ให้ตายสิ พวกคุณ…
คิดอะไรอยู่ถึงจะหลอกเอาขนมกันคะ…!

เปล่านะ ไม่ได้ตั้งใจหลอก…
แบบว่าแกล้งกันเล่นไง? ประมาณนั้น…

จะด้วยเจตนาไหน แต่แค่คิดจะทำก็ยกโทษให้ไม่ได้แล้วค่ะ!

ค่ะ! ขอโทษค่ะ!

ผิดหวังกับจิกะก็จริง แต่รูบี้คะ!
ที่คุณร่วมมือด้วยนี่หมายความว่ายังไงคะ!

ฮือ… ขอโทษค่ะ รูบี้เผลออยากได้สวีตโปเตโต้…
ทั้งที่เป็นขนมที่เอาให้ μ's แท้ๆ… ขอโทษค่ะ…!

อ้าว รูบี้จัง อย่าร้องไห้เลย…

คุณเอ็มม่า… ขอโทษค่ะ…!

เฮ้อ… เอาเถอะ ก็ไม่คิดอยู่แล้ว
ว่ารูบี้จะให้ความร่วมมือลงมือแกล้งด้วยตัวเอง
คงโดนจิกะล่อลวงสินะคะ

เอ๋~ อุมิจังใจร้ายอะ~!

เงียบไปเลยค่ะ!!

ค่ะ… ขอโทษค่ะ…

อะ อุมิจัง สั่งสอนแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ
ทั้งคู่ดูสำนึกผิดแล้วนะ ใช่ไหม?

ค่ะ!

ฮึก… ค่ะ…

เห็นไหม ขนมก็ยังปลอดภัยดีด้วย

ไม่ค่ะ จะใจอ่อนไม่ได้นะคะ
เอ็มม่า คุณเองก็ถูกหลอกนะคะ
เข้าใจรึเปล่า?

นะ นั่นก็… อื้อ ก็เข้าใจแหละ…

เราควรสอนเดี๋ยวนั้นเลยว่าอะไรที่ไม่ได้ก็คือไม่ได้
การเห็นใจและผ่อนปรนไม่ส่งผลดีต่อเจ้าตัวหรอกค่ะ

รูบี้นี่ฉันยังพอเข้าใจ แต่จิกะสำนึกผิดจริงๆ เหรอคะ?
เมื่อกี้ก็ตอบเสียงร่าเริงสุดๆ เลยนี่…

ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย คิดว่าผิดไปแล้วจริงๆ นะ~

ต่อให้ทำหน้ารู้สึกผิดก็ตบตาฉันไม่ได้หรอกค่ะ
ยิ่งขนมถุงนั้น――――

อ๊ะ อยู่นี่เอง~

ริน!?

คุณจิกะ รูบี้จัง รินหาอยู่เลยเมี้ยว~

ตามหา?

รูบี้จัง ลุกเร็ว!

เอ๊ะ!?

อ๊ะ เดี๋ยวเถอะค่ะ!

จิกะจัง!?

[Fade in/out.]

เผ่นละจ้า~~~~!!!