คร่อก… ฟี้…

เข้าสู่โลกความฝันเต็มตัวแล้วสินะ คานาตะ

เห็นบอกว่าเหนื่อยก็เลยขอพักสักหน่อย
ไม่คิดเลยค่ะว่าจะหลับจริงจังขนาดนี้

คำว่า “พักผ่อน” ของรุ่นพี่คานาตะไม่มีทางจบที่พักแค่นิดเดียวหรอก

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่วันนี้ก็ซ้อมเสร็จแล้วอะนะ
เฮ้ คานะจัง! ตื่นได้แล้ว! รีบกลับกับทุกคนก่อนจะโดนทิ้งไว้คนเดียวเถอะ

…ไม่ตื่นเลยเนอะ

เห็นเจ้าตัวหลับสบายแบบนั้น
จะปลุกมาก็น่าสงสารน่ะสิ…

แต่ขืนปล่อยให้นอนต่อแบบนี้ก็จะล็อกห้องชมรมไม่ได้นะคะ
ทุกคนมาช่วยกันอุ้มออกไปดีมั้ยคะ

หลับลึกขนาดนี้เชียว…
หรือเราแค่ดูคุณคานาตะจากภายนอกยาก
แต่เจ้าตัวคงเหนื่อยพอตัวเลยหรือเปล่านะ…

……

อืม ช่วยไม่ได้แฮะ! ทำตามที่เซ็ตสึเสนอมาแล้วกัน!
นี่ มีใครรู้บ้างว่าบ้านคานะจังอยู่ที่ไหน?

เดี๋ยวนะคะ จะแบกไปส่งถึงบ้านเลยเหรอคะ!?

เดี๋ยวฉันอยู่รอจนกว่าคุณคานาตะจะตื่นเอง
ทุกคนกลับบ้านไปก่อนได้เลย

เอ๋? แต่ว่า…

ไม่เป็นไรหรอก ระหว่างรอฉันจะเขียนบันทึกกิจกรรมชมรมอยู่แล้วด้วย
ถ้าฉุกเฉินอะไรจะเป็นคนรับผิดชอบแล้วปลุกเอง
เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วง

[Fade in/out.]

…งืม

อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ คุณคานาตะ

อรุณสวัสดิ์… ทุกคนล่ะ?

กลับไปก่อนแล้วล่ะ
เหลือคุณคานาตะกับฉันเป็นคนสุดท้ายเนี่ย

เหรอ…
ขอโทษนะ เธออุตส่าห์รอฉันสินะ~…

ไม่ต้องคิดมากหรอก
…ยิ่งไปกว่านั้น คุณคานาตะ ซ้อมลำบากหรือเปล่า?
ไม่ได้ฝืนตัวเองหรืออะไรทำนองนั้นใช่มั้ย?

ไม่หรอก~
ทำไมล่ะ?

คุณคานาตะอ่านหนังสือจนไม่ค่อยได้นอนแท้ๆ
แต่หลังเลิกเรียนต้องทั้งฝึกร่างกาย ทั้งซ้อมเต้น…
มาคิดดูแล้วมันโหดมากเลยน่ะสิ…

…อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้~
แต่ก็นะ ต่อให้เป็นแบบนั้น แต่ฉันก็เลือกที่จะใช้ชีวิตแบบนี้เอง
ถ้าหนักเกินไปจริงๆ ก็จะพักเองแหละ~

ตัดสินใจแล้วว่าทั้งเรื่องเรียน เรื่องสคูลไอดอล
จะพยายามด้วยตัวเอง ทั้งเพื่อตัวเองและฮารุกะจัง
จริงอยู่ที่มันลำบาก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเกินตัวอะไรนะ~

แน่นะ…?

อื้อ เพราะงั้นฉันถึงรู้สึกขอบคุณเธอ…
ที่ทำให้สถานที่ที่ฉันเลือกที่จะพยายามกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ

ขอบคุณนะ
ดีจังที่เธอมาอยู่ชมรมสคูลไอดอล

…คุณคานาตะ…

หือ? …ฮะ! ฮารุกะจังส่งข้อความมาหา!
“พี่คะ จะถึงเวลากินข้าวแล้วนะ รีบกลับบ้านมาเร็ว”

…รอก่อนนะฮารุกะจัง! จะรีบวิ่งกลับบ้านเลย~!

เอ๊ะ คะ คุณคานาตะ เดี๋ยวก่อน…!
โธ่ ช่วยไม่ได้แฮะ ว่าแล้วเชียวว่าคุณคานาตะก็คือคุณคานาตะ♪