คิดถึงจัง~! พวกฉันก็เล่นซ่อนหากันบ่อยๆ เลยล่ะ

พวกโยจังเองก็เล่นเหมือนกันสินะ?

เคยเล่นซ่อนแอบกันในสวนส้ม
แต่ขนาดต้นมันเล็กก็เลยหาเจอในทันทีเลยล่ะ~
ฮ่าๆๆ เหมือนจะจำได้แม่นเลยนะเนี่ย!

เคยช่วยจิกะจังตอนหลงด้วย
แล้วก็เคยช่วยคานันจังอยู่เหมือนกัน…

แต่กลับกันก็เคยได้รับความช่วยเหลือจากทั้งสองคนด้วย!
ฮ่าๆ เพื่อนสมัยเด็กเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่าเนี่ย?

คิกๆ เหมือนกันเลยเนอะ♪

พอขึ้นม.ปลายก็มีเพื่อนเพิ่มขึ้นก็จริง
แต่ยังไงเพื่อนสมัยเด็กก็เป็นตัวตนพิเศษจริงๆ นั่นแหละเนอะ

นั่นสินะ เพราะตอนที่สนุกสนานก็หัวเราะด้วยกัน
ช่วงเวลาที่ยากลำบากก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
เลยทำให้มาถึงตรงนี้ได้หรือเปล่านะ

ส่วนของฉันเป็นเพราะมีโฮโนกะจังกับอุมิจังอยู่
ก็เลยได้กระโดดเข้ามาสู่โลกของสคูลไอดอลได้น่ะ

เป็นเพื่อนคนพิเศษมากๆ เลยล่ะจ้ะ!

ก็จริงนะ ถ้าจิกะจังไม่ได้ชวน
ฉันก็คงไม่ได้เป็นสคูลไอดอลเหมือนกันแหละมั้ง

แบบนั้นก็หมายความว่า…
ถ้าเราไม่ได้มาเป็นสคูลไอดอล
ฉันกับโยจังก็อาจจะไม่ได้เจอกันก็ได้สินะจ๊ะ

เราอาจจะไม่ได้เจอกันเนี่ย…น่ากลัวชะมัด!!

จริงด้วยเนอะ พอคิดแบบนั้น
แล้วรู้สึกเหมือนเกิดปาฏิหาริย์ที่สุดยอดมากๆ เลยล่ะ

แบบนี้นี่เอง…

อาจจะเป็นเพราะมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่
ก็เลยทำให้เกิดการพบเจอครั้งใหม่แบบนี้ก็ได้เนอะ

พอคิดแบบนั้นแล้ว
ก็รู้สึกว่ายิ่งน่าขอบคุณขึ้นไปอีกเนอะ~

ถึงปกติฉันคิดอยู่เสมอว่าขอบคุณที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน…

แต่ความรู้สึกนี้จะสื่อไปถึงทั้งสองคนหรือเปล่านะ?

ถ้างั้นลองจัดปาร์ตี้เพื่อสื่อความรู้สึกขอบคุณอีกครั้งดูไหม?

ปาร์ตี้? ให้ชวนโฮโนกะจังกับอุมิจังมาเหรอจ๊ะ?

ก็ดีนะ! ฉันก็อยากชวนอายูมุจังมาด้วยเหมือนกัน

งั้นฉันจะชวนจิกะจังกับคานันจังนะ!
นี่ โคโทริจัง จะตั้งชื่องานปาร์ตี้ว่าอะไรเหรอ?

เอ๊ะ ฉันเหรอ? เอายังไงดีนะ…
พอจะมีไอเดียอะไรบ้างไหมจ๊ะ?

อืม ลองเอาความรู้สึกที่แท้จริง
ที่มีต่อเพื่อนสนิทมาตั้งเป็นชื่อดูดีไหม?

เอ…ถ้าอย่างนั้นก็เป็น
“ปาร์ตี้ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอด!
จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะ!” …ดีไหมจ๊ะ?

คิกๆ ฉันว่าเข้าท่าดีนะ!

ดีเลย♪ ถ้างั้นมาเริ่มเตรียมตัวจัดปาร์ตี้กันเถอะ

อื้อ!