ทุกคนกลับไปแล้วสินะคะ

…เอาเป็นว่างานก็จบลงด้วยดีเนอะ

สภาพแบบนั้นเนี่ยเรียกว่าดีได้เหรอคะ…

ถ้าไม่นับเรื่องจำนวนคน เซ็ตสึนะก็อธิบายเข้าใจง่าย
คนที่มางานก็มีใจทำงานใช่ไหมล่ะ?

วิธีที่เราใช้รวบรวมอาสาสมัคร… มันผิดเหรอคะ?

เพราะแป๊บเดียวก็รวมคนได้ 1,000 คน…
เลยคิดว่าจะไปได้สวยแท้ๆ เชียว…

เหมือนกลับไปนับหนึ่งใหม่ยังไงก็ไม่รู้…

ยังมีเวลากว่าจะถึงวันที่กำหนด มาพยายามกันใหม่เถอะ
รินะจังบอร์ด “ฮึ่ม”

จ้ะ ไม่มีเวลาว่างมาเสียใจหรอกเนอะ…

ใช่แล้วล่ะ มาผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันทุกคนนะ
เธอก็คิดเหมือนกันใช่ไหม?

เอ๊ะ? อ๋อ…อืม นั่นสินะ ต้องพยายามแล้ว

งั้นมาจัดการเก็บกวาดกันไหมคะ?
ก่อนอื่นก็ต้องเก็บเอกสารที่วางไว้ตรงเก้าอี้กลับมาก่อน

เก็บกลับมา…
รินะจังบอร์ด “หงอย”

แค่เอกสารตรงหอประชุมแถวหน้าๆ ก็พอแล้วเนอะ…

แล้วจะทำยังไงกับเอกสารที่เก็บกลับมาเหรอ?

คงเก็บไว้ในห้องชมรมล่ะนะ
เป็นของที่จำเป็นต้องหยิบมาใช้อีกนี่นา

นั่นสินะคะ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะมีลังกระดาษเหลืออยู่
เก็บรวมกันไว้ในนั้นดีไหมคะ

อ๊ะ ต้องเอาโปรเจคเตอร์ฉายสไลด์ไปคืนด้วย

อ๊ะ เดี๋ยวฉันเอาไปคืนให้ ทุกคนคงเหนื่อยกันแล้ว
วันนี้แยกย้ายกันได้แล้วล่ะ… เหนื่อยหน่อยนะ!

อะ อื้อ…เหนื่อยหน่อยนะจ๊ะ

[Fade in/out.]

อยากให้ใครสักคนทำ คงมีใครสักคนทำให้แน่ๆ
…งั้นเหรอ

เราเองก็อาจจะคิดแบบนั้นด้วยก็ได้
คิดว่าสมัครมาแล้วคงร่วมมือแน่ๆ…

คิดเอาเองว่าต้องเข้าร่วมแน่ๆ
แต่ไม่ได้นึกถึงเลยว่าคนที่สมัครมาเป็นคนแบบไหน
มีความกระตือรือร้นยังไงถึงได้สมัครมา…

การจะรวบรวมคนต้องคิดเตรียมการอย่างถี่ถ้วนแท้ๆ
แต่กลับมองข้ามไปซะได้…

เราจะให้ความฝันของทุกคนที่พยายามมาจนถึงตอนนี้พังทลายไม่ได้
อีกไม่กี่วันจะถึงเส้นตาย… ต้องทำให้สำเร็จให้ได้…!

[Fade in/out.]

วันนี้รุ่นพี่ก็ไม่มาสินะคะ…

บอกว่า “ฉันมีเรื่องต้องทำ คงไม่เข้าชมรมสักพักนะ”
แล้วไม่เข้าชมรมกี่วันแล้วเนี่ย? น่าเบื่อชะมัด

ถึงจะเหงาอยู่บ้าง
แต่เค้าก็ทำเพราะรู้สึกรับผิดชอบในฐานะประธานชมรมแหละค่ะ
เราคงทำตัวเอาแต่ใจไม่ได้สินะคะ

เอาแบบเป็นรูปธรรมคือรุ่นพี่ทำอะไรอยู่เหรอคะ?

รู้สึกว่าจะติดต่อหาทุกคนที่ไม่ได้มางานอบรมก่อนหน้านี้นะ

เอ๊ะ…เยอะมากเลยนะ? ติดต่อหาทุกคนเลยเหรอ?

ไม่ใช่แค่โทรไปคุย แต่ดูเหมือนว่าถ้าไปหาถึงที่ได้ก็ไปล่ะ

ท่าทางจะพยายามถึงดึกๆ ดื่นๆ ด้วยสินะ
คานาตะจังเป็นห่วงจังเลยแฮะ~…

อายูมุพอจะรู้อะไรมาบ้างไหม? อยู่บ้านใกล้กันนี่?

ตอนนี้ไม่มีโอกาสเข้าไปคุยด้วยเลย…
ตอนเช้าออกจากบ้านเร็ว ตอนกลางคืนก็เหมือนจะส่งอีเมล
ฉันหาโอกาสคุยด้วยไม่ได้เลยจ้ะ…

ไม่ได้ฝืนร่างกายเกินไปใช่ไหม?

เป็นห่วงจัง…

คาสึมินก็เป็นห่วงนะคะ แต่เหงายิ่งกว่าเป็นห่วงอีกค่ะ~
ถ้ารุ่นพี่คอยดูตอนซ้อมคงจะพยายามได้มากกว่านี้แท้ๆ~!

นั่นสินะ พักนี้ไม่ได้เขียนอะไรลงสมุดจดการซ้อมเลยด้วย

ก่อนหน้านี้ไม่นานยังยิ้มแย้ม
แล้วบอกว่าเดี๋ยวสมุดก็เต็มแล้วอยู่เลยนะคะ…

เวลาอ่านสมุดจดการซ้อมก็ได้กำลังใจและมีความสุขก็จริง…

ยังไงก็อยากให้เด็กคนนั้นอยู่ที่ห้องชมรมนี้เนอะ

[Fade in/out.]

――ค่ะ อย่างนั้นเหรอคะ…
ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ แค่นี้นะคะ

เฮ้อ…

เจอแล้ว!

เอ๊ะ?

พอได้ยินเสียงจากข้างนอกก็คิดว่าเธอรึเปล่าน่ะจ้ะ…
คุยโทรศัพท์อยู่เหรอ?

อ๊ะ อืม…เสียงดังรบกวนเหรอ? ขอโทษนะ

ไม่หรอก ไม่รบกวนเลยจ้ะ จะว่าไป…
เราไม่ได้คุยกันแบบนี้นานเลยเนอะ
เธอไม่โผล่มาที่ชมรมเลย ทุกคนเค้าเหงานะ

เรื่องนั้น…ขอโทษนะที่ปล่อยให้ทุกคนจัดการกันเอง
แต่ตอนนี้ฉันมีเรื่องอื่นต้องทำ…

เรื่องนั้นน่ะให้พวกเราช่วยด้วยได้รึเปล่า?
ถ้าช่วยกันทุกคนต้องไปได้สวยแน่ๆ

แน่ๆ เหรอ…
พูดเรื่องที่ไม่แน่ไม่นอนแบบนั้นไม่ได้หรอก

ฉันเข้าใจนะว่าอายูมุจังเป็นห่วง รู้สึกขอบคุณด้วย
แต่นี่คืองานของฉันนะ

แต่ว่า…

ถ้าทำด้วยวิธีที่คิดตื้นๆ ผลคงเป็นแบบเดิม
ถ้าไม่ลงมือจริงจังคงรวมคน 1,000 คนไม่ได้
ฉันเลยจะรับผิดชอบแล้วอยากทำให้สำเร็จน่ะ

แล้วสิ่งที่อายูมุจังควรทำไม่ใช่การช่วยฉันใช่ไหมล่ะ?
ฉันอยากให้อายูมุจังใส่ใจกับสิ่งที่ตัวเองควรทำนะ

…งั้นฉันคงต้องไปส่งอีเมลต่อแล้ว
ฝันดีนะ อายูมุจัง

อ๊ะ…

แปลกไปยังไงก็ไม่รู้… ไม่สบตากันเลย…
ไม่ได้มองมาที่เราสักครั้ง…