อ๊ะ พอคุยกันตามลำพังแล้ว ก็ประหม่าเหมือนกันนะคะ…

ประหม่า? ทำไมล่ะคะ?

ก็ฉันเคยเถียงกับคุณชิโอริโกะอย่างดุเดือดมาก่อนนี่คะ…

ฉันคิดว่านั่นเป็นการดีเบตที่ดีนะคะ
การได้ใช้ความเห็นเข้าปะทะกับคุณมีประโยชน์มากเลยค่ะ

เอ๊ะ?

ฉันได้สู้กับคุณอย่างตรงไปตรงมา
คิดว่าเราเหมือนสหายร่วมรบกันแหละค่ะ

สะ สหายร่วมรบ…?
เป็นคำที่วิเศษ…วิเศษสุดๆ เลยค่ะ!

เอ่อ…?

ฉันกับคุณชิโอริโกะ
ต่างเป็นสหายร่วมรบที่ข้ามผ่านวินาทีแห่งชีวิตมาด้วยกัน…

จำไม่เห็นได้เลยนะคะ
ว่าพวกเราเคยเจอเรื่องอันตรายที่ข้ามผ่านวินาทีแห่งชีวิตมาด้วย

ข้ามผ่านศึกหลายครา พบการลาจากอันน่าเศร้า…

คุณยูกิพูดถึงเรื่องอะไรอยู่คะเนี่ย?

อ๊ะ ขอโทษค่ะ!
เผลอคิดถึงเรื่องราวการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ในหัวซะได้!

…คิกๆ คุณนี่เป็นคนสนุกดีนะคะ
ปกติเป็นแบบนี้อยู่แล้วเหรอคะ?

ใช่แล้วค่ะ ฉันชอบอนิเมกับการ์ตูนมาก
แล้วมักจะคอยจินตนาการเรื่องราวในหัวตัวเองอยู่ตลอดเลยค่ะ

ฉันอดกลั้นความรู้สึกที่ว่า “อยากสื่อความรักที่มีในใจออกไป!”
เอาไว้ไม่ไหวน่ะค่ะ…

ความรู้สึก “อยากสื่อความรักออกไป”
คงเป็นขุมพลังของคุณยูกิสินะคะ

ฉันอาจจะขาดสิ่งนั้นไปก็ได้
อิจฉาคุณยูกิเลยล่ะคะ

ไม่หรอกค่ะ คุณชิโอริโกะเองก็มีเหมือนกันนะคะ
ความรู้สึกที่เร่าร้อนน่ะ!

คุณปรารถนาถึงความสุขของทุกคน
ถึงได้คิดว่าควรทำยังไง แล้วลงมือทำอยู่ไม่ใช่เหรอคะ!

ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่จัดการเลือกตั้งประธานนักเรียนรอบพิเศษ
เพื่ออนาคตของโรงเรียนหรอกค่ะ!

แถมยังมีทำพวกงานอาสาสมัครทุกสุดสัปดาห์อีก
แล้วก็ยัง…

ละ เลิกคุยเรื่องนั้นกันก่อนดีไหมคะ คุณยูกิ!
คุยเรื่องอื่นกันเถอะค่ะ เอ่อ นั่นสินะคะ…เอ้อ…

เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณชิโอริโกะ?
หน้าแดงเชียว…

เอ๊ะ!? หน้าแดง…?
มะ ไม่จริงหรอกค่ะ! ฉันสบายดีค่ะ!