เป็นรูปถ่ายที่สตูดิโอถ่ายภาพนัตสึคาวะภาคภูมิใจเลยล่ะ ดูสิ

ว้าว…

สุดยอด…

จะว่าไงดีล่ะ…
ไม่ว่าจะรูปไหน ก็เหมือนทุกคนไม่ได้รู้สึกว่า
ตัวเองเป็นแบบถ่ายรูปอยู่…

บรรยากาศดูสนุกสนานจังเลยเนอะ

ใช่แล้วล่ะ เป็นสีหน้าที่ชวนให้คิด
ว่าเป็นรูปที่ถ่ายระหว่างการพูดคุยใช่ไหมล่ะ?
แต่ทุกคนก็ตั้งใจมองกล้องกันนะ

อ๊ะ รูปที่ระลึกงานฉลองรับขวัญเด็กนี่นา

น่ารักจัง! ยิ้มแย้มน่าดูเลยเนอะ

ฉันเคยถ่ายรูปแบบนี้กับอายูมุจังด้วยนะ
อายูมุจังประหม่าจนเกร็งไปหมดเลยล่ะ

เนอะ? สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ?
ยังมีรูปแบบนี้อีกเพียบเลยนะ

พอฉันลองเผชิญหน้ากับรูปถ่าย
ก็เคยคิดว่าถึงจะไม่ใช่หนทางที่ง่าย แต่ถ้าพยายามแบบนี้ต่อไป
คงทำให้สตูดิโอถ่ายภาพนี้กลับมาคึกคักได้

แต่ต่อให้ฉันพยายามแบบนี้ต่อไป
ก็ไม่คิดเลยว่าจะถ่ายรูปที่วิเศษแบบนี้ได้…

ไมจัง…

คุณไม ช่วยฟังเรื่องตอนที่คุณเอ็มม่า
ได้รับสืบทอดเพลงมาจากคุณไมได้ไหม?

เอ๊ะ!? เดี๋ยวนะ เรื่องนั้นมัน…

คุณเอ็มม่าตอนได้รับสืบทอดเพลงจากคุณไมบนเวที
ดูมีความสุขมากเลยใช่ไหมล่ะ?

แต่พอเวลาผ่านไปความกังวลก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
พอลองถามดู คุณเอ็มม่าก็บอกว่ารู้สึกกดดันน่ะ

ตอนแรกมีแค่ความดีใจก็จริง
แต่ก็กังวลว่าตัวเองจะร้องเพลงนี้ได้จริงๆ เหรอ
จะรับช่วงต่อความรู้สึกของพวกคุณไมได้จริงเหรอ

จริงเหรอเอ็มม่าจัง? เพราะทุกครั้งตอนอยู่บนเวที…

…อืม เพราะความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในเพลงนั้นมันมีมากไปน่ะ…

แต่ก็เป็นเพลงที่ทำให้ฉันมาที่ญี่ปุ่นเลยนะ
ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากยอมแพ้ล่ะ

เพราะงั้นฉันถึงได้ฝึกพิเศษมาเยอะเลย
ทั้งคอยถามวิธีซ้อมกับคารินจังและไอจัง
ให้ชิสึคุจังกับชิโอริโกะจังสอนการเคลื่อนไหวของร่างกาย

เอ็มม่าจัง…

…ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันก็จะฝึกพิเศษเหมือนกัน
ไม่ทำอะไรเลยแล้วมางอแงอย่างเดียวเนี่ยอายเอ็มม่าจังแย่เลย!

เอ็มม่าจัง ช่วยอยู่ดูฉันฝึกพิเศษทีสิ!

อื้อ! ได้อยู่แล้วล่ะ!