เฮ้อ…ร้องไห้เฉยเลย…

ไม่ได้ร้องไห้เยอะขนาดนั้นมานานแล้ว แถมร้องต่อหน้าคนอื่นอีก…

รู้สึกผิดต่อคนที่มาฟังเพลงของเอ็มม่ามากๆ เลย…

แต่ทุกคนก็ปรบมือให้พวกเรานะ

น่าอายจะตาย!

[Fade in/out.]

เอ่อคือว่า วันนี้ขอโทษนะที่คานาตะจังทำได้ไม่ค่อยดี

ตั้งใจว่าจะทำให้พวกเธอคืนดีกันในบรรยากาศที่สงบกว่านี้นิดหนึ่ง…
แล้วก็หัวเราะไปด้วยกันแท้ๆ

แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดน่ะ~

เป็นเพราะฉันเองต่างหากที่ดูไลฟ์ของฮารุกะจังแล้วรู้สึกดาวน์…

ไม่หรอก เดิมทีก็เป็นเพราะฉันนี่แหละ

ต้นเรื่องคือฉันนะ

ไม่ใช่สักหน่อย เป็นเพราะฉันหลบหน้าคารินจังต่างหาก

แถมยังไม่มีโอกาสได้ปลุกตอนเช้าจนทำให้ตื่นสาย
ห้องก็ไม่ได้ทำความสะอาดให้…

ตะ ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นเถอะน่า!

…ตอนนี้น่ะ ฟังที่ฉันพูดก่อนเถอะ

ฉันเอาแต่ห่วงเรื่องการแสดงของตัวเองจนมองไม่เห็นรอบข้าง
แล้วก็เพิ่งจะรู้สึกตัวเอาป่านนี้

เอ็มม่ารู้อยู่แล้วใช่ไหม ว่าฉันกลายเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองแบบนั้น…

คิดว่าคงอย่างนั้นแหละ…
ฉันน่ะ ชอบการแสดงของคารินจังมากๆ เลยนะ

คารินจังเคยบอกกับพวกเราจากบนเวที
ว่า “มองแค่ฉันคนเดียวนะ ไม่ยอมให้มองทางอื่นหรอก”

ความเอาแต่ใจแบบนั้นของคารินจังมันทำให้ใจเต้นแรงมากเลย
จนรู้สึกว่า “เราต้องติดตามเค้าให้ได้” น่ะ…

หะ เห็นเป็นอย่างนั้นเหรอ…?

ทำไมหันมามองคานาตะจังล่ะ?
คานาตะจังก็รู้สึกเหมือนเอ็มม่าจังนั่นแหละ

คิดมานานแล้วล่ะว่าหมู่นี้คารินจังทุ่มเทกับการขัดเกลาเทคนิคจริงๆ

ทั้งที่คานาตะจังคอยมองคารินจังอยู่แท้ๆ
แต่คารินจังกลับมองไปไกลมากๆ…

แต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะเป้าหมายของคารินจังอยู่สูงมากๆ
แล้วก็ไกลมากๆ น่ะนะ…

งั้นเหรอ…

นี่ ไลฟ์เมื่อกี้นี้ ระหว่างที่ร้องเพลงเอ็มม่าคิดอะไรอยู่เหรอ?

ฉันเหรอ? ฉันร้องโดยนึกถึงคนที่มาดูไปด้วยน่ะ

มองหน้าทุกคน ดูว่าเค้าชอบใจหรือเปล่าน้า ร่าเริงขึ้นหรือยังนะ

ถ้ามีเด็กที่ท่าทางเหงาๆ หรือเศร้าๆ
อย่างน้อยก็หวังว่าเราจะช่วยให้ความรู้สึกที่เป็นลบนั่นหายไปจนเหลือศูนย์
ฉันร้องเพลงโดยที่คิดแบบนั้นไปด้วยน่ะ “ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอนะ” น่ะ…

พอฟังเพลงของเอ็มม่าแล้ว ฉันรู้สึกขึ้นมาเลยว่าเธอกำลังนึกถึงฉันอยู่…
เป็นเพราะเธอร้องโดยที่คิดแบบนั้นไปด้วยจริงๆ สินะ…

คาสึมิจังก็คงเหมือนกันแน่ๆ

ถึงรูปแบบของเป้าหมายจะต่างกัน
แต่ก็ตั้งใจจะสื่อความรู้สึกนั้นไปให้ถึงคนที่ช่วยเชียร์
และเพราะรับรู้ความรู้สึกนั้นได้จากเสียงเพลงนี่แหละ ทุกคนถึงได้คอยเชียร์

แล้วเสียงเชียร์เหล่านั้นก็เปลี่ยนเป็นพลังให้กับเราบนเวที…

สคูลไอดอลในอุดมคติของฉันคือ
ตัวตนที่สามารถสร้างไลฟ์ร่วมกับทุกคนได้
ถ้าได้พูดว่าสนุกและหัวเราะไปกับทุกคน คงจะมีความสุขมากเลยล่ะ

เพราะงั้นถึงจะไม่ดีต่อคารินจังก็เถอะ
แต่ฉันยอมรับวิธีการของชุมนุมสคูลไอดอลไม่ได้จริงๆ

โชว์การแสดงขั้นสุดยอด ใช้เสน่ห์ของตัวเองเข้าจู่โจม
นั่นคือวิธีการของชุมนุมสคูลไอดอล…ของหลานจูสินะ

นี่ เป้าหมายสคูลไอดอลของคารินจังเป็นแบบไหนเหรอ?

ฉันเหรอ? ไม่ต้องสนใจฉันก็ได้… ไม่ใช่เหตุผลใหญ่โตอะไรหรอก…

ไม่ม้าง~ คนที่ไม่ได้มีเหตุผลใหญ่โตจะร้องไห้ขนาดนั้นได้ยังไง

อย่าพูดเหมือนฉันร้องไห้หนักอยู่คนเดียวได้ไหม!?

ฉันอยากรู้จักคารินจังให้มากกว่านี้
เพราะฉะนั้นคารินจังช่วยบอกเรื่องของคารินจังให้ฉันฟังหน่อยเถอะนะ

ฉัน…ไม่ได้อยากทำอะไร
หรือบอกอะไรผ่านการเป็นสคูลไอดอลเหมือนกับพวกเอ็มม่าหรอก
ไม่ใช่อะไรทำนองนั้นเลย…

เมื้อกี้ทั้งเอ็มม่าทั้งคานาตะพูดใช่ไหมว่า
ฉันต้องการสายตา อยากให้ทุกคนมองฉัน ไม่อนุญาตให้ละสายตาไปทางอื่น

นั่นแหละ ตามนั้นเลย แค่นั้นจริงๆ

ฉันแค่อยากเป็นที่ 1 น่ะ อยากเป็นที่จับตามองมากกว่าใครๆ
อยากจับจองสายตาของทุกคน อยากจับจองทุกอย่างเอาไว้คนเดียว
เอาเป็นว่าในเมื่อเริ่มลงมือทำแล้วก็อยากเป็นที่ 1

อยากให้ทุกคนพูดว่าฉันเก่งกว่า μ's เก่งกว่า Aqours
พูดว่าชอบฉันมากกว่าคาสึมิจังหรือใครทั้งหมดเลยล่ะ

ถ้าอย่างนั้นก็ต้องบอกให้ผู้ชมที่มาดู
ได้รับรู้ผ่านเสียงเพลงหรือการแสดงสิเนอะ

อืม “มองฉันเถอะ ชอบฉันให้มากกว่าใครๆ เถอะ”
ต้องบอกไปตรงๆ อย่างนี้เลย

เรื่องน่าอายแบบนั้นจะไปทำได้ยังไงกัน
อีกอย่างถ้าฉันทำแบบนั้น ทุกคนอาจจะผิดหวังแทนก็ได้…

ความเอาแต่ใจของคารินจัง น่ารักออกจะตายไป

ถ้าอยากเป็นที่ 1 จริงๆ เรื่องแค่นั้นก็ต้องทำให้ได้สิ
ความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาน่ะแข็งแกร่งที่สุด
เมื่อกี้ดูไลฟ์ของเอ็มม่าจังแล้วก็สัมผัสได้ไม่ใช่เหรอ~

…จริงด้วย

เข้าใจแล้วล่ะ ฉันจะลองดูนะ!