วัน ทู ทรี โฟร์ ตอนนี้ล่ะ!

[Fade in/out.]

หยุด…!
ทำได้แล้ว!

เฮ้อ… เพอร์เฟกต์แล้วมั้ยนะ?

ดะ ดูท่าตรงที่กังวลมากที่สุด
จะทำออกมาได้ดีแล้วนะคะ~

เย้ซึระ~

ทุกคน เอาผ้าขนหนูกับเครื่องดื่มมาแล้วนะ!
เอ้า นี่!

ขอบคุณนะ~
เฮ้อ เย็นสบายดีจัง~…

เต้นกันสุดยอดไปเลย!
ไม่ใช่แค่ระดับสมบูรณ์แบบ แต่จะว่าจิตใจ
หรือว่าแค่มองก็รู้สึกเหมือนถูกคว้าหัวใจไปเลยน่ะ…!

ขอบคุณนะ
พอได้รับคำชมแบบนี้แล้ว
ความมั่นใจก็ล้นขึ้นมาเลยล่ะ~♪

ยังอยู่ในขั้นฝึกซ้อมเองค่ะ

รู้แล้วล่ะ แต่แค่การซ้อมก็สุดยอดขนาดนี้แล้วแท้ๆ
ถ้าเกิดได้ดูของจริงบนเวทีจะเป็นยังไงกันนะ
จนขนาดที่รู้สึกกลัวนิดหน่อยเลย

วันจริงน่ะไม่ใช่ของแค่นี้หรอกนะ
ระลอกคลื่นมนตราที่สมบูรณ์จากเวทีงานจะปกคลุมผืนดิน
ทำให้มนุษยชาติกลายเป็นสมุนแห่งความมืด อุ๊บ

จ้าๆ ใช้ผ้าเช็ดเหงื่อให้เรียบร้อยด้วยซึระ~

การเต้นก็ออกมาสมบูรณ์แล้วด้วย
ถ้าเป็นแบบนี้ละก็
รู้สึกว่าจะเผชิญหน้ากับวันจริงมะรืนนี้ได้อย่างมั่นใจแล้วล่ะ

นั่นสินะ
เพลงที่สุดยอดก็เสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย เนอะ

แหะๆ♪

ถ้างั้น เอายังไงต่อดี?
จะลองเต้นอีกรอบกันมั้ย?

นั่นสินะคะ
ถ้าซัมเมอร์เฟสติวัลเริ่มแล้วก็คงจะไม่ค่อยมีเวลาฝึกซ้อมกันแล้ว

งั้นวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่จะซ้อมกันได้เต็มที่สินะคะ

มาทำให้เต็มที่ในวันที่ฝึกซ้อมครั้งสุดท้าย
และทำให้วันจริงสมบูรณ์ยิ่งขึ้นกันเถอะ!

เช่นนั้น อีกสิบห้านาที
มาลองเต้นกันใหม่ตั้งแต่แรกอีกครั้งกันค่ะ

[Fade in/out.]

―――อ๊ะ วันนี้ก็ได้ยินเสียงกลองไทโกะอีกแล้ว

ทางนั้นเองก็อยู่ในช่วงซ้อมครั้งสุดท้าย
เพื่อวันงานสินะ แสดงกลองไทโกะเองก็มีทั้งเสาร์อาทิตย์เลยด้วย

เสียงกลองไทโกะเนี่ย
ทำให้ภายในท้องส่งเสียงสะท้อนดังตึงๆ
รู้สึกดีจังเลยน้า~ อยากฟังใกล้ๆ จัง♪

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้ยินเสียงนี้เป็นบีจีเอ็ม
ระหว่างทางกลับบ้าน เหงานิดหน่อยแฮะ

ถ้ากลับบ้านไปแล้วก็หามาฟังได้นี่?

ไม่เข้าใจอะไรเลยนะซึระ โยชิโกะจัง
ความรู้สึกเศร้าต่อฤดูกาลที่ผันแปรไปตามเวลาน่ะ
คือหัวใจของคนญี่ปุ่นนะซึระ

พอโดนมั่นหน้าพูดใส่แบบนี้แล้วโมโหชะมัด

รูบี้เข้าใจความรู้สึกนั้นนะ จริงอยู่ที่รูบี้เฝ้ารอ
ซัมเมอร์เฟสติวัล ช่วงเตรียมงานเองก็สนุกมากๆ
แต่พอคิดว่าการเตรียมงานจะจบลงแล้วก็…

มีคำพูดที่ว่าช่วงเวลาก่อนเริ่มคือช่วงที่สนุกที่สุดอยู่ด้วยสินะ

รู้สึกเหมือนเพิ่งจะได้ยินเรื่องซัมเมอร์เฟสติวัลไปเมื่อวานเอง
ผ่านไปโดยไม่รู้ตัวซะแล้วสิเนอะ

เอาล่ะค่ะทุกคน
ในที่สุดวันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันงานแล้วค่ะ
คืนนี้รีบเข้านอนแต่หัวค่ำ ฟื้นฟูร่างกายให้ดีด้วยนะคะ!

ค่า!

[Fade in/out.]

(เอ เริ่มขายอาหารตอนสิบโมง
พวกเราจะผลัดเวรกันไปเดินดูงานเทศกาล…)

(เฮ้อ ต้องรีบนอนแท้ๆ แต่ดันตาสว่างซะได้…!)

เอ๊ะ? ชะ เชิญเข้ามาเลย…

(ใครกันนะ ดึกขนาดนี้?)

สวัสดีจ้า~

จิกะจัง! มีอะไรเหรอ?

แหะๆ พอนึกถึงวันพรุ่งนี้แล้วก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ…
อ๊ะ ขอโทษทีนะ กำลังจะนอนหรือเปล่า?

ไม่หรอก จริงๆ แล้วฉันเองก็ยังไม่ค่อยง่วงน่ะ
กำลังเป็นห่วงเลยว่าตัวเองจะนอนดึกไปมั้ย

ฮ่าฮ่า!
นี่ ถ้างั้นมาคุยเล่นกันหน่อยมั้ย?

ได้สิ ได้อยู่แล้ว

เย้~♪ รบกวนหน่อยน้า♪

ที่นี่เป็นบ้านของจิกะจังนะ
เพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจเลยก็ได้แท้ๆ

ที่นี่เป็นบ้านของฉันแต่ก็ไม่ใช่บ้านของฉันค่า!

อ๋อ ก็จริง เป็นห้องของลูกค้านี่นา

…ไลฟ์ ต้องสนุกแน่ๆ เลยเนอะ

อืม! ไม่ใช่แค่ไลฟ์เท่านั้นนะ
ซัมเมอร์เฟสติวัลเองต้องออกมาสนุก
แล้วก็วิเศษมากแน่ๆ เลย

นั่นสินะ ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

ขอบคุณที่ช่วยให้คำปรึกษาเรื่องเพลงนะ
เพราะมีเธออยู่ด้วย เพลงนั้นถึงได้เสร็จสมบูรณ์น่ะ

เอ๊ะ? ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ…
ที่พูดเรื่องงานเทศกาลก็เพราะฉันเป็นฝ่ายขอร้อง
ให้ตัวเองได้ช่วยเตรียมงานกับ Aqours ด้วย

อืม แต่ว่า ยังไงฉันก็คิดว่าถ้าไม่มีเธอละก็
คงไม่ออกมาเป็นงานที่เสร็จสมบูรณ์ในตอนท้ายนี้หรอก

ถ้าไม่มีเธออยู่
ก็คงจะกลายเป็นรูปแบบที่แตกต่างออกไป…
แต่ฉันคิดว่าเพลงที่เกิดจากการที่มีเธออยู่นี่ดีมากๆ เลยนะ

เพราะงั้น ขอบคุณนะ!

(อย่างที่จิกะจังพูด การที่ผู้คนโคจรมาพบกัน
ทำให้มีเรื่องราวใหม่ๆ เกิดขึ้น ไม่ใช่แค่งานเทศกาล
แต่สคูลไอดอลเองก็ด้วย)

(จิกะจังพูดว่าเพราะมีเราอยู่จึงทำสำเร็จ
ชิ้นส่วนสุดท้ายที่มาเติมแต่งงานซัมเมอร์เฟสติวัล
ให้สมบูรณ์ก็คือการพบกันของฉันกับ Aqours)

(ทั้งเรื่องที่ Aqours เตรียมงานซัมเมอร์เฟสติวัล
ทั้งเรื่องที่การเตรียมงานนั้นติดขัดอยู่ที่การเขียนเพลง
และทั้งเรื่องที่ในตอนนั้น เราได้มา “ที่นี่”…)

(นั่นน่ะคงจะ ไม่สิ จะต้อง… เป็นเรื่องที่มีความหมาย
แน่ๆ ในวงล้อที่เชื่อมสคูลไอดอลไว้ด้วยกัน
เราเองก็อาจจะได้เข้าไปแล้วก็ได้)

ฉันต่างหาก… ที่ต้องขอบคุณ ดีจริงๆ ที่ได้มีส่วนร่วม
กับเพลงของ Aqours มาทำวันงานให้ประสบความสำเร็จ
กันดีกว่าเนอะ! ฉันจะซัพพอร์ตจนถึงที่สุดเอง!

อืม รบกวนด้วยนะ!
ไม่ว่าจะเป็นซัมเมอร์เฟสติวัล หรือไลฟ์
ก็มาทำให้สำเร็จไปด้วยกันเถอะ!