ที่บอกให้มาด้วยกันอีกสักที่เนี่ย… หมายถึงที่นี่เหรอ?

อืม ใช่

เฮ้อ~ คานาตะจังไม่ไหวเลยๆ~
ที่จริงไม่ได้กะจะบังคับพามาแบบนี้เลยแท้ๆ~

เห็นว่าดูไลฟ์ของฮารุกะจังแล้วรู้สึกดีขึ้น
อารมณ์ดีขึ้นแล้ว เลยกะจะชวนมาเดินเล่นที่นี่น่ะ~

งั้นก็น่าจะสร้างบรรยากาศรีแลกซ์ๆ ด้วยการงีบสักหน่อย…

อือ~! เรื่องนั้นปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า!
ถึงจะอยากไปก็เถอะ~!

เดี๋ยวก่อนสิ ฉันงงนะ ที่นี่มันมีอะไรเหรอ?

…เอ็มม่าจังบอกว่าวันนี้จะมาร้องเพลงที่นี่น่ะ
แล้วก็เห็นคารินจังดูรีแลกซ์ขึ้นแล้ว
คานาตะจังเลยจะพามาคืนดีกับเค้าน่ะ~ …

คิดแผนตื้นไปหน่อย… สำนึกผิดแล้วค่ะ

เอ๊ะ!? เอ็มม่าอยู่ที่นี่เหรอ!?

อื้อ

ขอโทษนะ ขอโทษทีแต่ตอนนี้ฉันเจอกับเค้าไม่ได้หรอก
จะให้ทำหน้าแบบไหนไปเจอเค้าล่ะ…

ไม่เอาน่า ไปเจอเถอะ
ไม่สิ ไปดูเอ็มม่าจังตอนร้องเพลงกันเถอะ

คารินจังน่ะฉลาดออกจะตายไป
ไม่สิ ต้องเรียกว่าหัวไวมากกว่า…ไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียนนะ

เพราะงั้นหลังจากได้สัมผัสกับไลฟ์ของฮารุกะจังแล้ว
คงจะตะลึงไปเลยใช่ไหม? รู้สึกตัวเหมือนกันใช่ไหม?

…อื้อ…

ถ้างั้นคานาตะจังก็อยากให้ได้ดูเอ็มม่าจังตอนร้องเพลงอีกคนนะ
เอ็มม่าจังบอกว่าเค้าอธิบายเป็นคำพูดไม่ค่อยเก่ง
แต่ถ้าเป็นคารินจังในตอนนี้ละก็ ถ้าได้ดูเอ็มม่าจังแล้วจะต้องเข้าใจแน่ๆ

ขอร้องล่ะ…!

แต่ว่าฉัน…

[Fade in/out.]

คารินจัง ทางนี้ๆ เอ็มม่าจังอยู่นั่นไง!

คนเยอะแยะไปหมดเลย แบบนี้เข้าไปดูใกล้ๆ ไม่ได้หรอก…

รอบตัวเอ็มม่าจังมักจะมีพวกเด็กเล็กๆ ไปรุมล้อม ดูจากตรงนี้ก็แล้วกัน

ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะคะ เอ็มม่าค่ะ
เพื่อนๆ ทุกคน ขอบคุณที่มาฟังเพลงของฉันนะคะ
เดี๋ยวจะร้องเพลงอื่นอีกหลายเพลงเลย ถ้าทุกคนสนุกกันฉันก็ดีใจค่ะ

งั้นต่อไปเป็นเพลง “ธงปลาคาร์ฟ”
ปกติเพลงนี้เป็นเพลงที่ร้องในเดือนพฤษภา แต่การได้ร้องเพลงนี้
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามก็รู้สึกดีมากๆ เลย เพราะงั้นฉันจะร้องเพลงแล้วนะคะ!

ทุกคนก็มาร้องด้วยกันนะ~

ทุกคนร้องกันอย่างมีความสุขดีเนอะ~

อืม…

ขอบคุณมากนะ!
ทุกคนร้องเพลงเสียงดังดีจัง เก่งกันมากๆ พี่สาวตกใจเลยล่ะ

อยากฟังทุกคนร้องเพลงมากกว่านี้จัง ช่วยร้องไปด้วยกันได้ไหมคะ?

ถ้าอย่างนั้น เพลงต่อไป――

สมเป็นไลฟ์ของเอ็มม่าดีนะ…

เป็นเสียงร้องอันอ่อนโยน
ที่โอบล้อมทุกคนที่อยู่รอบๆ ด้วยความรู้สึกอันอบอุ่น
ต่างกับบรรยากาศที่อลังการหรือดุดัน…

ความอ่อนโยนของเอ็มม่า ถ่ายทอดเข้ามาในใจเราอย่างนุ่มนวล…

เหมือนเค้ากำลังบอกกับเราว่าไม่ต้องรีบร้อนหรอก…ไม่เป็นไรนะ…

นี่คือสคูลไอดอลในแบบที่เอ็มม่าอยากเป็นสินะ…
ไม่ได้สนใจเรื่องแพ้หรือชนะ
แต่จะคอยช่วยเยียวยาผู้คนที่ได้ฟังเพลง…

เหมือนได้รับแสงที่ทอลงมาอย่างอบอุ่น…

คะ คารินจัง เป็นอะไรไปน่ะ!?

เป็นอะไรเหรอ อะไรล่ะ?

กะ ก็ร้องไห้อยู่นี่นา~
ผ้าเช็ดหน้าๆ…

เอ๊ะ? …ตายแล้ว
ขอโทษนะ ฉันไม่ได้อยากร้องเลยนะ มันเป็นไปเอง…

คารินจัง!

ว้าย…! อะ เอ็มม่า…นี่…
จะกอดอะไรร้อนแรงขนาดนั้น ทะ ทุกคนมองอยู่นะ…

เมื่อวันก่อนขอโทษนะที่พูดรุนแรงกับเธอ!
ฉันไม่น่าพูดเหมือนตำหนิเธอเลย!

ฉันต่างหากล่ะ ขอโทษนะที่เอาอารมณ์เป็นใหญ่
อุตส่าห์มาหาแท้ๆ แต่ฉันกลับไล่เธอไป…

ฉันเอาแต่คิดถึงตัวเองจนมองไม่เห็นรอบข้างเลยแม้แต่นิดเดียว…
แถมยังทำให้เอ็มม่ารู้สึกไม่ดีอีก แย่ที่สุดเลย…

ไม่หรอก ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก

ก็คารินจังเป็นคนมุมานะที่เกลียดความพ่ายแพ้นี่นา ฉันรู้ดี
ร้อนใจเพราะทำไม่ได้ตามที่หวังใช่ไหมล่ะ

แต่ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก หยุดยืนอยู่กับที่บ้างก็ได้
ฉันอยากฟังเธอตัดพ้อนะ อยากให้เธอเล่าออกมาบ้าง

พวกเราอย่ามีเรื่องปิดบังต่อกันเลยนะ
ถึงความเห็นไม่ตรงกันก็ไม่เป็นไร จะทะเลาะกันก็ได้
ไม่ห่วงหรอก ยังไงก็ต้องคืนดีกันได้อยู่แล้วล่ะ!!

เอ็มม่า…ขอโทษนะ…ฉัน…ฉัน…

ฮึก..ฮือ…

ขอโทษคานาตะด้วยนะ ที่ทำให้เป็นห่วงมากๆ เลย…

เท่านี้ก็…คืนดีกันแล้วเนอะ?
กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม…?

ค่อยยังชั่ว… ฮือออ

ฉันก็ขอโทษนะ ที่ทำให้เป็นห่วงหลายอย่าง…

พวกเรามาเป็นเพื่อนที่เปิดอกคุยกันในหลายๆ เรื่องให้มากกว่านี้เถอะ…!