รินจัง ไปซะแล้ว…

เรื่องนี้มันอาจจะกะทันหันไปหน่อยสำหรับรินจังล่ะมั้ง

นิโกะ เธอพูดเกินไปนะ

ไม่เกินไปหรอก
ถ้ารู้ตัวช้าแล้วต้องมารู้สึกร้อนรนทีหลัง
สู้เตรียมใจไว้ให้พร้อมก่อนดีกว่า

และเรื่องนี้ก็เกี่ยวกับพวกเธอด้วยนะ

อะ เอ๊ะ!?

ตกใจอะไรคะ มันแน่อยู่แล้วนะคะ!

อือ เรื่องนั้นก็รู้อยู่หรอก แต่จู่ๆ โดนพูดใส่แบบนี้เลยตกใจน่ะ…

เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะคิดเท่าไหร่เลยเนอะ…

แต่ถึงยังไงสักวันเราก็ต้องเผชิญหน้ากับมันนะ

พวกเราเองก็อาจจะควรคิดหาคำตอบ
ให้คำปรึกษาแบบนี้เหมือนกันก็ได้

เอ่อ ฉันจะตามเค้าไปนะ

ฉันไปด้วย!

[Fade in/out.]

พอรู้ไหมว่ารินจังจะไปที่ไหน?

อืม คิดว่า

…น่าจะเป็นที่นั่นนะ

[Fade in/out.]

รินจัง

……

ตอนนี้รินกำลังทำหน้าพิลึกๆ ปล่อยรินไว้เถอะเมี้ยว

ถึงรินจังจะหน้าพิลึกๆ ก็ยังน่ารักอยู่ดีนะ

ไม่น่ารักซะหน่อย!

ฮิๆ ในที่สุดก็ยอมหันมาทางนี้แล้วสินะ รินจัง

…ยังไงรินก็ไม่อยากแยกจากกับคาโยะจินเมี้ยว
ไม่กล้าคิดเรื่องนั้นหรอก

อืม ฉันก็เหมือนกัน อยากอยู่กับรินจังตลอดไปเลย
ถ้าพวกเราได้อยู่ด้วยกันตลอด จะต้องสนุกมากแน่ๆ

ใช่ไหมล่ะ! อยู่ด้วยกันเถอะนะ!

แต่ว่าถึงตอนนี้จะคิดอย่างนั้น
แต่อนาคตจะเป็นยังไงไม่มีทางรู้หรอก

จำได้ไหมที่เราเคยคุยกันว่าจะเข้าชมรมไหนดี?
ตอนนั้นรินจังบอกว่าจะเข้าชมรมกรีฑาใช่หรือเปล่า

ถ้าตอนนั้นรินจังไปอยู่ชมรมกรีฑาจริงๆ
ฉันก็คงไม่ได้เข้าชมรมไหนเลย…

แต่ถึงจะอย่างนั้น
ฉันกับรินจังก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหม?

แน่นอนสิเมี้ยว! พอทำกิจกรรมชมรมเสร็จแล้ว
รินจะวิ่งไปเล่นที่บ้านคาโยะจินแน่นอนเลย

ฮิๆ ฉันเองก็คงนั่งเฝ้ารอเวลาที่รินจังเสร็จจากชมรมเหมือนกัน

แค่ยกตัวอย่างว่าอยู่คนละชมรมอาจจะไม่เห็นภาพเท่าไหร่
คือถึงแม้จะไม่ได้ทำอะไรด้วยกัน
ฉันกับรินจังก็ยังเป็นเพื่อนกันเสมอนะ

ถึงแม้จะต้องจากกันไป เราก็มีวิธีเจอกันตั้งมากมาย
ถ้าอดทนไม่เจอกันสักพัก
พอได้เจอกันครั้งต่อไปจะยิ่งดีใจขึ้นเป็น 100 เท่าเลยล่ะ

…จริงๆ ถ้าได้เจอกันทุกวันมันก็ดีกว่าแหละนะ

แต่ต่อให้จากกันแบบนั้น
ความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่ได้เปลี่ยนไป
ฉันจะชอบรินจังตลอดไปเลยล่ะ

รินก็…รินก็จะชอบคาโยะจิน
และจะสนิทสนมกับคาโยะจินตลอดไปเหมือนกัน

แหะๆๆ ดีใจจัง งั้นบอกเรื่องนั้น
กับเด็กที่มาขอคำปรึกษาด้วยเถอะ ว่า “ถึงจะแยกจากกันไป
แต่เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนอยู่เหมือนเดิม วางใจเถอะ” น่ะ

แล้วก็อยากให้บอกด้วยว่า
“การข้ามไปสู่โลกใบใหม่ เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นออก”

เวลาจะเริ่มทำอะไรสักอย่าง คนเราต้องมีความกล้า
ที่ฉันกระโดดเข้ามาในโลกใบใหม่ได้
ก็เพราะมีรินจังกับมากิจังช่วยดันหลังนี่แหละ

การได้เป็นสคูลไอดอลร่วมกับทุกคน
มันสนุกมากเลยล่ะ!

ฮือ… คาโยะจิน! แงงงง!

รินจัง…!

[Fade in/out.]

คาโยะจิน ทิชชู่…

เอ้า

…อ้าว? …เอ๊ะ?

ทำไมเธอมาอยู่นี่ได้ล่ะーーー!?

ขะ ขอโทษนะ ที่จริงฉันตามมาด้วย…
แต่มันไม่มีจังหวะให้พูดน่ะ…

เมี้ยว! อย่าบอกทุกคนนะว่ารินร้องไห้!

อะ อื้อ! ไม่บอกเด็ดขาดเลย!

[Fade in/out.]

กลับมาแล้ว

กลับมาแล้วเหรอ รินจังไม่เป็นไรใช่…

รินจัง!? ตาแดงก่ำเลย ร้องไห้มาเหรอ!?
ปะ เป็นอะไรหรือเปล่า? อ๊ะ เอาของเย็นๆ ดีกว่ามั้ง
น้ำแข็ง…ไม่มี เอาน้ำผลไม้แล้วกัน!

โฮโนกะ…

รินไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย…

อ๊ะ… จ้ะ ขอโทษนะ นั่นสิ ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยเนอะ
น้ำผลไม้ก็ไม่เย็นแล้วด้วย…ฮะๆๆ

กลับมาแบบนี้ก็หมายความว่า เคลียร์แล้วสินะ?

แหะๆๆ… อื้อ!

ริน…ขอโทษด้วยนะ จู่ๆ ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นเลย

รินก็ขอโทษเหมือนกันเมี้ยว
ที่นิโกะจังพูดมันก็เรื่องจริงนี่นา ไม่เป็นไรหรอก
อีกอย่างรินก็เข้าใจแล้วด้วยว่าถึงต้องแยกจากกันก็ไม่มีปัญหา!

คิกๆ งั้นก็พร้อมตอบคำปรึกษาของเค้าแล้วสินะ

อื้อ! คือว่า…

ถึงจะอยู่ห่างกันเพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนกันตลอดไปค่ะ ต่างฝ่ายอาจ
จะเหงา แต่ถ้าพยายามอดทน พอถึงวันที่ได้เจอกันความตื่นเต้นจะเพิ่มเป็นทวีคูณเชียวล่ะ เพราะงั้นอดทนจนกว่าจะได้เจอนะคะ

และฝ่ายเพื่อนเองก็คงต้องเป็นห่วงคุณ
ที่กำลังจะจากไปไกลแน่ๆ เพราะฉะนั้นยิ้มเข้าไว้นะคะ
ให้เพื่อนรู้สึกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก

การคงรอยยิ้มเอาไว้
จะทำให้เราคิดว่าถึงก้าวไปสู่โลกใบใหม่ก็ไม่เป็นไร
และทำให้เราได้เพื่อนใหม่ด้วยนะคะ

แต่เวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ ก็ส่งจดหมายมาหารินนะ
นับจากนี้ไปคุณกับรินก็เป็นเพื่อนกันแล้วล่ะ

อยากเขียนตอบประมาณนี้แหละเมี้ยว!

เรียงความของเด็กชัดๆ…

แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ สมเป็นรินดี