เราฝึกนินจาไปใช่ไหม ศึกษาเรื่องอาหารแล้วด้วย…
แล้วก็…

ฝึกปาดาวกระจายกับปลอมตัวแล้วแท้ๆ แต่ว่า…

คานาตะจังไม่ดูเป็นนินจาขึ้นมาเลย~

ไม่ว่าจะทำอะไร
ก็กลายเป็นทำในแบบคานาตะจังหมดเลยสินะ…

ทั้งที่อยากคล่องแคล่วว่องไว
ได้เหมือนนินจาสาวในหนังสั้นแท้ๆ~

อืม…แต่ก็รู้แล้วนี่นาว่านินจาเป็นยังไง
ถือว่าได้ข้อมูลเพียงพอแล้วล่ะ

แง ฟังที่เธอปลอบใจเมื่อกี้แล้วเจ็บเลย…

คือว่านะ ลองคิดว่านินจาสาวคนนั้นเป็นคนยังไง
แทนที่จะคิดเรื่องนินจาดูหน่อยไหม?

ข้อมูลนินจาสำคัญก็จริง แต่ความรู้สึกของนินจาสาว
หรือเซ็ตติ้งหนังสั้นก็เป็นสิ่งสำคัญเวลาทำอิมเมจเพลงให้คงที่นะ

จะว่าไปเธอก็พูดถูก…

เหวอ คานาตะจังยึดติดกับความคิด
ที่ว่า “นินจาสาวก็คือนินจา!” มากไปเหรอเนี่ย!?

ฉันก็เหมือนกัน
แบบว่าศึกษาเรื่องนินจากับคุณคานาตะเพลิน
จนเอาแต่ใส่ใจจุดนั้นอย่างเดียวเลย

ในบทหนังสั้นมีเขียนไว้นี่นา
ว่านินจาสาวคนนั้นมีพลังพิเศษ? เอ่อ…

มีเซ็ตติ้งว่าในร่างกายตัวเองมี “ภูต” สถิตอยู่ด้วยน่ะ
ความลับของนินจาสาวคือการใช้พลังของ “ภูต”
เพื่อปราบ “ภูต”

เพราะเป็น “ภูต” ที่ทรงพลังมาก
พอใช้พลังนั้นแล้วก็จะสะบักสะบอมน่ะ…

แต่นินจาสาวก็ต่อสู้เพื่อทุกคน

เพราะเธออยากเห็นทุกคนคงอยู่ได้ด้วยรอยยิ้มยังไงล่ะ

…หรือว่าส่วนตรงนั้นจะซ้อนทับกับคุณคานาตะน่ะ?

เอ๊ะ? ในตัวคานาตะจังก็มีแค่คานาตะจังคนเดียวนะ?

ไม่ใช่ตรงนั้นสิ ตรงที่ยอมหักโหมเพื่อใครสักคนต่างหาก

เอ๋~? บอกแล้วไงคานาตะจังไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย

อืม อาจจะต่างกันนิดหน่อยก็จริง
แต่ต่อให้อ่านหนังสือสอบจนดึกดื่นแค่ไหน เช้าวันถัดมา
ก็จะตื่นเช้าเพื่อทำข้าวกล่องให้ฮารุกะจังใช่ไหมล่ะ?

ก็เป็นการทำเพื่อฮารุกะจังนะ?
เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?

เหมือนกับนินจาสาวนั่นแหละ
ต่อให้สะบักสะบอมแค่ไหน แต่ก็ต่อสู้
เพราะอยากให้ทุกคนมีรอยยิ้มมากกว่ายังไงล่ะ

จะเหมือนกัน…จริงเหรอ?

เข้าใจแล้ว ฉันเชื่อเธอนะ
จะลองคิดถึงเรื่องนินจาสาวจากจุดนั้นอีกทีแล้วกัน