ชิสึคุจัง มีเรื่องอะไรดีๆ เหรอ?

อ๊ะ รู้ด้วยเหรอคะ?

อื้อ เห็นยิ้มมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่นา
แล้วก็เหมือนจะตื่นเต้นอยู่ด้วย

แหะๆ… จริงๆ แล้วฉันสุ่มสิทธิ์ได้ไปงานแจกลายเซ็น
ของนักเขียนนิทานที่ฉันชอบมาตั้งแต่สมัยเด็กมาล่ะค่ะ!

สุดยอดเลย! คงอยากไปสุดๆ เลยสินะ!

ค่ะ ฉันใจเต้นมาตลอดตั้งแต่ได้รับแจ้งผลแล้วค่ะ…
อ๊ะ แต่ก็รู้สึกเหมือนกันว่าอย่างกับฝันไปเลย…

จริงสิ!
ฉันมีเรื่องอยากรบกวนรุ่นพี่ค่ะ ขอรบกวนได้รึเปล่าคะ?

คือช่วยฟังฉันซ้อมพูดได้ไหมคะ?

ซ้อมพูด? หมายความว่าไงเหรอ?

ระหว่างที่นักเขียนเซ็นลายเซ็น เราชวนเค้าคุยได้ค่ะ

คิดอยู่ว่าถ้าบอกความรู้สึกที่มีต่อหนังสือกับคำขอบคุณไปได้ก็คงดี
แต่ไม่มั่นใจเลยค่ะว่าจะพูดรู้เรื่องไหม

หมายถึงประหม่าจนพูดไม่ออกเหรอ?

เปล่าค่ะ ไม่มั่นใจตรงที่มีเรื่องอยากบอกเยอะไป
จะบอกได้ในเวลาที่มีจำกัดรึเปล่าน่ะค่ะ

อ๋อ แบบนั้นเหรอ?
มีเรื่องอยากพูดเยอะขนาดนั้นแปลว่าชอบจริงๆ สินะ

ค่ะ เป็นคนที่นับถือเลยค่ะ!

งั้นต้องบอกความรู้สึกไปไม่ให้เสียใจภายหลังเนอะ
แล้วเวลาที่ให้คุยมีประมาณเท่าไหร่ล่ะ?

อืม…
10 วินาที… คิดว่าอย่างมากคงประมาณ 20 วินาทีค่ะ

อืม… เนื้อหาที่พูดได้มีจำกัดนี่เอง
งั้นมาลองดูเลยไหม

ขอรบกวนด้วยนะคะ!

ฟู่… ยินดีกับผลงานเล่มใหม่ที่ได้วางขายด้วยนะคะ
ฉันอ่านผลงานของอาจารย์มาตั้งแต่ก่อนเข้าอนุบาลอีกค่ะ

เอ้าชิสึคุจัง ตอนนี้ต้องจับมือด้วยสิ

เอ๊ะ ค่ะ…
เอ่อ คือว่า ขอจับมือได้ไหมคะ?

รุ่นพี่มืออุ่นจัง…ไม่ได้หรอกค่ะ!
ถ้าจับมือไปมีหวังหัวโล่งพอดี…!

ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นๆ นะ

ฟู่…

ถึงจะเป็นนิทานสำหรับเด็ก แต่ทุกเรื่องกำหนดหัวข้อไว้อย่างชัดเจน
ฉันประทับใจความลึกซึ้งของเรื่องที่ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่
ต่างก็สนุกไปด้วยได้ทุกครั้งเลยค่ะ

ในบรรดาผลงานทั้งหมด
ฉันอ่านเรื่อง “วิฬารแก้ว” ซ้ำไปมาจนหนังสือเยิน
ตอนนี้ที่บ้านเลยมีอยู่ 5 เล่มเลยค่ะ

ยังไงตัวเอกที่เป็นสาวน้อยที่แบกรับเรื่องต่างๆ――

สต็อปๆ! แบบนี้พูดเกิน 20 วินาทีพอดี

ไม่จริง… กำลังจะเพิ่งเข้าประเด็นหลักเลยนะคะ…

ฮ่าๆ…แบบนี้ก็ลำบากแย่เลย

[Fade in/out.]

ชิสึคุจัง งานแจกลายเซ็นเป็นไงบ้าง?
ได้บอกความรู้สึกตัวเองไปรึเปล่า?

…อย่าถามเลยค่ะ…

เอ๊ะ…? เอ่อ พูดไม่รู้เรื่องเลยเหรอ…?

ฮะ ฮือ…! ประหม่าจนพูดไม่ออกเลยค่ะ…!
เฮ้อ ซ้อมมาตั้งเยอะแท้ๆ คงสื่อไปไม่ถึงสักอย่างแน่เลย…!
พอมองหน้าอาจารย์ น้ำตาก็ไหลจนพูดไม่ได้แล้วค่ะ…!

ไม่หรอก ฉันว่าความรู้สึกของชิสึคุจังต้องสื่อถึงแน่นอน
ถึงจะมีสิ่งที่ไม่พูดก็ไม่รู้ แต่ฉันว่ามันมีสิ่งที่รู้ได้อยู่นะ

อย่างคนที่มาดูการแสดงของชิสึคุจังไง
ถึงจะดูชิสึคุจังแบบเงียบๆ แต่มองหน้าก็รู้ใช่ไหมล่ะว่ากำลังมีความสุข?

อ๊ะ…! นะ นั่นสินะคะ
เข้าใจสุดๆ เลยค่ะ! สื่อมาถึงเลยล่ะค่ะ!

อย่างนี้นี่เอง คงเป็นเหมือนกันสินะคะ…

อื้อ ถึงตอนนั้นชิสึคุจังอาจจะไม่ได้พูดไปเลย
แต่ความรู้สึกต้องสื่อไปถึงแน่

นั่นสิคะ…
อาจารย์มีทำสีหน้าที่อ่อนโยนมากเลยค่ะ…

ถ้าเขียนจดหมายถึงเรื่องที่ไม่ได้บอกไปในครั้งนี้ละเป็นไง?

เป็นไอเดียที่ดีเลยค่ะ!!
ต้องเตรียมกระดาษเขียนจดหมายใหม่แล้ว!
รุ่นพี่มาเลือกด้วยกันหน่อยสิคะ♪