สุดท้ายก็ติดต่อคุณหลานจูไม่ได้เลยนะ…

ดูเหมือนจะไม่ได้มาโรงเรียนด้วย
แถมไม่รู้ด้วยว่าอาศัยอยู่ที่ไหน… จะทำยังไงดีเนี่ย

…อ๊ะ เจอแล้วล่ะ คิดว่านะ

เอ๊ะ!? ไหน!?

นี่ไง ดูตรงนี้สิ
พอลองเปิดดูคอมมูนิตี้ที่เป็นแหล่งรวมตัวของแฟนคลับชุมนุม
ก็เจอข่าวเรื่องไลฟ์น่ะ

จริงด้วย… ท่าทางเค้ากำลังจะแสดงไลฟ์นะคะ

รีบไปตอนนี้น่าจะทันนะ ไปกันเถอะ!

[Fade in/out.]

นี่เป็นไลฟ์ครั้งสุดท้ายของหลานจูแล้วสินะ…

ถึงผลจะออกมาแบบนี้ แต่หลานจูก็สนุกมากเลยล่ะ…

หลานจูจะถ่ายทอดทุกอย่างออกไป
ให้เป็นไลฟ์ที่ทุกคนไม่มีวันลืมเลย!

[Fade in/out.]

เหวอ คนเพียบเลย!

รุ่นพี่ ทางนี้ค่ะๆ ตรงนี้มองเห็นชัดเลยล่ะ!

อืม!

เอาล่ะ จะเริ่มแสดงล่ะนะ! จงรับรู้ถึงทุกอย่างของหลานจูซะ!

โอ้โห…

นี่คือคุณหลานจูเหรอ…?

…เหมือนจะให้ความรู้สึกแตกต่างจากที่ผ่านมานะคะ

อืม ถึงจะบอกไม่ถูกว่าต่างยังไงก็เถอะ

การแสดงของเจ้าตัวก็สมบูรณ์แบบเหมือนทุกครั้ง
แต่มันไม่ใช่แค่นั้น…

อารมณ์เหมือนโดนความรู้สึกทั้งหมดถาโถมเข้าใส่เลย…

คุณหลานจู กำลังเรียกหาทุกคน…

เข้าใจเลย คานาตะจังก็รู้สึกได้เหมือนกัน

ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าฉันจะมองแต่ด้านที่เก่งกาจ
ของหลานจูอย่างเดียวแฮะ…

ไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยว่าหลานจูต้องการอะไรจากพวกเรา…

เพลงต่อไปเลยนะ! เดี๋ยวจะทำให้เวทีลุกเป็นไฟยิ่งกว่านี้อีก!!

(กำลังตั้งใจดูการแสดงของหลานจูอยู่ไหม?)

(การมาที่นิจิกาคุเป็นเรื่องที่ตัดสินใจถูกต้องแล้วจริงๆ
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกสนุกขนาดนี้ทุกวัน)

(เพราะคิดว่าได้เป็นเพื่อนกับทุกคนแล้ว
ไม่ว่าจะอีเวนต์ร่วมหรือเข้าค่ายร่วม
ก็ทำให้ใจเต้นตึกตักมาตลอด)

(แต่มันจบแค่นี้แหละ หลานจูจะทิ้งทุกอย่างเอาไว้ที่นี่)

(อยากมีเพื่อนจัง!
เพื่อนที่พร้อมจะพยายามไปด้วยกันตลอดไป!)

(ไม่มีใครถอดใจยอมแพ้ ทุกคนจะช่วยส่งเสริมกันและกัน!
หลานจูอยากให้ทุกวันเป็นแบบนั้น!)

(นี่ มาสนุกไปกับหลานจูหน่อยสิ!
สนุกกันแบบจริงๆ จังๆ หน่อย!!)

ความรู้สึกของคุณหลานจูส่งมาถึงฉันเลย

คาสึมินก็รับรู้ได้เหมือนกันค่ะ
เหมือนเค้ากำลังบอกกับเราว่ามาแข่งกันเถอะ!

หลานจู…จริงๆ แล้วคุณเป็นคนที่แสดงแบบนี้เองสินะคะ…

(คุณหลานจู…ในที่สุดฉันก็รู้แล้วล่ะ
ว่าฉันหลงใหลอะไรในตัวคุณหลานจูมาตลอด)

(คุณหลานจูส่งเสียงตะโกนสุดตัวมาตลอด…
พลังงานนั้นแหละที่ทำให้ฉันหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น…)

ได้ยินแล้ว… “เสียง” ของหลานจูจัง ฉันได้ยินแล้วล่ะ…

ขอโทษนะ… ทั้งที่เธอตะโกนเรียกแทบเป็นแทบตายขนาดนั้น
แต่ฉันกลับเข้าใจผิดมาตลอด…

ฉันคิดว่าวิธีการของหลานจูจัง…มันไม่ใช่สคูลไอดอล…
เลยไม่เคยหันมามองเธอเลย

คุณเอ็มม่า…

ที่แท้หลานจูจังพยายามเป็นสคูลไอดอล
ด้วยวิธีการของหลานจูจังมาตลอดเลยสินะ

เธอบอกกับพวกเรามาตลอดว่า… “อยู่ด้วยกันเถอะ”

ฉันเองก็เริ่มรับรู้ได้แล้วค่ะ “เสียง” ของคุณหลานจูน่ะ

คุณหลานจูกำลังส่งเสียงตะโกนหาพวกเรา

พวกเราก็ต้องตอบกลับให้สุดเสียงแล้วล่ะค่ะ คุณเอ็มม่า

อื้อ!

หลานจูจัง!!

[Fade in/out.]

เร่าร้อนจนมอดไหม้เลย… ชิโอโกะ ไหวหรือเปล่า?

ก็ไม่ค่อยจะไหวเท่าไหร่ค่ะ…
ในที่สุดฉันก็เข้าใจสไตล์ของหลานจูแล้ว
ว่าทำไมถึงใฝ่หาความสมบูรณ์แบบเสมอ เข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว…

ที่เราเคยคิดว่าเค้าเป็นคนเอาแต่ใจและทะนงตัว
คือการสื่อถึงความทุ่มเทอย่างเต็มที่ของหลานจูสินะคะ

ถ้าดูจากนิสัยของหลานจู
แบบนั้นมันก็สมเป็นหลานจูสุดๆ เลยนะ

เนอะ การใช้กำลังเอาชนะน่ะสมเป็นหลานจูแล้วล่ะ

นี่น่ะเหรอสคูลไอดอลในแบบของคุณหลานจู…
เป็นความรู้สึกที่มีคุณหลานจูอัดแน่นอยู่เต็มหัวใจสินะ

ไม่อยากให้ยุบชุมนุมสคูลไอดอลเลย…
เพราะเรารู้แล้วนี่นาว่าถึงจะแยกกันเป็นชุมนุมกับชมรม
ก็มีอะไรๆ ที่สามารถทำร่วมกันได้

อาจจะคิดเอาเองฝ่ายเดียวนะ
แต่ฉันอยากเป็นสคูลไอดอลไปพร้อมกับหลานจูจังน่ะ…