ฮัลโหล ฮานามารุจัง? ไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะ

ฮัลโหล~ ไม่ได้คุยกันนานเลยซึระ♪ สบายดีรึเปล่า?

อื้อ สบายดี เอ้อ นิยายที่ฮานามารุจังแนะนำให้นั่น
ฉันไปยืมห้องสมุดมาลองอ่านแล้ว สนุกมากเลยล่ะ!

จริงเหรอ? โล่งอกไปที
แล้วก็นักเขียนที่แต่งนิยายเล่มนั้นยังมีผลงานอื่นๆ อีกเยอะเลย
อยากให้ลองหาอ่านดูนะซึระ!

จะว่าไปก็เห็นอยู่บนชั้นหนังสือเยอะเลยล่ะ ไว้จะไปยืมมาอ่านดูนะ
ไว้อ่านแล้วโทรไปเล่าประทับใจให้ฟังได้รึเปล่า?

[Fade in/out.]

ได้อยู่แล้ว! จะรอนะ!

จะว่าไป แอนโธโลจี้ของห้องสมุดนั่น…
เหมือนจะถูกถอดออกจากมุมพิเศษแล้วรึเปล่า

อื้อ ตอนนี้เป็นรวมงานเขียนแบบอื่น
เลยเอาหนังสืออื่นไปวางแล้วน่ะ แต่เห็นว่าถ้าถามที่เคาน์เตอร์
เจ้าหน้าที่จะหยิบออกมาให้นะ

งั้นเหรอ อุตส่าห์มีงานเขียนยอดๆ ในนั้นตั้งเยอะ
ถ้าไม่มีใครได้อ่านก็เสียของแย่เนอะ

เพราะคิดไว้ว่าอยากจะให้ทุกคนได้อ่านด้วย
ถ้ามีโอกาสได้อ่านอีกก็ดีสิ

ทุกคนที่ว่า หมายถึงทุกคนที่นิจิกะซากิเหรอ?

อื้อ! พอเล่าว่านิยายที่ฮานามารุจังเขียนตีพิมพ์แล้ว
ทุกคนก็สนใจกันใหญ่เลย!

ทุกคนพูดว่า “อยากลองอ่านจัง!” ด้วยนะ
ส่วนเซ็ตสึนะจังถึงกับพูดว่า “ฉันก็จะเขียนบ้างค่ะ!”
แล้วก็เริ่มคิดพล็อตแล้ว

เอะ เอ๋~!
มันไม่ได้ดีขนาดที่ให้คนมาคาดหวังสักหน่อย…!

ไม่ใช่ที่ไหนกัน นิยายของฮานามารุจังน่ะ อ่านแล้วทั้งสนุกทั้งตื่นเต้น
จนตอนนี้กลายเป็นสิ่งที่ฉันชอบอีกอย่างไปแล้ว

เพราะแบบนั้นเลยอยากให้คนได้อ่านกันเยอะๆ
แบบเดียวกับที่ฮานามารุจังแนะนำหนังสือให้ฉันไง

…อื้ม ขอบใจนะ อุตส่าห์พูดถึงขนาดนั้น ฟังแล้วดีใจมากเลย
ทำให้คิดขึ้นมาอีกครั้งว่าดีแล้วที่เขียนน่ะซึระ

ฮานามารุจังไม่เขียนนิยายอีกเหรอ?
ถ้างานเขียนของอาจารย์คุนิคิดะมีแค่เรื่องที่ลงในรวมงานเขียน
ของห้องสมุดแค่ครั้งเดียวคงน่าเสียดายแย่…

อะ อาจารย์ที่ไหนกันซึระ!
แต่ว่า… ที่จริงก็กำลังแอบเขียนอยู่นิดหน่อย…

พูดจริงๆ นะ รู้สึกเหมือนเขียนตามใจตัวเองไปเรื่อยน่ะซึระ
เพราะอย่างนั้นเลยไม่ใช่ของที่จะเอาให้คนอื่นดูได้…

งั้นเหรอ? อืม… น่าเสียดายจัง

แต่ประสบการณ์การเขียนระหว่างที่เธอกับรูบี้จังมาช่วย
ถือเป็นประสบการณ์อันยิ่งใหญ่เท่าที่มารุเคยได้รับเลย

ตอนนี้แค่ได้เขียนเรื่องก็สนุกมากแล้ว ถึงจะสั้นหรือเนื้อเรื่องล่องลอย…
แต่มันเหมือนได้ทำให้โลกของตัวเองกลายเป็นรูปเป็นร่าง
ทั้งสนุกทั้งตื่นเต้นเลยล่ะ

งั้นเหรอ ตอนเขียนแอนโลจีก็เหมือนกันนะ
ฮานามารุจังดูมีชีวิตชีวามากเลย

เฮ้อ พอได้ยินแบบนั้นแล้วยิ่งอยากอ่านเข้าไปใหญ่เลย
ยังไงก็ไม่ได้งั้นเหรอ? ขออ่านหน่อยไม่ได้เหรอ แค่นิดเดียวก็ยังดี?

มะ ไม่ได้ซึระ! ไว้ตอนอยากให้อ่านแล้วจะตั้งใจเขียนให้ดีแล้วกัน…!

จริงเหรอ!? ไชโย! งั้นตกลงว่าฉันจะได้อ่านงานเขียนชิ้นต่อไปของอาจารย์คุนิคิดะเป็นคนแรกเนอะ สัญญาแล้วนะ

ก็บอกว่าไม่ใช่อาจารย์ไงซึระ~!