ได้ยินว่าวันนี้คารินจังไม่มาโรงเรียนอีกแล้วล่ะ
เมื่อวานก็ไม่มาใช่ไหม?

อืม…

เป็นหวัดหรือเปล่านะ~?
เป็นห่วงจัง พวกเราไปเยี่ยมกันหน่อยดีไหม?

ถ้าเค้าไม่สบายจริงๆ แล้วเราแห่กันไปเยี่ยม
เดี๋ยวเค้าจะยิ่งเพลียกว่าเดิมน่ะสิ
แถมทุกคนต้องทำกิจกรรมชมรมไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันไปดูให้เองนะ

งั้นเหรอ… ถ้างั้นเอาไอ้นี่ไปด้วยนะ

นี่มัน?

พุดดิ้งสูตรพิเศษของคานาตะจัง
ถ้าเป็นเจ้านี่ ต่อให้ไม่อยากอาหารเพราะป่วยอยู่ก็น่าจะกินได้น่ะนะ~

สุดยอด ถ้าได้กินไอ้นี่แล้วต้องกลับมาแข็งแรงแน่ๆ เลยล่ะ

แหะๆๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ งั้นฝากด้วยนะ

[Fade in/out.]

…ฝากขอบคุณคานาตะเรื่องพุดดิ้งด้วยนะ

อืม แล้วฉันจะบอกให้
คุณคานาตะเค้าก็เป็นห่วงเหมือนกันนะ

เข้าใจแล้วว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงแวะมาหากันแบบปุบปับ

อะ อืม…

ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง

เอ่อ นี่ สบตาฉันหน่อยสิคุณคาริน
ถึงห้องจะรกไปบ้าง แต่ฉันไม่ถือหรอกนะ

แต่ฉันถือนี่นา!

ปกติไม่ใช่แบบนี้นะ
ฉันเก็บห้องเรียบร้อยกว่านี้ นานๆ ทีถึงจะเป็นแบบวันนี้น่ะ!

อะ อืม รู้แล้วล่ะ…

…เฮ้อ ตอนที่เห็นเธอยืนทุบประตูห้องคนอื่นโครมๆ ฉันตกใจจริงๆ นะ

ก็เคาะแล้วไม่มีเสียงตอบนี่นา
ฉันเป็นห่วงกลัวจะนอนไม่ได้สติอยู่ในห้อง ก็เลย…

แล้วคุณคารินก็เข้ามาทักพร้อมกับหิ้วถุงจากร้านสะดวกซื้อมาด้วย
ฉันก็ตกใจเหมือนกันแหละ

…ก็ในห้องไม่มีของกินสักอย่าง…ฉันเลยออกไปซื้อเท่านั้นเอง

ทำอะไรอยู่เหรอถึงปล่อยให้ของกินหมดเกลี้ยงขนาดนั้น ถามได้ไหม?

ก็ไม่มีอะไรนี่…

จะไม่มีได้ยังไงกัน มัวแต่ฝึกซ้อมหรือว่า…

…เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ
…ไม่ได้ยืดหยุ่นร่างกายหรือออกกำลังทุกวัน ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น…

เอ็มม่าไม่ได้บอกเธอหรอกเหรอ?

คุณเอ็มม่า? เค้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะ

ฉันทะเลาะกับเอ็มม่า ไม่สิ เรียกว่าทะเลาะไม่ได้ล่ะมั้ง
ฉันเป็นฝ่ายหัวเสียอยู่ฝ่ายเดียว
เอ็มม่าอุตส่าห์มาหา แต่ฉันก็ไล่เค้ากลับไป…

นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ…
น่าอายจริงๆ แบบนั้นมันพาลชัดๆ…

เหมือนโดนตอกย้ำแผลใจเข้าไปอีก…

[Fade in/out.]

งั้นเหรอ เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเหรอเนี่ย…

สุดท้ายฉันก็ไม่มีความมั่นใจน่ะ…

เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเข้มงวดกับตัวเองและตั้งใจฝึกซ้อมขนาดนั้น
แถมยังพัฒนาได้สมกับที่ตั้งใจด้วย
เพราะงั้นเลยคิดว่าตัวเองต้องชนะแน่ แต่ก็แพ้จนได้

สิ่งที่ฉันทำมันเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ต้องถูกแน่ๆ อยู่แล้ว…
แต่อาจจะยังขาดอะไรบางอย่างไป อะไรบางอย่างที่ฉันยังไม่รู้…

เอ็มม่ากับคาสึมิจังต่างก็รู้
พวกคนอื่นๆ ก็รู้… มีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่รู้…

นี่ ดูการแสดงของฉันแล้วคิดว่าไงบ้างน่ะ?
ต่างกับเมื่อก่อนไหม? ถ้าต่าง มันต่างยังไงบ้างเหรอ?

ฉันว่าการร้องและการเต้นพัฒนาขึ้นกว่าเดิมเยอะ
รู้สึกได้เลยล่ะว่าคุณคารินพยายามหนักมากจริงๆ

ถ้างั้นทำไมฉันถึงแพ้คาสึมิจังขาดลอยขนาดนั้นล่ะ?

…ฉันก็อธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกัน แต่การแสดงของคาสึมิจังน่ะ
มีแต่คาสึมิจังที่ทำได้ ไม่ว่าจะเป็นส่วนที่ดีหรือไม่ดีก็มีความเป็นคาสึมิจัง
เพราะงั้นแหละถึงได้ดูน่ารัก…

คุณคารินในตอนนี้ก็ดูเท่ น่าเกรงขาม แล้วสุดยอดมากๆ เลยล่ะ…
แต่ว่า… คนแบบนั้น…
นอกจากคุณคารินแล้วดูจะมีอีกหลายคนเลยน่ะนะ…

แปลว่าฉันยังแสดงได้ไม่เป็นตัวของตัวเองสินะ…

คิดว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอก ขอโทษนะ ฉันอธิบายไม่ถูกจริงๆ

ไม่หรอก ช่างเถอะ ฉันก็คิดวนไปวนมาอยู่คนเดียวจนเบื่อแล้วล่ะ
ค่อยยังชั่วที่มีคนช่วยบอกสักที…

ดีแล้วที่คนคนนั้นเป็นเธอ

ตัวฉันยังมีสิ่งที่ขาดไป
ถึงจะยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรก็เถอะ แต่ทุกคนในชมรมรู้
ถ้างั้นฉันก็แค่ดูคลิปของทุกคนในชมรมแล้ววิเคราะห์เอาก็พอ

นี่ เธอก็มาดูด้วยกันสิ ถ้าสังเกตเห็นอะไรก็ช่วยบอกฉันหน่อยนะ

เรื่องนั้นได้อยู่แล้วล่ะ
แต่ก่อนหน้านั้นออกไปสูดอากาศข้างนอกกันสักนิดไหม?
หมกตัวอยู่แต่ในห้องตลอดเลยใช่ไหมล่ะ?

ฉันรู้ว่าคุณคารินเป็นคนมุมานะแล้วก็มีความตั้งใจมาก
แต่จดจ่อกับสิ่งที่ทำมากเกินไปก็ไม่ดีหรอกนะ

…นั่นสิ ฉันต้องรีเซ็ตตัวเองบ้างสิเนอะ

เข้าใจแล้วล่ะ หยุดพักหน่อยก็แล้วกัน

อืม

ถ้างั้นฉันขอไปกินพาร์เฟ่ต์ที่เล็งไว้ก่อนนะ

เอ๊ะ?

คนอย่างฉันน่ะ เวลาพักก็พักเต็มที่เหมือนกันจ้ะ♪