เฮ้อ~…

12 ครั้ง~

เอ๊ะ อะไรเหรอ?

จำนวนครั้งที่เอ็มม่าจังถอนหายใจตั้งแต่มาถึงห้องชมรมไง

ฉันถอนหายใจบ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?

อืม สายตาเหม่อมองไกลๆ แล้วก็ “เฮ้อ~…” น่ะ

งะ งั้นเหรอ… ขอโทษนะ

ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษหรอก คานาตะจังแค่เป็นห่วงน่ะ
ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็อยากให้เล่าให้ฟังนะ

…คือว่านะ ไอจังบอกฉันว่า
หมู่นี้คารินจังท่าทางแปลกๆ ช่วยไปคุยให้หน่อย ใช่ไหมล่ะ?

อืม พูดแบบนั้นจริงๆ แหละ

วันก่อนฉันเลยไปหาคารินจังที่ห้อง
แล้วฉันก็…ทำร้ายจิตใจคารินจังไปน่ะ

อืม…

ฉันเผลอพูดไปว่า “ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ชุมนุม
การแสดงของคารินจังก็ไม่ชวนให้ใจเต้นแรงเหมือนเมื่อก่อนเลย” น่ะ…

ตายจริง…

เอ๊ะ หรือว่าเหตุผลที่คารินจังไม่มาเรียนเนี่ย…

ต้องเป็นเพราะฉันพูดรุนแรงกับเค้าแน่ๆ เลย

อืม…อย่างนี้นี่เอง…

ฉันโกหกคารินจังไม่ได้น่ะ
ก็เลยบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปตรงๆ

แต่ไปพูดแบบนั้นในตอนที่คารินจังกำลังซึมมันไม่ดีเลย
วิธีบอกแบบอื่นก็มีแท้ๆ

ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นลงไปนะ…

เอ็มม่าจังเนี่ย พอเป็นเรื่องสคูลไอดอลก็ชอบทำตาลุกวาวนะ

แต่นั่นก็เพราะว่าชอบสคูลไอดอลมากไงล่ะ
คานาตะจังเข้าใจนะ ที่จริงคารินจังก็เข้าใจเหมือนกันแหละ

อย่างนั้นเหรอ…

อืม

ขอถามหน่อยได้ไหม?
ทำไมเอ็มม่าจังถึงยึดติดกับมันถึงขนาดนั้นเหรอ?

อืม… เพราะสำหรับฉันแล้ว สคูลไอดอลเป็นอะไรที่พิเศษมากๆ…ล่ะมั้ง

เพราะมันพิเศษมาก
ฉันเลยมีภาพในอุดมคติของฉันกับเรื่องที่ปล่อยผ่านไม่ได้
แล้วก็เอามันไปยัดเยียดให้คารินจัง…

งั้นเหรอ… พูดเรื่องแบบนี้อาจจะถูกโกรธก็จริง
แต่สำหรับคานาตะจัง คิดว่าดีแล้วนะที่พูดออกไป

คาสึมิจังเล่าให้ฟังน่ะ
ว่าคารินจังกลุ้มใจที่ไม่กล้าคุยกับเอ็มม่าจังมาตลอดเลย
ยังไงแบบนี้ก็ยังดีกว่ามึนตึงไปเรื่อยๆ นะ

ถ้าไม่พูดคุยกัน ทุกอย่างก็จะหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นแหละ

คานาตะจังก็เหมือนกัน เวลาทะเลาะกับฮารุกะจังแล้วมันอักอ่วน
คานาตะจังก็อยากก้าวไปให้พ้นจากจุดนั้น จะข้างหน้า ข้างหลัง
หรือข้างๆ ก็ได้ อยากขยับไปตรงอื่นนอกจากอยู่แบบนั้น

เพราะงั้นเอ็มม่าจังก็อย่าเอาแต่โทษตัวเองถึงขนาดนั้นเลยนะ

คานาตะจัง…

อีกอย่าง ใครๆ ก็มีภาพในอุดมคติ
กับเรื่องที่ปล่อยผ่านไม่ได้ทั้งนั้นแหละ
คานาตะจังเองก็มีเหมือนกัน

คานาตะจังจะเอาแต่ใจเฉพาะเวลาที่เป็นสคูลไอดอลเท่านั้น

เพราะว่าชอบสคูลไอดอลมาก
แล้วก็ชอบตัวเองที่เป็นสคูลไอดอลด้วยน่ะ~

เรื่องที่เอ็มม่าจังปล่อยผ่านไม่ได้คือเรื่องอะไร?
แล้วภาพสคูลไอดอลในอุดมคติของเอ็มม่าจังเป็นยังไงเหรอ?

สคูลไอดอลในอุดมคติของฉัน…
เป็นสคูลไอดอลที่หันหน้าเข้าหาทุกคนที่คอยเฝ้ามองอยู่น่ะ

เพื่อบอกว่าสคูลไอดอลจะอยู่ตรงนั้นเสมอ
จะคอยอยู่เคียงข้าง ใช้เวลาที่สนุกสนานไปด้วยกัน แล้วก็เป็นที่พักพิงให้…

ฉันได้แรงใจจากสคูลไอดอลที่เป็นแบบนั้นแหละ
ทำให้รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ทำให้รู้สึกอุ่นใจ…
ตัวฉันเองก็อยากเป็นคนแบบนั้นให้ได้บ้างจัง

อุดมคติของเอ็มม่าจังวิเศษมากๆ เลยนะเนี่ย~
เพราะมีคนที่คอยดู พวกคานาตะจังถึงเป็นสคูลไอดอลได้เนอะ

คานาตะจังอยากส่งเพลงไปให้ถึงผู้คน
อยากทำให้ผู้คนยินดีมากขึ้นอีกสักคนก็ยังดี

สคูลไอดอลน่ะเป็นคนเดียวไม่ได้หรอก
ยังไงเราก็อยากสร้างเวทีขึ้นมาร่วมกับคนที่คอยดูและคนที่คอยเชียร์สิเนอะ

อืม แต่หลานจูจังดูไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย…

เวลาอยู่บนเวที หลานจูจังมองอะไรอยู่? คิดอะไรอยู่กันนะ?
…ฉันไม่รู้เลยจริงๆ

เพราะอย่างนั้นถึงจะคิดว่าเค้าร้องเต้นได้สุดยอด
แต่ก็… ว่าไงดีล่ะ… เหมือนมันไม่ดังกังวานมาถึงเรา

เป็นการแสดงที่ทำให้รู้สึกกังวล
ประมาณว่าเค้าจะมองเห็นเราที่กำลังเชียร์อยู่ไหมนะ…
เค้ากำลังสนุกไปกับเราหรือเปล่าน่ะ…

คารินจังในตอนนี้ก็ดูเป็นแบบนั้นเหรอ?

ฉันรู้สึกว่าคารินจังในตอนนี้พยายามหนักมากเลย
แต่เค้ากำลังเดินไปข้างหน้าแค่คนเดียวน่ะ

พอเป็นแบบนั้นแล้วจะทำให้คารินจังมองไม่เห็นคนที่ชื่นชอบคารินจัง
แล้วก็คนที่อยากเห็นทิวทัศน์แบบเดียวกันกับคารินจังหรือเปล่านะ…

ฉันอยากให้เค้ารู้สึกถึงเรื่องนั้น แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี…

เอ็มม่าจังนี่ชอบคารินจังมากจริงๆ นะ~

ชอบมากน่ะสิ! ฉันชอบทุกคนมากๆ เลยนะ!

คานาตะจังก็ด้วยเหรอ?

รักที่สุดเลยล่ะ!

แหะๆๆๆ คานาตะจังก็รักมากๆ เหมือนกัน~
เพราะงั้นเดี๋ยวจะช่วยเป็นแรงหนุนให้กับทั้ง 2 คน
ที่คานาตะจังรักเองนะ วางใจคานาตะจังได้เลย~

เพราะงั้นร่าเริงเถอะนะ เอ็มม่าจัง