เมื่อฉันคนนี้ปรากฏตัว
ก็เหมือนกับคดีได้รับการคลี่คลายแล้ว…

จงยอมสยบให้กับการสันนิษฐานอันยอดเยี่ยม
ของยอดนักสืบโยฮาเนะซะเถอะ!!

…เป็นไงบ้าง?

ตกใจนะอีเวนต์ครั้งหน้าเป็นมิวสิคัล
แต่ที่โยชิโกะจังเสนอตัวรับบทนักสืบนี่ผิดคาดมากเลย

ทำไมเหรอ?

ถึงจะเป็นเรื่องที่ฉันคิดเอาเองก็เถอะ
แต่คิดว่าน่าจะอยากเล่นเป็นจอมโจรมากกว่าหรือเปล่าน่ะ

จอมโจรก็มีเสน่ห์จริงๆ แหละ
การขโมยสมบัติได้ตามที่้ประกาศไว้ก็เท่ด้วย

ปรากฏตัวในค่ำคืนใต้แสงจันทร์
เล็ดลอดผ่านการรักษาความปลอดภัยที่แม้แต่มดสักตัวก็ผ่านไปไม่ได้
แล้วขโมยสมบัติล้ำค่าของโลกออกมา…

ถึงแม้ตำรวจกับนักสืบจะพยายามกันแค่ไหน
แต่ช่วงเวลาที่สมบัติถูกขโมย กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของฉัน…

ปรายตามองความโกลาหลที่เกิดขึ้น
จากไปอย่างงดงามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เร้นกายสู่ค่ำคืนอันมืดมิด…

ที่จริงก็เป็นบทที่มีเสน่ห์นะ
ถ้าเป็นฉันละก็ต้องแสดงบทจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่
ที่ทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ได้แน่

ถ้างั้นแล้วทำไมถึงเสนอตัวเล่นบทนักสืบล่ะ

หึๆๆ เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว
ก็ยอดนักสืบที่จับจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่แบบนั้นได้มันเท่กว่ายังไงล่ะ

ก็นักสืบที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของจอมโจร
ใช้ความสามารถในการสันนิษฐานไล่ต้อนเพื่อจับให้ได้เนี่ย
ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ?

ช่างเป็นบทที่เหมาะกับฉันอะไรขนาดนี้

แบบนี้นี่เอง

แล้วก็ฉันน่ะมีสายตาเฉียบแหลมในการมองสิ่งต่างๆ ไงล่ะ!

เอ๊ะ~ จริงเหรอ?

ถ้าสงสัยละก็ให้ลองทายเรื่องของเธอดูไหม?

เอ๊ะ ดูน่ากลัวอยู่นะ

ไม่ต้องกลัวไปหรอก
เพราะถึงจะกลบเกลื่อนยังไง
ก็ถูกโยฮาเนะผู้นี้มองออกทั้งหมดนั่นแหละ

ยิ่งกลัวหนักกว่าเดิมอีก…ช่วยเพลาๆ หน่อยละกัน…

…เธอเจ็บข้อเท้าอยู่ใช่ไหม?

เอ๊ะ!?

ทำท่าทางกลบเกลื่อนตั้งแต่เมื่อกี้
แต่ว่าตอนเดินน่ะเดินลากขาขวานิดหน่อยนะ

…รู้ด้วยเหรอ คิดว่าคงไม่ดีถ้าทำให้เป็นห่วงเลยเงียบไว้น่ะ

หึๆ จะมาหลอกสายตาของโยฮาเนะผู้นี้ยังเร็วไป 100 ปี!!

ให้ตายสิ มาฝืนทำเป็นไหวถ้าแย่กว่าเดิมจะทำยังไง
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอก็แย่น่ะสิ!