…เค้าจะกลับมาเมื่อไหร่กันนะ?

นานไปแล้วเนอะ?

นึกไม่ถึงเลยนะคะ ว่าคนที่รักชมรมขนาดนั้น…
จะไม่มาที่นี่เลยสักครั้งตั้งแต่ตอนนั้น…

เพราะต้องติดต่อคนเกือบ 1,000 คนนี่นา คงแทบไม่มีเวลาหรอก…

ตอนนี้ติดต่อได้กี่คนแล้วคะเนี่ย?
พรุ่งนี้จะมารึเปล่าคะ?

ไม่รู้สิ…

แต่การติดต่อคนเยอะขนาดนั้นด้วยตัวคนเดียวเนี่ย
ฉันว่าฝืนเกินตัวไปแล้ว

พวกคานาตะจังก็อยากช่วยเหมือนกันนะ~

อืม ทำแบบนั้นคงได้ผลมากกว่า

เมื่อวานตอนได้คุยกับเค้านิดหนึ่ง ฉันก็พูดแบบนั้นแหละ
แต่เค้าบอกว่าอยากให้เป็นหน้าที่ของเค้า…
อายูมุจังใส่ใจกับสิ่งที่ตัวเองควรทำเถอะ

ถึงจะบอกแบบนั้น
แต่ก็ห่วงเด็กคนนั้นจนไม่มีสมาธิกันสินะ

บอกให้เป็นหน้าที่ของตัวเองเนี่ย
ทำเป็นคนอื่นคนไกลเลยนะคะ รุ่นพี่…

อืม…

ก็รู้สึกขอบคุณที่เค้าพยายามอยู่นะคะ…
รู้สึกขอบคุณก็จริง…

จะพึ่งพาพวกเรามากกว่านี้ก็ได้แท้ๆ…
หรือพวกเราพึ่งพาไม่ได้ขนาดนั้นเชียว?

แอบเหงานิดๆ นะคะที่รุ่นพี่ไม่มาพึ่งพาพวกเราเลย…

ว่าไงดีล่ะ ฉันไม่อยากพูดแบบนี้ให้ยิ่งห่อเหี่ยวหรอก
แต่พอเด็กคนนั้นไม่อยู่ ถึงซ้อมไปก็ไม่มีแรงใจเลยเนอะ

เข้าใจเลยค่ะ พอคาสึมินซ้อมได้ดีก็คอยชมว่าเก่งมากตลอดเลย…
พอไม่มีคนคอยชมแล้วเหงาจังเลยค่ะ

ตอนที่คอยดูพวกเราซ้อมก็ดูมีความสุขเสมอเลย
เห็นแบบนั้นแล้วทางนี้ก็พลอยมีความสุขไปด้วย…

พอประธานอยู่ด้วยตอนซ้อม เวลาก็ผ่านไปเร็วตลอดเลย
แต่ตอนนี้…

อืม เหมือนเวลาเข้าชมรมมันนานขึ้นยังไงไม่รู้
ช่องว่างที่ไม่มีเด็กคนนั้นอยู่ด้วยเนี่ยเหมือนกับรูโหว่เลย

ถ้ามาให้เห็นสักนิดก็ดีใจแล้วแท้ๆ

นั่นสินะจ๊ะ…

[Fade in/out.]

คุณอุเอฮาระ?

……

คุณอุเอฮาระ!

เอ๊ะ? อ๊ะ ชิโอริโกะจัง…มีอะไรเหรอ?

ฉันต่างหากค่ะที่ต้องถาม
ถ้าเดินเหม่อขนาดนั้นเดี๋ยวก็ชนกันหรอกค่ะ

ขอโทษจ้ะ…

ดูไม่ค่อยร่าเริงเลยนะคะ
ช็อกที่รวมอาสาสมัครแล้วผลออกมาแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?
อย่าคิดมากเลยค่ะ ความเป็นจริงก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ

ฉันว่ามีคนมาเท่านั้นก็เยอะแล้วนะคะ…

เปล่าจ้ะ ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่เรื่องนั้น…

ไม่ใช่เรื่องนั้น?

…ฉันช็อกที่รวมอาสาสมัครไม่ได้ก็จริง
แต่ไม่ได้มีแค่นั้นน่ะ…

จะว่ายังไงดี อธิบายไม่ถูกเลย

ถ้าไม่รังเกียจฉันจะรับฟังเองค่ะ
ไม่ต้องเรียบเรียงคำพูดก็ได้ พูดตามที่คุณคิดเถอะค่ะ

…ขอบคุณนะ ชิโอริโกะจัง

ไปหาที่คุยกันไหมคะ?

จ้ะ…

[Fade in/out.]

เกิดเรื่องแบบนั้นสินะคะ

เด็กคนนั้นเพิ่งเคยเป็นแบบนั้นครั้งแรก
ฉันเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง…

จะว่าไปได้ให้ของขวัญที่ซื้อก่อนหน้านี้รึยังคะ?

ยังเลยจ้ะ เพราะคิดว่าจะจัดงานขอบคุณที่เหนื่อย
หลังจบงานอบรมแล้วค่อยให้ตอนนั้น…

แต่กลับไม่เป็นแบบนั้นแล้วน่ะสิ แล้วเด็กคนนั้นไม่เข้าชมรมเลย
เลยยังใช้สมุดจดการซ้อมเล่มเก่าไม่หมดเล่มน่ะ

ก่อนอื่นมามอบของขวัญให้เถอะค่ะ ถึงคนคนนั้นจะเป็นคนหัวไว
แต่ตอนนี้คงคิดมากจนไม่สนใจคนรอบข้างละมั้งคะ

ถ้าได้ของขวัญที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของพวกคุณ…
ได้อ่านข้อความในสมุดโน้ตที่ทุกคนเขียนให้ก็คงรู้สึกตัวแน่ค่ะ

จะเป็นอย่างนั้นรึเปล่านะ?

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอนค่ะ เดี๋ยวฉันหาจังหวะให้เอง

เอ๊ะ? แบบนั้น… จะไม่เป็นการรบกวนเหรอ?

ไม่หรอกค่ะ ยิ่งฉันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ด้วย
ให้ฉันทำเถอะค่ะ

ขอบคุณนะ ชิโอริโกะจัง!