ฮัดชิ่ว…!

ตัวเปียกเลยเนอะ

คึกไปจริงๆ นั่นแหละ…

ฮานามารุจังที่เอาผ้าขนหนูมาซะเยอะเนี่ยช่วยได้มากเลย

ช่วยได้ก็ดีแล้วซึระ~

อ้าว? เอ็มม่าล่ะ?

……

มองท้องฟ้าอยู่ตรงนั้นล่ะซึระ

นี่เธอคิดจะมองไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย?

ถ้าไม่รีบเช็ดตัวให้แห้งจะไม่สบายเอานะ?

นี่ๆ ทุกคนดูโน่นสิ!

มีอะไรเหรอ?

นั่นไง ตรงโน้นน่ะ!

อ๊ะ…?

นั่นมัน…!

ว้าว…

รุ้งกินน้ำใหญ่เบ้อเริ่มเลยซึระ~!

สวยจัง…

นั่นสินะ…

ตอนเด็กๆ ฉันเคยเห็นรุ้ง
ตอนอยู่บนภูเขาที่สวิตเซอร์แลนด์เหมือนกัน…

ฉันก็เคยเห็นรุ้งที่พาดผ่านทะเลอุจิอุระนะ…

พอเห็นรุ้งบนท้องฟ้าที่โตเกียวแล้ว
ก็รู้สึกว่าไม่ว่าจะโตเกียว สวิตเซอร์แลนด์ อุจิอุระ…
ทั้งโลกต่างเชื่อมกันอยู่เลยเนอะ~

นี่ เอ็มม่าจัง

ว่าไงจ๊ะ?

ฉันว่าฉันรู้แล้วล่ะ…

ทั้งการได้กินมอนจะกับทุกคน ทั้งได้เห็นรุ้งแบบนี้
ไม่สิ ไม่ใช่แค่นี้หรอก

ฉันไม่อยากลืมช่วงเวลาทั้งหมดที่ได้ใช้ร่วมกับ Aqours
รวมถึง μ's และนิจิกาคุด้วย
ฉันอยากทำให้สิ่งเหล่านี้เหลือเป็นรูปร่าง ไม่หายไปพร้อมกับสายฝน

เพราะงั้นฉันจะทำให้ความรู้สึกนี้เป็นบทเพลง
ถ้าทำแบบนั้นแล้วความรู้สึกนี้ก็จะคงอยู่ตลอดไป!

คิกๆ คานันจังคงจะหายกังวลแล้วสินะ♪