วัน ทู ที โฟว์ วัน ทู ทรี โฟว์――

เฮ้อ~…
ทำยังไงช่วงครึ่งหลังก็ยังแรงตกอยู่ดี…
ต้องเพิ่มความแข็งแรงให้มากกว่านี้

เอาล่ะ อีกรอบ! สู้ตาย~!!

คุณอุเอฮาระ

ว้าย!? คะ คุณชิโอริโกะเองเหรอ ตกใจหมดเลย~

ยังไม่กลับอีกเหรอคะ?

อืม ใกล้ถึงวันงานแล้วนี่นา

เรื่องนั้นฉันทราบค่ะ
แต่ถ้าซ้อมหนักเกินไป จะกลายเป็นทำให้สภาพร่างกายแย่ลงนะคะ

ฉันยืนดูอยู่พักหนึ่งก่อนจะทักคุณ เทียบกับเวลาปกติแล้ว
การวางเท้าของคุณสะเปะสะปะไปหมดเลย
แบบนั้นเค้าไม่เรียกเต้นหรอกนะคะ แค่ขยับขาไปมาเฉยๆ

ขืนทำแบบนั้นไปเรื่อยๆ ระวังจะติดเป็นความเคยชินเอานะคะ
ฝืนซ้อมต่อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก

คุณชิโอริโกะ รู้เรื่องสคูลไอดอลดีจริงๆ สินะ…?

…นี่เรื่องทั่วไปค่ะ

งั้นหรอกเหรอ?
พอคิดว่า “ต้องพยายามเผื่อทุกคน”
ฉันเลยไม่รู้ตัวว่าควรหยุดซ้อมตอนไหนดีน่ะ…

เผื่อทุกคน… เหรอคะ
คุณรู้สึกผิดต่อสมาชิกคนอื่นๆ เพราะตัวเองเป็นคนได้ขึ้นแสดงเหรอคะ?

เอ๊ะ? เรื่องนั้นมันก็มีรู้สึกอยู่บ้างแหละจ้ะ

ทั้งที่เป็นอย่างนั้น
แล้วทำไมถึงห้ามความรู้สึกที่อยากแสดงไม่ได้ล่ะคะ?

นั่นสินะ… คงเป็นเพราะในบรรดาสมาชิก
ฉันคือคนที่จะบอกกับพวกเด็กๆ ม.ต้นที่กำลังจะพบกับชีวิตแบบใหม่
ได้ดีที่สุดว่า สิ่งที่เราได้ทำเป็นครั้งแรกมันสนุกถึงขนาดนี้เลยนะ

เพราะงั้นเลยคิดว่าตัวเองสมควรได้ยืนบนเวทีมากกว่าคนอื่นๆ เหรอคะ?

นี่ ฉันไม่ได้ยืนอยู่บนเวทีคนเดียวหรอกนะ คุณชิโอริโกะ

ยังมีทุกคนในชมรมที่ช่วยซัพพอร์ต
และช่วยเชียร์ให้ไลฟ์ประสบความสำเร็จ…

ฉันคิดว่าฉันได้ยืนบนเวทีพร้อมกับทุกคน
แม้จะอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกแบบนั้นน่ะ

แม้จะอยู่คนเดียว ก็ไม่ใช่คนเดียว

อืม และในบรรดานั้นก็มีคุณชิโอริโกะอยู่ด้วยนะ

ฉันเหรอ? ทำไมล่ะคะ?

วันนี้เธอก็เข้ามาทักฉันใช่ไหมล่ะ?

คือว่า… เรื่องนั้น… ฉันแค่กลัวว่าคุณอุเอฮาระจะพยายามหนักเกินไป…
เลยมาคอยเฝ้าระวังในฐานะประธานนักเรียนเท่านั้นล่ะค่ะ

คิกๆๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้นจ้ะ ฉันแค่คิดของฉันไปเองน่ะ

คุณชิโอริโกะล่ะเป็นยังไงบ้าง?
พอได้ลองซ้อมแบบสคูลไอดอลพร้อมกับพวกเราแล้ว
รู้สึกถึงอะไรบ้างไหม?

ฉันก็… เหมือนกับเมื่อก่อน
คือไม่คิดว่ากิจกรรมสคูลไอดอลมีความหมายอะไรเลยค่ะ แต่…

แต่?

ฉันเริ่มเข้าใจขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
ว่าทำไมทุกคนถึงปกป้องชมรมอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น

และทำไมคนชมรมอื่นๆ ต้องพยายามทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ด้วย…
แต่เข้าใจแค่นิดเดียวนะคะ

งั้นเหรอ คุณชิโอริโกะเองก็คิดว่าการได้ฝึกซ้อมร่วมกับพวกฉัน
เป็นเรื่องสนุกเหมือนกันสินะ

…ไม่ได้ถึงกับคิดว่าสนุกหรอกค่ะ
และฉันก็ยังมองว่ามันเป็นเรื่องไร้ประโยชน์เหมือนเดิม

และยังคิดว่าเอาเวลาไปทำเรื่องที่มีสาระกว่านี้ดีกว่าค่ะ

แต่ว่า การปฏิเสธว่าทุกกระบวนการของกิจกรรมนี้ไร้ความหมาย
อาจจะเป็นเรื่องที่ผิดก็ได้ …แค่คิดอย่างนั้นน่ะค่ะ

คุณชิโอริโกะนี่ใจดีจริงๆ เลยนะ

เอ่อ ทำไมถึงกลายเป็นสรุปออกมาแบบนั้นได้ล่ะคะ?

พอได้คุยกันแล้วมันรู้สึกขึ้นมาเองน่ะ

…ผิดแล้วล่ะค่ะที่ใช้คำว่าใจดี
ฉันแค่ไม่อยากให้พวกคุณทุกคนเลือกทางผิดเท่านั้นแหละ…

คิกๆ

ทำไมหัวเราะล่ะคะ?

เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แต่พอมีคุณชิโอริโกะอยู่ด้วยแล้วมันรู้สึกอุ่นใจน่ะ

อุ่นใจ? ทำไมล่ะคะ?

ก็คุณคอยเฝ้ามองพวกเราอยู่ตลอดนี่นา

ใครกลุ้มใจกับเส้นทางที่ควรเลือกเดิน ก็จะคอยเป็นที่ปรึกษาให้
ถ้าเกิดหลงทาง เธอก็จะเดินค้นหาจุดหมายไปด้วยกัน

ถ้าเดินไปผิดทาง ก็จะช่วยเรียกกลับมา
พอคิดแบบนั้นแล้วมันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาน่ะ

บางทีทุกคนก็อาจจะรู้สึกเหมือนกับฉันก็ได้

…ไม่หรอกค่ะ…
ทุกคนต้องมองว่าฉันเป็นตัวสร้างความอึดอัดแน่ๆ

ก็อาจจะมีคิดแบบนั้นอยู่บ้างล่ะนะ
แต่ฉันว่าไม่ได้คิดแบบนั้นแค่อย่างเดียวหรอก
ทุกคนรับรู้ถึงความตั้งใจจริงของคุณชิโอริโกะนะ

แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าคุณเชื่อมั่นในตัวทุกคนมากกว่านี้อีกสักนิดก็คงดี

เชื่อมั่นเหรอคะ?

อืม เมื่อกี้คุณชิโอริโกะก็พูดเองไม่ใช่เหรอ

ว่าถึงจะดูเหมือนกำลังทำเรื่องไร้ประโยชน์
แต่ใช่ว่าทุกเรื่องมันจะไร้ประโยชน์ไปหมด
ฉันว่าเรื่องแบบนั้นก็มีอยู่ไม่น้อยเลย

เพราะงั้นเลยอยากให้เธอเฝ้ามองพวกเราไปอีกสักนิดจะได้ไหมน่ะจ้ะ

…แล้วจะลองคิดดูค่ะ