ขอโทษด้วยนะที่ต้องรบกวนเธอบ่อยๆ

อย่าใส่ใจเลยค่ะ

คนที่บ้านไม่ว่าอะไรเหรอ?

ค่ะ แถมพวกอาจารย์ก็อนุญาตแล้วด้วย
ไม่มีปัญหาอะไรทั้งสิ้นค่ะ

ค้างคืนที่โรงเรียนเพื่อทำเพลงประกอบ
มันก็น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันนะคะ

อีกอย่างคือฉันอยากแต่งเพลงโดยฟังเรื่องราวไปด้วยมากกว่า
อ่านจากบทเพียงอย่างเดียว

ตอนที่รุ่นพี่แต่งเพลงให้กับพวกเรา
รุ่นพี่ก็แต่งโดยฟังเรื่องราวของพวกเราไปด้วยนี่นะ

อืม ฉันชินกับวิธีแบบนั้นแล้วน่ะ
ตอนแรกกะจะเป็นฝ่ายขอร้องเองด้วยซ้ำ

ดีจัง ค่อยสบายใจหน่อย
เพราะเท่าที่ขอร้องเธอนี่ก็รบกวนมากอยู่แล้วน่ะนะ

มีหลายอย่างเลยล่ะที่ไม่ได้เขียนไว้ในบท
เดี๋ยวฉันจะอธิบายเป้าหมายกับสิ่งที่อยากให้เป็นในแต่ละฉากนะ

รบกวนด้วยค่ะ!

แต่ก่อนหน้านั้น…

ฉันลองแต่งแบบคร่าวๆ มาเพลงหนึ่ง ช่วยลองฟังหน่อยได้ไหมคะ?

[Fade in/out.]

…ฉันว่าโอเคเลยค่ะ
ซาวด์เข้ากับอิมเมจของเรื่องราวเป๊ะเลย!

สมเป็นเธอจริงๆ นะ
ไม่นึกเลยว่าแค่ครั้งแรกก็ได้งานคุณภาพระดับนี้ออกมาแล้ว

แต่ว่า มันยังไม่เพียงพออย่างที่ประธานต้องการใช่ไหมคะ…?

ช่วยเล่ารายละเอียดให้ฉันฟังหน่อยเถอะค่ะ
ไม่ว่ากี่รอบฉันก็จะแก้ไขจนกว่ามันจะออกมาเป็นที่พอใจ!

ขอบใจนะ งั้นฉันกับชิสึคุจะลองแสดงกัน 2 คนก่อน
เธอช่วยดูหน่อยได้ไหม?

การอ่านจากบทกับดูจากการแสดง
มันอาจจะให้ภาพจำที่ต่างกันนะ
อยากให้เธอลองสัมผัสดูเองน่ะ

เข้าใจแล้วค่ะ

ชิสึคุ จำบทส่วนของคนอื่นๆ นอกจากของตัวเองได้ใช่ไหม?

แน่นอนค่ะ!

งั้นก็เปิดม่านการแสดงได้เลย

[Fade in/out.]

…สุดยอด!
มีจุดที่แตกต่างจากที่จินตนาการเองเยอะเลยค่ะ!

ฮิๆ ใช่ไหมล่ะ?

เรื่องเพลงประกอบ
เปลี่ยนตรงนี้กับตรงนี้ให้หมดเลยอาจจะดีกว่านะคะ

แล้วก็อยากเพิ่มเสียงซ้อนเข้าไปอีกหน่อย
…ต้องใช้เสียงอะไรถึงจะเหมาะนะ?

เสียงที่เหมาะกับความรู้สึกของตัวละคร…
นุ่มนวลและเข้มแข็ง…

[Fade in/out.]

เด็กคนนั้นจดจ่อกับงานสุดๆ เลยนะ
เค้าเป็นแบบนี้เสมอเลยเหรอ?

ใช่แล้วค่ะ
เหมือนรุ่นพี่เข้าไปอยู่ในโลกของตัวเองโดยสมบูรณ์เลยล่ะ

ฉันรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้เด็กคนนั้นจัดการต้องไม่มีปัญหาแน่
เราออกไปข้างนอกกันสักพักดีไหม จะได้ไม่รบกวนเค้า

ค่ะ

รุ่นพี่…พยายามเข้านะคะ!

[Fade in/out.]

…อืม ถ้าทำให้เสียงมันประสานกันแบบนิ้อีกหน่อย…

รุ่นพี่คะ!

เหวอ!? อ๊ะ ชิสึคุจัง…

หยุดพักสักหน่อยก่อนไหมคะ?

เอ๊ะ?…เอ๋!? เวลาป่านนี้แล้วเหรอ!?

หาอะไรใส่ปากสักหน่อยดีกว่านะ
เพราะเธอใช้งานสมองแบบไม่พักเลยนี่นา

…จะว่าไปก็หิวอยู่เหมือนกัน

มีข้าวด้วยนะคะ
เมื่อกี้ฉันออกไปซื้อกับประธานมา
นี่ค่ะ เชิญเลย!

กินแล้วนะคะ …เฮ้อ อร่อยจัง

อร่อยเหรอคะ?
ฉันลองซื้ออันนี้มาเพราะเห็นว่าเป็นของออกใหม่น่ะค่ะ
ค่อยยังชั่วหน่อยที่รุ่นพี่ชอบ

ของหวานก็มีนะ

ว้าว ยอดเลย!

จริงสิ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเรื่อง PV ใช่ไหมนะ

เอ๊ะ? พวกฉันต่างหากค่ะที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณ

ไม่หรอก
ฉันก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน
เพราะ PV ตัวนั้นมันช่วยเปลี่ยนพวกเราด้วยเหมือนกันนี่นา

เอ๊ะ?

PV ตัวนั้นน่าประทับใจมาก
มันช่วยมอบความกล้าและความเข้มแข็งให้พวกเรา…
แต่อีกด้านหนึ่งก็มีความรู้สึกเจ็บใจอยู่ด้วย

มันทำให้ฉันคิดว่าละครที่พวกเราแสดงมาตลอดจนถึงตอนนี้
ไม่เคยสั่นคลอนจิตใจใครบางคนได้ถึงขั้นนี้เลยเหรอ

ประธาน…

อาจจะมีส่วนไหนบางส่วนที่เราย่อหย่อนเกินไปก็ได้
นี่คือละครที่เป็นกิจกรรมชมรมของนักเรียน…
เพราะอยู่ในระดับนั้นถึงคิดว่าตัวเองทำได้ค่อนข้างดีงั้นเหรอ

นั่นแหละฉันถึงต้องกลับมาลองค้นหาตัวเองใหม่อีกครั้ง
ว่าฉันชอบอะไร และอยากทำอะไรกันแน่…

และตอนนี้ก็รู้แล้ว ฉันอยากอยู่กับละครตลอดไป
ในอนาคตก็อยากจะแสดงตลอดไปเลย
นั่นแหละความรู้สึกจริงๆ ของฉัน

แน่นอนว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอก

แต่ขั้นแรกก็ต้องลองท้าทายให้ถึงที่สุดซะก่อน
พวกเธอเป็นคนทำให้ฉันเกิดความรู้สึกแบบนั้นล่ะ

เพราะฉะนั้นขอบคุณนะ รู้สึกขอบคุณจริงๆ

อะไรกัน…
สิ่งนั้นมันเกิดขึ้นมาได้เพราะความรู้สึก
ของทุกคนในโรงเรียนรวมเป็นหนึ่งเดียวกันต่างหากค่ะ

ที่เราทำ PV แสนวิเศษแบบนั้นออกมาได้
เพราะพวกประธานมีส่วนช่วยอย่างมากเลยนะคะ!

แต่แม่งานคือเธอนี่นา

ฉันแค่ปลุกใจทุกคนเท่านั้นเอง…

รุ่นพี่! พวกเราเชื่อในความรู้สึกของรุ่นพี่นะคะ!
ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดไปแล้วใช่ไหมคะ?

อะ อืม…

ถ้างั้นรุ่นพี่เองก็เชื่อเถอะนะคะ

…อ๊ะ เมื่อกี้เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว!
ส่วนที่ขาดไปในเพลงประกอบน่ะ! รอแป๊บหนึ่งนะ!

…คิกๆ เป็นคนที่พึ่งพาได้จริงๆ นะ

ค่ะ เป็นคนที่พึ่งพาได้เหมือนกับประธานเลยค่ะ!

[Fade in/out.]

…เป็นไงบ้างคะ?

…พูดไม่ออกเลยล่ะ

สุดยอด!
เป็นเพลงประกอบที่สุดยอดไปเลย!
ยิ่งกว่าที่ฉันต้องการซะอีก!

ประธานคะ ฉันอยากแสดงให้เข้ากับเพลงนี้ค่ะ

นี่เธอ คอยดูนะว่าเพลงที่เธอแต่งขึ้นมา
จะประสานเข้ากับการแสดงของพวกฉันยังไง
เอาล่ะ เริ่มกันเลย…เปิดม่านการแสดงได้!