ริโกะจัง~

สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน… แต่ก็ไม่นานรึเปล่า?
ตั้งแต่ตอนคอนเสิร์ตสิเนอะ

ริโกะจัง เคยเรียนกับคนที่สุดยอดขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
ชักอยากจะลองฟังอีกเยอะๆ แล้วสิ เค้าออกพวก CD บ้างรึเปล่านะ

ฉันมีอยู่ตั้งหลายแผ่นแน่ะ เอาไปยืมมั้ย?

ได้เหรอ?
มีพวกเพลงที่บรรเลงในคอนเสิร์ตก่อนหน้านี้ด้วยรึเปล่า?

มีสิ ไว้คราวหน้าจะเอามาให้นะ

ขอบใจนะ ริโกะจัง

ถ้าเธอสนใจ ฉันเองก็ดีใจไปด้วย

จริงสิ ริโกะจัง
หลังจากนั้นก็ได้เจออาจารย์ด้วยนี่นาเป็นยังไงบ้าง?

อื้อ อันที่จริงตั้งแต่ย้ายจากโตเกียวไปก็ไม่ได้เจอกันเลย
ฉันเลยประหม่านิดหน่อยน่ะ… แต่ก็ยังใจดีไม่เปลี่ยนเลยล่ะ

เพราะไม่ใช่ในห้องเรียนเลยไม่โดนมองตาขวางสินะ

ที่ว่าตาขวางเนี่ย…
โธ่ อาจารย์เค้าไม่ได้น่ากลัวตลอดเวลาสักหน่อย

ฮ่าๆๆ โทษทีๆ

…โดนบอกว่า “เปลี่ยนไปนะ” น่ะ
แล้วก็บอกว่า “เริ่มจะยิ้มอย่างสบายใจแล้วนะ”

ตอนที่อยู่โตเกียว ไม่ได้สบายใจหรอกเหรอ?

คิดว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอก…
ถ้าเทียบกับโตเกียว อุจิอุระให้ความรู้สึกอิสระกว่าด้วย
อาจจะเพราะอย่างนั้นด้วยล่ะ

ก็จริงแฮะ พอได้มองผืนทะเลกว้างใหญ่แบบนี้ทุกวัน
ไม่ว่าจะเป็นความเครียด หรือความยึดติดในโลก หรือการสอบ
หรือค่าขนมที่เหลือ ก็เหมือนจะลืมไปหมดเลยเนอะ

มันก็ไม่ได้ทำให้ลืมถึงขนาดนั้นรึเปล่า…

ริโกะจังบอกเอาไว้ว่ามีเรื่องอยากจะถามอาจารย์สินะ
มีเรื่องอะไรอยากปรึกษางั้นเหรอ?

หืม? อ๋อ… จะว่าปรึกษาก็ไม่เชิง
แค่คิดว่าถ้าได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับการแต่งทำนองก็คงจะดีน่ะ

แต่งทำนอง? แต่งทำนองที่ว่าเนี่ย
หมายถึงเพลงของ Aqours? อย่าบอกนะว่ากำลังตัน…?
แต่งไม่ออกขึ้นมาเหรอ…!?

ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย! แต่งได้โอเคดีอยู่หรอก…

อื้ม

จะว่ายังดีล่ะ มันยังไม่ใช่ระดับที่จะยอมรับได้น่ะ

ยอมรับไม่ได้?

ยังไงก็คิดว่า…
“มันไม่ใช่แบบนี้” น่ะ

พูดยังไงดีล่ะ…
จะว่าไม่ใช่อิมเมจของ Aqours ก็ไม่เชิง

ไม่ใช่อิมเมจของ Aqours…?