ที่ว่าบรรลุวิชาตาทิพย์นั่น… แค่ล้อเล่นเฉยๆ น่ะ

ล้อเล่นหรอกเรอะ!

คือตอนที่มาถึงบ้านแล้วคุณแม่ออกมาเปิดประตูรับ
ก็ได้ฟังเรื่องมานิดหน่อยแล้วน่ะ

เห็นว่าพอโดนถามเซ้าซี้เข้าว่าหมกตัวทำอะไรอยู่ในห้อง
ก็เงียบกริบไม่ยอมพูดอะไรเลยสินะ

ได้ฟังมานิดหน่อยงั้นเหรอ นั่นมันแทบจะทั้งหมดเลยไม่ใช่รึไง…

ประมาณว่าคุณแม่เข้ามาตอนทำเรื่องเกี่ยวกับนางฟ้าตกสวรรค์อยู่
พอจะพยายามกลบเกลื่อนก็เลยทะเลาะกันเหรอ?

…ใช่ ตอนกำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อตรวจสอบระดับความมืดมิด
ในแดนมนุษย์ ฉันเจอข้อมูลที่น่าสนใจเกี่ยวกับการอัญเชิญปิศาจ
เลยจะลองทำดูว่ามันจริงไหม

เล่นเน็ตไปเรื่อยแล้วเจอข่าวน่าสนใจเลยจะลองทำตามดูสินะ
ตอนนี้เริ่มเข้าใจภาษาโยฮาเนะเกือบหมดแล้วล่ะ

อย่ามาเรียกว่าภาษาโยฮาเนะนะ!
ไม่ได้มีแค่การอัญเชิญปิศาจ
แต่ยังมีศาสตร์มืดที่ให้คนอื่นเห็นไม่ได้อีกเยอะเลยด้วย

เพราะแบบนั้น ตอนนั้นเลยให้คนอื่นเข้ามาในห้องไม่ได้
ทั้งที่เป็นแบบนั้น… พอฉันบอกว่าเดี๋ยวไปกินข้าวคนเดียวทีหลัง
แต่เค้ากลับไม่ฟังกันเลย

เพราะถึงเวลาทานข้าวเลยมาเรียกสินะ คุณแม่…

ก็นะ พอจะเข้าใจความรู้สึกของคุณแม่อยู่หรอก…
ลูกสาวเล่นเก็บตัวทำอะไรไม่รู้อยู่ในห้อง ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงแหละ

(แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของโยชิโกะจังเหมือนกัน…
เพราะมีความไม่เข้าใจกันที่คลี่คลายกันตรงๆ ไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเรื่อง
ศาสตร์มืดอะไรหรอก ทั้งที่เป็นครอบครัวแต่กลับพูดใจจริงไม่ออก…)

ฉันรู้อยู่หรอกน่า…

ถึงจะแค่ชั่วคราว แต่ถ้าอีกฝ่ายที่อยู่ด้วยกันตลอด
จนนึกเอาเองว่าเป็นครอบครัวแอบเก็บความลับอันยิ่งใหญ่ไว้
ต่อให้เป็นฉันก็คงคาใจเหมือนกัน

ถ้าเปิดเผยความลับ แล้วอีกฝ่ายยอมรับ
กับทำให้เค้าปรับการใช้ชีวิตได้จนเป็นธรรมชาติ นั่นล่ะคือวิธีที่ดีที่สุด

ก็นั่นสิ…

แต่ว่าๆ! เรื่องมันไม่หวานหมูแบบนั้นหรอกจริงไหม!
ถ้าเกิดเค้าสั่งให้เลิกทำขึ้นมา แค่นึกก็สยองแล้ว…

กลัวงั้นเหรอ ท่านโยฮาเนะ

ไม่กลัวย่ะ!
…แต่จะว่าไม่กลัวเลยก็ไม่เชิงน่ะ

เอาไงแน่น่ะ แต่ก็เข้าใจอยู่หรอก การเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงน่ะ…
ต้องอาศัยความกล้าอย่างมาก
ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือนางฟ้าตกสวรรค์ก็เถอะ

การเอาแต่คิดถึงผลลัพธ์แย่ๆ แล้วยิ่งปิดบังไว้เพราะกังวลกับผลลัพธ์นั่น จะยิ่งทำให้ช่องว่างกับอีกฝ่ายใหญ่ขึ้นไปอีก

ใช่เลย ที่สำคัญ…
ฉันคือโยฮาเนะที่มีสมญาว่าเด็กที่สวรรค์สาปให้โชคร้าย
จะให้หวังถึงผลลัพธ์ดีๆ ก็คงไม่ได้…

มีฉายาแบบนั้นด้วยแฮะ…ส่วนเรื่องโชคไม่ดีนี่รู้อยู่แหละ

แต่ว่านะ ท่านโยฮาเนะ
เรื่องอะไรหลายๆ อย่างน่ะถ้าไม่ลองดูก็ไม่รู้หรอก
หาทางคืนดีกับคุณแม่เถอะ ฉันเองก็จะช่วยคิดด้วย

ได้ฟังที่ฉันพูดบ้างไหมเนี่ย!?
โยฮาเนะคือเจ้าแห่งคราวเคราะห์ที่ความโชคร้ายชอบมารุมรัก
ในกรณีที่แย่ที่สุด อาจจะต้องออกจากบ้านนี้ไปเลยก็ได้นะ!!

คุณแม่คือมนุษย์ผู้เข้มแข็งขนาดที่ทำให้ท่านโยฮาเนะ
เจ้าแห่งคราวเคราะห์และนางฟ้าตกสวรรค์
ยอมรับเป็นครอบครัวชั่วคราวได้ไม่ใช่เหรอ

ท่านโยฮาเนะเองยังพูดทำนองว่านับถือในตัวคุณแม่อยู่เลย
บางทีผลลัพธ์อาจจะออกมาดีผิดคาดก็ได้

พูดทึกทักเอาเองชัดๆ…
เธอมั่นใจที่ตัวเองพูดขนาดนั้นเลยเหรอ?

ก่อนอื่น ฉันมองว่าการเชื่อใจกันคือการเริ่มต้นก้าวแรก
และสิ่งที่ฉันเชื่ออยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ตัวฉันเอง
แต่เป็นสายสัมพันธ์ระหว่างท่านโยฮาเนะกับคุณแม่ต่างหาก