(วันนี้ฟ้าครึ้มจังน้า… ไม่ได้พกร่มมาด้วยสิ
ขอให้ฝนไม่ตกทีเถอะ…)

เฮ้!

อ๊ะ จิกะจัง วันนี้ไม่มีส้มมาด้วยเหรอ?

ไม่มีค่า! ฮ่าๆๆๆ เมื่อวานขอบคุณจริงๆ
หลังจากนั้นก็เอาไปส่งให้ถึงบ้าน…
แถมยังช่วยหอบส้มอีกด้วย ขอโทษนะ…

จะปล่อยให้คนเจ็บถือสัมภาระไม่ได้หรอก
แล้วฉันก็เต็มใจทำด้วย ไม่ต้องใส่ใจหรอก

ขอบคุณนะ
แล้วก็นะ หลังจากนี้ว่างรึเปล่า?

หลังจากนี้เหรอ?
นั่นสินะ ไม่ได้มีกำหนดการอะไรพิเศษหรอก…

ถ้างั้น ไปบ้านฉันตอนนี้เลยมั้ย?
ฉันคั้นน้ำผลไม้ด้วยส้มเมื่อวานเอาไว้แล้ว
เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับเมื่อวาน ให้ฉันเลี้ยงนะ

ขอบคุณเนี่ยนะ? มันก็ไม่ได้…

โอ๊ะ? นั่นไง ฝนตกแล้วนะ!
ถือโอกาสแวะหลบฝนเลยสิ!

เหวอ จะ จิกะจัง――――

[Fade in/out.]

เข้ามาเลย เข้ามาเลย♪

จิกะ―

หวา! พะ พี่มิโตะ!?
โทษที รอเดี๋ยวนะ

อื้ม

เอาน้ำผลไม้มาให้แล้วนะ

ฉันกำลังจะไปยกเองแท้ๆ~

อะไรเล่า ปิดบังอะไรเอาไว้รึเปล่า?
ว่าแต่ เธอคงจะเก็บห้องเรียบร้อยดีใช่มั้ย?

ขืนให้เพื่อนเข้าไปทั้งๆ ที่ยังรก เดี๋ยวก็โดนเอือมหรอก~

มะ ไม่ต้องห่วงหรอก! ฉันเก็บเรียบร้อยแล้วน่า!

อย่างนั้นรึเปล่านะ~

โธ่~! พี่มิโตะบอกว่าวันนี้จะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ!
ไม่ต้องมาสนใจหรอกน่า!

จ้าๆ ฝากทักทายเพื่อนด้วยนะ~

เฮ้อ… พี่มิโตะนี่ละก็…

พี่สาวเหรอ? สนิทกันดีนะ

เอ๋? งั้นเหรอ?
แต่ก็เถียงกันเป็นประจำเลยล่ะ
นานๆ ทีก็อยากจะตอกกลับ “โชะเชะ” ให้เงียบไปเลยแท้ๆ

โชะเชะเหรอ… นึกภาพไม่ออกเลยแฮะ…

เอ๋! อะไรกัน~