หอประชุม โรงเรียนนิจิกะซากิ

[Fade in/out.]

ชิสึคุจัง?

เฮ้ ชิสึคุจัง!

ว้าย! ระ รุ่นพี่เหรอคะ!?

เหวอ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ?
คือฉันเรียกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีสมาธิน่าดูเลยนี่?

หวา งั้นเหรอคะ?
ขอโทษค่ะ! คงจะจดจ่อมากเกินไปหน่อย…
ว่าแต่มีธุระอะไรรึเปล่าคะ?

อื้อ ที่มาหาก็เพราะมีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อยน่ะ…

ตอนเดินอยู่ตรงทางเดิน ฉันได้ยินเสียงที่น่าประทับใจ
สุดๆ เลยตั้งใจฟังน่าดู ซ้อมละครอยู่เหรอ?

ฉันอายนะคะรุ่นพี่…
ค่ะ กำลังซ้อมสำหรับแสดงละครเวทีเรื่องถัดไปอยู่ค่ะ

เรื่องถัดไปที่ว่านี่เรื่องอะไรเหรอ?

โรมิโอและจูเลียตค่ะ

งั้นเหรอ แล้วชิสึคุจังเล่นเป็นใครล่ะ?

อาจจะดูเกินตัวไปหน่อย แต่ได้รับบทเป็นจูเลียตค่ะ!

ฮะๆ ชิสึคุจังดูดีใจมมากเลยนะ

แหะๆ รู้ด้วยเหรอคะ? ฉันชอบละครเรื่องนี้มากเลย!
ชอบเรื่องรักๆ ที่เชกสเปียร์เป็นคนเขียนมากเลย…
พออ่านงานแล้วรู้สึกเจ็บเหมือนโดนบีบหัวใจเลยค่ะ!

อื้อ เวลาได้ยินเสียงชิสึคุจังตอนแสดง
ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นนะ

งะ งั้นเหรอคะ? ได้ยินรุ่นพี่พูดแบบนี้
ฉันก็มั่นใจขึ้นมากเลยค่ะ…

นี่ ขอฉันอยู่ดูต่อแบบนี้ได้รึเปล่า?

เอ๋!?
แต่ตรงนี้ไม่มีคนเล่นเป็นโรมิโอ
จะให้ฟังแต่บทพูดฉัน ฉันว่าน่าเบื่อออกนะคะ?

งะ งั้นจะพูดต่อจากเมื่อกี้เลยนะคะ ช่วยฟังด้วยนะคะ
ประโยคต่อไปเป็นบทพูดที่ฉันชอบมากเลยค่ะ

[Fade in/out.]

(ชิสึคุจัง ดูเปล่งประกายจังเลย…
รักการแสดงจากใจจริงสินะ)