ฟู่…แช่น้ำร้อนแล้วสบายจริงๆ เนอะ

ค่ะ เป็นบ่อน้ำร้อนที่กว้างขวางแล้วก็ดีงามมากเลย

มีกระทั่งจากุซซี่ด้วย ตกใจเลย

ขอบคุณมักกี้นะที่เตรียมบ้านพักสุดวิเศษแบบนี้ไว้ให้

ไม่ใช่ผลงานของฉันสักหน่อย
แล้วจะบอกคุณพ่อคุณแม่ให้นะ

อยู่บนเกาะแสนวิเศษ ได้เล่นอย่างเต็มที่ กินของอร่อยๆ…

ได้เล่นดอกไม้ไฟ แถมยังได้แช่บ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่อีก
มีความสุขจังเมี้ยว!

คาสึมินอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยค่ะ~

แต่ที่นี่ไม่มีทั้งทีวี ทั้งอินเทอร์เน็ตเลยนะ จะทนไหวเหรอ?

โธ่ รุ่นพี่คารินแหย่กันอีกแล้ว!

คิกๆๆ ขอโทษทีจ้ะ
ก็คาสึมิจังน่ารักนี่นา เลยเผลอไปน่ะ

อุ๊ย ถ้าอย่างนั้นก็ยกโทษให้ก็ได้ค่ะ
เพราะคาสึมินน่ารักเกินไป เลยอยากให้คาสึมินสนใจสินะคะ♪

คิกๆๆ

หือ? มีอะไรเหรอ ชิโอโกะ?

อ๊ะ ขอโทษค่ะที่จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา
ฉันแค่รู้สึกว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันน่าทึ่งจริงๆ…
ไม่ใช่น่าทึ่งสิ ใช้คำว่าสุดยอดอาจจะถูกต้องกว่าด้วยค่ะ

ทำไมล่ะ?

เพราะฉันกำลังใช้เวลาอยู่ร่วมกับคนจากต่างโรงเรียน
ต่างชั้นปี และต่างห้องเรียนแบบนี้น่ะค่ะ

แถมยังเป็นการเข้าค่ายของสคูลไอดอลอีกด้วยนะ
คนที่หลีกเลี่ยงสคูลไอดอลมาตลอดอย่างฉัน กำลังเป็นสคูลไอดอล…

ที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยค่ะ
ว่าจะได้พบกับพวกคุณทุกคน และมีช่วงเวลาอันสนุกสนานแบบนี้

พอคิดอย่างนั้นแล้วมันเลยรู้สึกว่าตลกดีจนเผลอหัวเราะออกมาน่ะค่ะ

นั่นสินะ จะว่าไปก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่สุดยอดจริงๆ มั้ง
เพราะตอนแรกๆ คาสึมินยังรู้สึกแบบว่า “ยัยชิโอโกะ~!” อยู่เลย
ตอนที่บอกว่าต้องสอบให้ได้ 60 คะแนนขึ้นไปน่ะ สาหัสที่สุดเลยล่ะ!

แต่ว่า! สุดท้ายชิโอโกะก็ยอมเข้าใจ
แถมคาสึมินก็เป็นคนมีเหตุผลอยู่แล้วด้วย
ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เพราะงั้นจะยกโทษให้ก็แล้วกัน♪

คิกๆๆ…ขอบคุณค่ะ

เข้าค่ายแบบนี้สนุกดีเนอะ
อารมณ์ตื่นเต้นเหมือนมาทัศนศึกษาเลย

พูดถึงทัศนศึกษา… มาเล่นปาหมอนกันไหมคะ?
จริงๆ แล้วฉันหลงใหลในเกมปาหมอนน่ะค่ะ
เคยเห็นแต่ในอนิเมกับหนังสือการ์ตูน ยังไม่เคยเล่นจริงๆ เลย

ก็ดีนะ! ถ้าเป็นเรื่องปาหมอนฉันไม่ยอมแพ้แน่~!

โอ๊ะโอ ก่อนจะเล่นปาหมอน
มาเล่นอีกอย่างที่เป็นกิจกรรมตามสเต็ปการทัศนศึกษากันไหม?

ข้อเสนอของนิโกะจัง ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่เลย

ไม่จริงสักหน่อยนะ!

กิจกรรมตามสเต็ปการทัศนศึกษา มันคืออะไรเหรอ?

หึๆๆ มัน ก็ คือ――

ฟู่ น้ำอุ่นสบายดีจัง

นี่ เอริ เสร็จช้าจังนะ! อีเวนต์หลักของคืนนี้กำลังจะ…

เอ๊ะ อ้าว? โฮโนกะกับโคโทริล่ะ?

โฮโนกะจังสนุกกับบ่อน้ำร้อนมากไปหน่อยน่ะ~

ก็เลยเกิดหน้ามืดขึ้นมา โคโทริกำลังดูแลอยู่ค่ะ
จริงๆ เลย อุตส่าห์กำชับตั้งขนาดนั้นแล้วแท้ๆ…

ตามแผนเลยนะ สองคนนั้น…

นิโกะ เมื่อกี้พูดอะไรหรือเปล่าคะ?

เอ๊ะ!? เปล่า ไม่ได้พูด~!
ถ้าโฮโนกะมีโคโทริคอยดูแล ก็คงไม่ต้องห่วงล่ะเนอะ

อืม นั่นสิ ว่าแต่อีเวนต์หลักนี่เรื่องอะไรกันเหรอ?

กิจกรรมตามสเต็ปในเวลาแบบนี้ไง!
ฉันกำลังจะชวนทุกคนมาแข่งเล่าเรื่องผีน่ะ!

ระ เรื่องผี!?

…ฉันขอไปแช่น้ำร้อนก่อนนะ

พูดอะไรของเธอ เมื่อกี้เพิ่งจะแช่มาหยกๆ ไม่ใช่เหรอ
นี่ก็นับเป็นความทรงจำของการเดินทางนะ มาร่วมวงซะดีๆ

อึก~…

คะ คาสึมินตามไปแช่น้ำร้อนกับรุ่นพี่เอริด้วยดีไหมนะ~…

อ้าว อย่าบอกนะว่าเธอกลัว?
นิจิกาคุก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยนี่นา

มะ ไม่ได้กลัวสักหน่อยนะคะ!
ต่อให้ผลัดกันเล่าเรื่องผีร้อยเรื่องก็เฉยๆ ค่ะ!!

งั้นก็ไม่มีปัญหาสินะ ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว…

ดะ เดี๋ยวสิคะ จะเริ่มเลยเหรอคะ!?

แล้วจะให้รออะไรอีกเล่า?

นิโกจจิ พร้อมเล่าเต็มที่เลยเนอะ~

ก็นะ หลังจากตกลงกันว่าจะมาที่นี่
ฉันก็เริ่มหาข้อมูลหลายๆ อย่างเกี่ยวกับเกาะนี้
แล้วก็ไปเจอสุดยอดเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเข้า…

ระ เรื่องเล่าเหรอ!?

เมื่อนานมาแล้ว เกาะแห่งนี้เป็นปลายทางของการอพยพช่วงสงคราม
ว่ากันว่านักเรียนหญิง 8 คนที่ใฝ่ฝันอยากเป็นนักร้อง
ได้เดินทางมายังเกาะนี้

การใช้ชีวิตบนแผ่นดินแห่งนี้คงยากลำบากไม่น้อย
ทุกคนจึงไร้ชีวิตชีวา ลูกสาวของคนที่อาศัยอยู่บนเกาะทนดูไม่ไหว
จึงไปขอร้องคนใหญ่คนโตของเกาะให้จัดงานฉลองต้อนรับ

ถึงจะมีเสียงคัดค้านอย่างหนักว่า “จะจัดงานในช่วงแบบนี้เนี่ยนะ”
แต่คนบนเกาะเห็นพวกนักเรียนหญิงแล้วก็คงเห็นใจบ้างเหมือนกัน
สุดท้ายพวกเขาก็จัดงานเทศกาลฤดูร้อนที่ห่างหายไปหลายปีขึ้น

แน่นอนว่าเมื่อกลุ่มนักเรียนหญิงรู้เรื่องเข้าก็ปฏิเสธข้อเสนอ
แต่เด็กสาวคนนั้นก็ยังคงพยายาม และบอกว่าอยากฟังเพลงของอีกฝ่าย
ตัวเธอเองก็อยากลองร้องเพลงด้วย…

พอโดนเด็กสาวพูดแบบนั้น กลุ่มนักเรียนหญิงก็เลยพลอยมีแรงฮึด
แล้วกลุ่มนักเรียนหญิงกับเด็กสาวคนนั้นรวม 9 คน
ก็เริ่มฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่องานเทศกาลฤดูร้อน

พะ พล็อตเร่าร้อนมากเลยค่ะ…!

พูดอะไรอย่างนั้นคะเซ็ตสึนะ! นี่มันเรื่องผีนะ!
ถ้าเป็นไปตามทฤษฎีเรื่องผี จากนี้ไปต้องเกิดเรื่องหักมุมแน่…
แต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากฟังเท่าไหร่หรอกค่ะ…

หลักแหลมมากอุมิ
ใช่ จากนี้ไปจะเข้าประเด็นหลักล่ะนะ

อึ๋ย… ยะ อย่าทำแบบนี้สิคะ

อีกไม่กี่วันก็ถึงงานเทศกาลฤดูร้อนแล้ว
พายุไต้ฝุ่นที่เคยกังวลก็จากไปแล้ว
ส่วนทั้ง 9 คนที่แวะไปดูเพราะห่วงสถานที่จัดงาน…

กลับต้องเจอกับเหตุการณ์ดินถล่ม…!

เพราะสงครามที่ยืดเยื้อทำให้เชื้อเพลิงไม่พอ
ผู้คนจึงตัดต้นไม้บนภูเขาไปใช้มากเกิน จนทำให้ดินไม่แน่น
นั่นแหละคือสาเหตุ คนบนเกาะต่างโศกเศร้ากับเรื่องนี้กันมาก…

เจ็บปวดจังเลยนะคะ…

หลังจากเวลาผ่านไประยะหนึ่ง
ก็เริ่มมีคนบนเกาะได้ยินเสียงเพลงดังมาจากไหนไม่รู้ในตอนกลางคืน

ยังไม่จบอีกเหรอ…?

ซึ่งคนที่ได้ยินเสียงเพลงนั้นก็เดินโซซัดโซเซลงทะเลไป
แล้วก็จมน้ำตาย… อุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

คนบนเกาะซึ่งสัมผัสได้ถึงอาลัยอาวรณ์อย่างหนักของพวกนักเรียนหญิง
จึงสร้างอนุสรณ์ขึ้นและทำพิธีบวงสรวงให้ทุกรูปแบบ
แต่ก็ไม่ได้ผล พวกเค้าจึงจำเป็นต้องออกจากเกาะนี้ไป

คะ คาสึมินไม่ไหวแล้วค่า~!

พอเรื่องราวเหล่านั้นถูกลืมเลือนไป
ก็มีการวางแผนเปลี่ยนเกาะนี้ให้เป็นรีสอร์ต
มีการสร้างโรงแรมที่พักขึ้นมา…เกาะนี้ก็ค่อยๆ กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

แล้ว คิดว่าต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้นล่ะ?

ก็คงมีคนได้ยินเสียงเพลงอีกล่ะสิ

เดี๋ยวเถอะโนโซมิ! อย่าทำลายบรรยากาศกันสิ!

อะ เอ่อ ก็อย่างที่โนโซมิพูดแหละ เริ่มมีลูกค้าได้ยินเสียงเพลง
ของใครบางคนอย่างต่อเนื่อง และเดินลงทะเลเหมือน
ในอดีต แถมไม่ใช่แค่คนสองคนด้วยนะ…!

แต่โชคดีที่มีไลฟ์การ์ดคอยดูแล ไม่เหมือนสมัยก่อน
ก็เลยไม่เกิดอุบัติเหตุที่ถึงแก่ชีวิต
แต่ทุกคนที่เดินลงทะเล พูดเหมือนกันหมดเลยว่า…

พอได้ยินคนเรียก “มาทางนี้สิ มาสนุกด้วยกันเถอะ”
ก็ขัดขืนไม่ได้เลย…

พอเกิดเหตุการณ์ทำนองนั้นบ่อยเข้า ลูกค้าก็ลดฮวบฮาบ
โรงแรมที่พักก็พากันถอนตัว เจ้าของคนปัจจุบันเลยซื้อมา
แล้วใช้เป็นสถานที่พักตากอากาศแบบนี้แหละ

ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้าตอนกลางคืนได้ยินเสียงเพลงเข้าละก็…
ห้ามเงี่ยหูฟังต่อเด็ดขาดเชียวนะ!

เพราะคนที่จะถูกพาตัวไปเป็นรายต่อไป
อาจจะเป็นคนใดคนหนึ่งในที่นี้ก็ได้!!

อึ๊ยยย~~!!

สนุกดีจัง! เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่เบาเลยนะเนี่ย
ต่อไปตาคุณไอ เดี๋ยวจะงัดเรื่องสยองจากก้นหีบมาเล่าบ้างล่ะ~!

ขะ ขอร้องล่ะ เมตตากันหน่อยเถอะ~~!!