…ทำไมถึงทิ้งไม่ลงกันนะ…

เซ็ตสึนะจัง ฉันคืนกุญแจห้องชมรมแล้วนะ…
อ้าว? นั่นสมุดจดการซ้อมของเซ็ตสึนะจังเหรอ?

เอ๊ะ!? ทำไมถึงรู้ละคะ!?

ก็บนปกเขียนว่า “สมุดจดการซ้อม” ไว้นี่นา
ถ้าเป็นสมุดที่เซ็ตสึนะจังพกติดตัวเนี่ย
คงมีความลับเจ๋งๆ เขียนไว้เยอะแยะเลยสินะ

ไม่มีหรอกค่ะ แล้วฉันว่า…จะทิ้งสมุดเล่มนี้ด้วยน่ะค่ะ…

เอ๊ะ ทำไมล่ะ?

เพราะสมุดเล่มนี้คือศูนย์รวมความเอาแต่ใจของฉันนี่คะ

หมายความว่าไงน่ะ? ก็เป็นสมุดจดการซ้อม…ไม่ใช่เหรอ?

ค่ะ เป็นสมุดจดการซ้อม… ช่วงก่อนที่คุณจะเข้าชมรมน่ะค่ะ

อย่างที่คุณทราบ ว่าฉันเคยยัดเยียดอีโก้ของตัวเองใส่ทุกคน
และทำลายชมรมนี้ค่ะ

สมุดจดเล่มนี้คือสัญลักษณ์ของความผิดพลาดนั้น

ฉะนั้นสมุดเล่มนี้ก็ไม่ควรมีอยู่ค่ะ

…งั้นเหรอ
ถ้าเซ็ตสึนะจังอยากทิ้ง ฉันก็ไม่ห้ามหรอก
แต่ฉันขออ่านหน่อยได้ไหม?

เพราะฉันไม่คิดว่ามันคือสัญลักษณ์ของความผิดพลาดน่ะ

[Fade in/out.]

ขอโทษนะ เซ็ตสึนะจัง!
อาจจะเหมือนกลับคำที่พูดเมื่อกี้
แต่อย่าทิ้งสมุดเล่มนี้เชียวนะ!

ทำไมละคะ? สิ่งที่เขียนในสมุดมีแต่ความยัดเยียดแย่ๆ นะคะ
ต่างจากสมุดที่คุณพกติดตัวนะคะ

ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย เหมือนกันนั่นแหละ
สมุดจดเล่มนี้มี “ความรักที่มีต่อทุกคน” ของเซ็ตสึนะจังอัดแน่นอยู่นะ!

ถ้าไม่มีความรู้สึกนั้น คงไม่เขียนเต็มหน้ากระดาษแบบนี้หรอก
เพราะงั้นอย่าทิ้งเด็ดขาดเลยนะ!

แต่ว่า…

ถึงจะบอกว่าเป็น “ความรัก”
แต่ทุกคนล้วนมีขอบเขตที่ไม่ควรก้าวก่ายนะคะ…

แต่ฉันดันล้ำเส้นนั้นไปแล้ว
จะให้ทำเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้หรอกค่ะ

…งั้นให้ฉันเก็บสมุดเล่มนี้ไว้ได้ไหม?

เอ๊ะ?

ฉันไม่อยากให้ทิ้งสมุดจดที่อัดแน่นด้วย “ความรัก” ของเซ็ตสึนะจังเลย
แต่ถ้าเซ็ตสึนะจังบอกว่าไม่อยากเก็บไว้ ก็ให้ฉันเก็บไว้แทนก็ได้

…คุณเหรอคะ?

อืม ได้รึเปล่านะ?

…เข้าใจแล้วค่ะ เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ให้คุณเป็นคนเก็บไว้…

ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของฉันนะคะ