หอศิลป์?

ค่ะ พอดีได้ตั๋วเที่ยวชมนิทรรศการมา
ไปด้วยกันไหมคะ

อยากไปนะ! ดีใจจัง
ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้รับคำชวนจากคุณไดยะ ครั้งล่าสุด
ที่ได้ไปหอศิลป์มันเมื่อไหร่นะ…? ตั้งตารอสุดๆ เลยล่ะ♪

โล่งอกไปทีค่ะ
ดิฉันเองก็ดีใจที่ได้ยินคุณพูดแบบนั้น
ถ้าอย่างนั้นเรามานัดวันกันเถอะค่ะ

อื้อ!

[Fade in/out.]

มาถึงแล้ว~ หอศิลป์!

มาถึงก่อนเวลาเปิดทำการเสียได้
สงสัยออกมาเร็วไปหน่อยค่ะ

คุณไดยะมาหอศิลป์บ่อยเหรอ?

ไม่ถึงกับบ่อยหรอกค่ะ
จะมาก็เฉพาะเวลาได้ตั๋วอย่างวันนี้
หรือไม่ก็เวลามีนิทรรศการที่สนใจมากๆ

แต่ก็มีเวลาที่มาโดยไม่มีเหตุผลข้างต้นเหมือนกันค่ะ

ถึงไม่มีตั๋วหรือนิทรรศการที่สนใจก็มา?

ค่ะ บรรยากาศในหอศิลป์มันสงบชวนให้สบายใจ
พอได้มองผลงานที่จัดแสดง
ความสุนทรีย์ในตัวก็ถูกปลุกขึ้นมา

ภาพวาด งานเขียน เครื่องปั้น งานแกะสลัก ภาพถ่าย…
เมื่อมาอยู่ต่อหน้างานศิลปะต่างๆ
ที่เหล่าช่างและศิลปินได้ทุ่มเทจิตวิญญาณสร้างขึ้นแล้ว

ก็เกิดความรู้สึกอันแรงกล้าคุกรุ่นขึ้นในอก
คิดขึ้นมาว่าตัวเองก็อยากจะสร้างอะไรบางอย่าง
อยากจะทำอะไรสักอย่างให้สำเร็จบ้างเช่นกันค่ะ

หายากนะเนี่ย
ที่คุณไดยะจะพูดจาเร่าร้อนออกท่าออกทางขนาดนี้

เพราะงานศิลปะคือจิตวิญญาณอันเร่าร้อนของผู้สรรค์สร้างค่ะ
เมื่อปรากฏต่อสายตาจะกระตุ้นความรู้สึกในใจ
ความรู้ก็เกิดการหยั่งราก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยค่ะ

ฮิๆ ไม่เคยลืมเรื่องการเรียนรู้ สมเป็นคุณไดยะเลย
แต่เข้าใจแหละ ความรู้สึกที่ว่าสิ่งนี้มีคนทุ่มเทชีวิต
สร้างขึ้นมันกังวานไปทั่วอก

พอได้สัมผัสกับเซนส์ในแบบที่ตัวเองไม่มี
ก็ใจเต้นและนึกสนุกขึ้นมา คิดว่าตัวเราเอง
ก็น่าจะทำอะไรสักอย่างได้ วันนี้น่าจะรู้สึกแบบนั้นแน่!

แปลว่า สนุกกับการเฝ้ารอให้คิดบางอย่างออกสินะคะ

ต้องนึกไอเดียที่แสนวิเศษได้แน่
ที่พูดแบบนี้ได้ก็เพราะมากับคุณไดยะนี่แหละ

จะบอกว่าเป็นเพราะมากับดิฉันเหรอคะ?

แค่พูดว่าจะมาหอศิลป์กับคุณไดยะ
ในอกก็ตื่นเต้นจนหยุดไม่อยู่แล้วล่ะ
แค่ความรู้สึกนี้ก็แต่งเป็นเพลงได้เพลงหนึ่งเลยนะ

คะ คนอย่างคุณนี่
ช่างพูดอะไรแบบนี้ได้หน้าตาเฉยเลยนะคะ…

อะไรแบบไหนเหรอ?

ไม่มีอะไรค่ะ!
มาค่ะ ถึงเวลาเปิดประตูแล้ว เข้าไปกันเถอะค่ะ !

อ๊ะ รอด้วยสิ คุณไดยะ!