ขอบคุณที่วันนี้มาเยี่ยมพี่เป็นเพื่อนนะ

ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณนะที่พามาด้วย
คุณมิซาโตะคงไม่ลำบากใจใช่ไหม?

ไม่หรอก! ฉันว่าพี่ดีใจด้วยซ้ำ
ก็พี่ยิ้มตลอดเลยใช่ไหมล่ะ?

นั่นสินะ น่าอิจฉาจังที่มีคนเป็นเหมือนพี่แท้ๆ อยู่ด้วย

หึๆ♪ เป็นพี่ที่สดใส ใจดีและน่าภูมิใจเลยนะ!

ฮ่าๆ พูดเหมือนคุณมิซาโตะเลย

เอ๊ะ หมายความว่าไงน่ะ?

เค้าพูดตอนไอจังไม่อยู่
ว่าไอจังเป็นเหมือนน้องแท้ๆ ที่สดใส ใจดีและน่าภูมิใจน่ะ

จริงเหรอ? เขินสุดๆ เลยแฮะ…

จะว่าไปไอจังเป็นไอดอลของโรงพยาบาลด้วยสินะ

ไอดอลของโรงพยาบาล?

ก็คนไข้ทุกคนรู้จักไอจังหมดเลยนี่ ฉันตกใจน่าดู

เพราะฉันไปที่นั่นตั้งหลายรอบนี่นา

ถึงอย่างนั้นปกติก็คงจำไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?
คุณยายเตียงข้างๆ คุณมิซาโตะบอกว่าไอจังเป็นเด็กอ่อนโยน
ที่พอมาแล้วห้องผู้ป่วยจะสดใสขึ้นเลยนะ

ไม่ได้ทำเรื่องที่ต้องชมกันแท้ๆ…
แค่คุยด้วยเอง จำสลับกับคนอื่นรึเปล่า?

ไม่หรอก ไอจังนั่นแหละ
คนที่อยู่เตียงฝั่งตรงข้ามก็บอกนะว่าไอจังมาแล้วครึกครื้นน่าดู

บอกด้วยว่าได้คุยกับไอจังแล้วสนุกจนลืมว่าตัวเองเข้าโรงพยาบาล
หรือว่าที่นี่คือโรงพยาบาลเลยนะ

ฉันว่าคนไข้คนอื่นก็คงคิดเหมือนกันแหละ
มีคนทักไอจังหลายคนเหมือนตอนอยู่ย่านการค้าเลยไม่ใช่เหรอ?

กะ ก็นะ ก็ใช่แหละ…

เรื่องแบบนั้นไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้นะ
เพราะเป็นไอจังถึงทำให้ทุกคนมีรอยยิ้มได้ต่างหาก

ประเมินคุณไอสูงไปแล้ว…
คือฉันแค่ทำตัวตามปกติจริงๆ นะ

ถึงได้สุดยอดไง ทำให้ทุกคนมีความสุขได้อย่างเป็นธรรมชาติเลยนะ
การสร้าง “ความสนุกสนาน” เป็นสิ่งที่ต้องใช้แรงมากเลยนี่นา

เป็นงั้นเหรอเนี่ย…ถึงจะนึกไม่ออกก็เถอะ…

แต่ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูดก็ดีใจนะ♪