อรุณสวัสดิ์ ชิสึคุจัง!

อรุณสวัสดิ์ค่ะ รุ่นพี่ วันนี้ขอรบกวนด้วยนะคะ!

เอ๊ะ? คือว่า…?

วันนี้ฉันรับบทเป็นตากล้องไง
จะคอยถ่ายรูปเจ้าหญิงชิสึคุตามที่ต่างๆ ให้เอง

เรียกว่าเจ้าหญิงชิสึคุมันน่าอายนะคะ!
อย่าเรียกแบบนั้นเลยค่ะ!

ฉันว่าน่ารักดีออก… งั้นก็ชิสึคุจัง
พอเจ้าหญิงจากต่างแดนมาถึงสถานีรถไฟโยโกฮาม่าครั้งแรก
แล้วคิดว่าเค้าจะพูดอะไรบ้างล่ะ?

นั่นสินะคะ… ทั้งกว้าง แล้วก็เต็มไปด้วยผู้คน…

“ที่นี่จะจัดงานเต้นรำกันงั้นหรือ?” ละมั้งคะ…

งี้นี่เอง จะว่าไปพอคิดว่าเป็นขอบเขตที่เจ้าหญิงเข้าใจ
ก็อาจจะพูดอย่างนั้นก็ได้

แต่นั่นเป็นแค่ความรู้สึกตอนมาถึงที่นี่เท่านั้นค่ะ
ถ้าเดินไปอีกหน่อยจะเจอร้านค้าที่ไม่เคยเห็น ได้เจอของแปลกตา
แล้วจะคอยถามนู่นถามนี่หรือเปล่านะคะ

แล้วตากล้องก็จะคอยตอบคำถามทีละข้อให้สินะ

“ตายจริง รูปปั้นเด็กหญิงตัวน้อยตรงนี้คือรูปปั้นอะไรเหรอ?”

“นั่นคือรูปปั้นสำริดของสาวน้อยรองเท้าแดงครับองค์หญิง”

ก็น่าจะตอบว่า
“งั้นอย่างน้อยๆ ทาสีแดงที่รองเท้าหน่อยก็ได้นี่” สินะคะ!

ฮ่าๆๆ! ชิสึคุจัง โต้ตอบได้ดีเลย งั้นเราไปกันต่อนะ!

[Fade in/out.]

“สิ่งที่ขาวและนุ่มนิ่มนี้คืออะไรเหรอ?”

“ซาลาเปาไส้หมูครับองค์หญิง
หากทานตอนยังร้อนๆ จะอร่อยนะครับ
ช่วยรอประเดี๋ยวหนึ่ง… นี่ครับ เชิญเลย”

ระ รุ่นพี่คะ! ไม่ต้องซื้อให้จริงๆ ก็ได้ค่ะ!
เพราะนี่เป็นแค่การแสดงนะคะ!

แต่ก็น่ากินดีออก? มากินด้วยกันเถอะ

ถะ ถ้าอย่างนั้นก็ เอ่อ
ให้ฉันจ่ายค่าซาลาเปาส่วนของฉันเถอะค่ะ

ฉันอยากกินอย่างอื่นด้วยน่ะ
เพราะงั้นฉันซื้อซาลาเปาแล้วแบ่งกินกับชิสึคุจังคนละครึ่ง
แล้วพอถึงร้านถัดไปชิสึคุจังค่อยเป็นคนจ่ายดีไหม?

เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ!

รุ่นพี่คะ!? อย่าถ่ายรูปกะทันหันอย่างนี้สิคะ~!!

ก็วันนี้ฉันรับบทเป็นตากล้องนี่นา

อึก เดี๋ยวเถอะค่ะ~! งั้นฉันจะถ่ายรูปรุ่นพี่บ้างนะคะ!