การแสดงของชมรมการละครในครั้งนี้
น่าประทับใจที่สุดเท่าที่เคยดูมาเลยค่ะ! เป็นผลงานชิ้นเอก!
นึกคำอื่นนอกจากคำว่าสุดยอดไม่ออกเลยค่ะ!

เข้าใจเลย~
ทุกตัวละครต่างดึงให้เรามีอารมณ์ร่วมไปด้วย
เดี๋ยวก็ดีใจเดี๋ยวก็เสียใจ หัวใจทำงานหนักมากๆ เลยล่ะ~

คุณชิสึคุถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้น่ากลัว
จนรู้สึกเสียวสันหลังเลยค่ะ

ชิสึคุจังเพิ่งเคยแสดงบทแบบนั้นเป็นครั้งแรก
แต่มันอาจจะเป็นบทที่เหมาะกับเค้าเกินคาดก็ได้นะ

เป็นเสน่ห์อีกแบบหนึ่ง
ที่แตกต่างจากตอนเป็นสคูลไอดอลเลยนะคะ!

แล้วเพลงประกอบก็วิเศษมากๆ เลยล่ะ
เหมือนช่วยส่งเสริมการแสดงของทุกคนไปด้วยเลย~

ที่จะบอกว่าเพราะมีเพลงประกอบนั่น
ถึงตรึงคนดูให้จดจ่ออยู่กับเวทีได้ก็ไม่เกินจริงเลยค่ะ!

อื้มๆ เธอเนี่ยสุดยอดจริงๆ นะ
นั่นคือเพลงที่แต่งตอนมาค้างคืนที่โรงเรียนสินะ?

อะ อืม ขอบคุณที่ชมนะ

แต่ไม่ใช่ว่าฉันสุดยอดหรอก
เพราะเพลงนั้น ฉันกับประธานชมรมการแสดง
แล้วก็ชิสึคุจังช่วยกันแต่งกัน 3 คนน่ะ

[Fade in/out.]

ทั้ง 2 คนแสดงละครให้ฉันดูไม่รู้กี่รอบ
แถมยังอธิบายแต่ละฉากให้ฟังอีก
ฉันเลยมองเห็นถึงรากฐานของผลงานเรื่องนี้น่ะ

แม้แต่บทพูดแค่ประโยคเดียว
ยังทำให้เราเข้าถึงอารมณ์ที่อัดแน่นอยู่ในประโยคเดียวนั้น
หรือความหมายระหว่างบรรทัดที่ไม่ได้เขียนไว้ในบทได้

เพลงนั้นสมบูรณ์แบบได้เพราะอิมเมจของประธานที่มีความยึดมั่น ลำพังฉันคนเดียวไม่สามารถแต่งเพลงนั้นได้หรอก

ยึดมั่นเหรอคะ?

อืม ขบคิดกับเรื่องเรื่องหนึ่งอย่างถึงที่สุด
ไม่ยอมอ่อนข้อให้ และทำออกมาจนสมบูรณ์แบบ…

[Fade in/out.]

เพราะมองเห็นสิ่งที่เค้าอยากจะทำอย่างชัดเจน
เพลงนั้นถึงเกิดขึ้นมาได้ไงล่ะ

อย่างนี้เอง
บนเวทีนั้นมีความรู้สึกอัดแน่นอยู่มากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

ฉันรู้สึกอยากดูขึ้นมาอีกรอบแล้วล่ะค่ะ…

คานาตะจังก็ด้วย~!

[Fade in/out.]

เฮ้อ… เป็นเวทีที่สุดยอดจริงๆ เนอะ

นั่นคือ “ความตั้งใจจริง” ของประธานสินะ
ความตั้งใจจริงของใครบางคนที่มองเห็นได้นี่มันสุดยอด…

ทุกคนต่างก็มีสิ่งนั้น แต่ว่าเราล่ะ?

ตอนแต่งเพลงประกอบสนุกมาก ไม่เสียแรงที่ทุ่มเท
แถมได้เสียงตอบรับกลับมาอีก แต่จากนี้เราจะยังรักษาแพชชันไว้
และแต่งเพลงประกอบได้อีกหรือเปล่า? ดูทรงแล้วไม่น่าจะได้มั้ง

ถึงจะชอบแต่งเพลง
แต่ที่ผ่านมาเราเป็นฝ่าย “ถูกขอร้องให้แต่ง” มาตลอด
เราดีใจกับการที่เป็นฝ่าย “ถูกขอร้อง”…

เหตุผลในการแต่งเพลงของเรามีเพียงแค่นั้น
แล้วสิ่งที่ตัวเราอยากทำจริงๆ มันคืออะไรกันล่ะ?
มันต้องมีบ้างสิ…?

[Fade in/out.]

เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้!
ขอบคุณที่เหนื่อยกันนะทุกคน!

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก… โหดเกินไปแล้ว…

ขยับขาไม่ออกเลยสักก้าวแล้วซึระ…

รูบี้ด้วย…

คานันจัง ฉันว่ามันหนักไปจริงๆ นะ~

พูดอะไรแบบนั้นเล่า
บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราต้องพัฒนาให้มากขึ้นอีกน่ะ?

เอาให้ฝึกระดับนี้ได้แบบชิลๆ ไปเลย

ชิลๆ…?

ฉันก็มั่นใจในความอึดของตัวเองอยู่นะ
แต่รอบนี้มันหนักจริงๆ อะ~

ไม่ไหวเลยนะคะ ไลฟ์ครั้งต่อไปน่ะ
เราได้จัดเพราะทุกคนในนูมาสึต้องการให้จัดนะคะ

เราต้องโชว์การแสดง
ด้วยความรู้สึก “ดีจังเลยที่ได้จัดไลฟ์” สิ!

เพราะความหมายมันแตกต่างจากไลฟ์ที่ผ่านๆ มานี่นา

ค่ะ ถูกต้องแล้วค่ะ
ฉะนั้นถ้าจะตอบรับความคาดหวังของชาวนูมาสึทุกคน
เราก็ต้องเป็น Aqours ที่เหนือกว่าที่ผ่านๆ มาค่ะ!

อะ อือ… จริงด้วยนะ
μ's กับนิจิกาคุทุกคนก็จะมาดูด้วย…

อยากแสดงส่วนที่พัฒนาขึ้นของ Aqours ให้เค้าเห็นจัง!

ใช่แล้วล่ะ อยากทำให้ทุกคนตกใจไปเลย!

ถ้าเค้ารู้สึกว่า Aqours เป็นคู่แข่งที่สุดยอด ก็คงดีสิเนอะ

จะว่าไป ยอดวิว PV ของนิจิกาคุก็เพิ่มขึ้นเยอะมากเลยนี่นา
แบบนี้ยอมแพ้ไม่ได้แล้ว…!

เป็น PV ที่มีความเป็นเอกลักษณ์สมเป็นนิจิกาคุจริงๆ เนอะ~
ไม่นึกเลยว่าทุกคนจะเป็นสคูลไอดอลกันหมดทั้งโรงเรียนแบบนั้น!

ฉันชอบ PV ตัวนั้นมากๆ เลยล่ะ!
ดูแล้วมันตื่นเต้นแถมได้รับพลังบวกมาด้วยเลยเนอะ!

รูบี้ก็เหมือนกัน!
ถ้านอนดูบนที่นอนต้องฝันดีแน่ๆ เลย~

รูบี้ การเล่นสมาร์ตโฟนก่อนนอน
มันจะส่งผลกระทบต่อการนอนหลับ ไม่ดีหรอกนะคะ

แล้วการดูสิ่งที่ชอบมันผิดยังไงล่ะ

โยฮาเนะเองยังนอนหลับไป
พร้อมกับฟังเสียงสรรเสริญจากลิตเติลเดมอนไปด้วยเลย… หึๆๆ

การดูสิ่งที่ชอบน่ะไม่ผิดหรอก
แต่อย่างที่คุณไดยะพูดนั่นแหละ แสงไฟจากสมาร์ตโฟน
มันส่งผลกระทบต่อการนอนหลับนะซึระ โยชิโกะจัง

โยฮาเนะต่างหาก! แต่ว่ามันอยากดูนี่นา!

โอเค!
ไนซ์ไอเดียสำหรับแก้ปัญหาให้ทุกคน
ผุดขึ้นมาในหัวแล้วล่ะ~!

แค่ซ้อมให้หนักจนร่างกายอ่อนล้า
แบบที่ไม่แพ้แสงไฟจากสมาร์ตโฟนก็พอแล้วนี่นา~♪

ปิกี๊!?

อ๋อ เข้าใจล่ะ อาจจะดีก็ได้เนอะ

ถ้างั้นทุกคน!
ขากลับเรามาวิ่งกลับกันเถอะ!

แบบนั้นไม่ไหวหรอกーーーーー!!