อุ… อึก…

ท่านโยฮาเนะ เป็นอะไรไปเจ้าคะซึระ?

มะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!

อึ๊ย มันจี๊ดขึ้นมาแล้ว…!

หุๆๆ

(อึก ไหงเป็นงี้ไปได้เนี่ย~)

[Fade in/out.]

อ้าว ป่านนี้แล้วเหรอซึระ โยชิโกะจัง ได้เวลากลับแล้วมั้ง…

เป็นอะไรไปน่ะ ทำหน้าเครียดเชียวซึระ ไม่สบายเหรอ?

เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งแตะตอนนี้ติดต่อกับโลกปิศาจอยู่
เลยยังขยับตัวไม่ได้ ช่วยรออีกนิดแล้วกัน

…นี่แน่ะ

ฮึ้ยยย――!!

นี่หล่อนนน! เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าห้ามแตะ!!

กะแล้ว ขาชาจนขยับไม่ไหวสินะ
ท่านโยฮาเนะผู้เก่งกาจไม่ถนัดนั่งพับเพียบหรอกเหรอซึระ~?

[Fade in/out.]

(……เพราะเรื่องนั้นแท้ๆ
เลยกลายเป็นว่าต้องมาแข่งพับเพียบอดทนกับซึระมารุ…)

(แต่ว่า! ด้วยศักดิ์ศรีของโยฮาเนะแล้ว
จะยอมให้ลิตเติ้ลเดมอนมากำจุดอ่อนไว้ไม่ได้)

(ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องทนไว้… ทนไว้… อึก)

อึก แหงะ!

เย้~ มารุชนะล่ะซึร้า~♪

อุก ช่างน่าอดสูอะไรปานนี้…!

ขะขะขะขาโดนเหน็บกิน…!

ไหวมั้ยน่ะ?

ทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไรสักนิดเลยล่ะหา!
ทั้งที่นั่งท่าเดียวกัน แถมนานเท่ากันแท้ๆ!

มารุเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกชานะ
แต่มันมีเคล็ดลับอยู่เวลานั่งต้องถ่วงน้ำหนักไปข้างหน้าเล็กน้อย
กับเว้นช่องระหว่างส้นเท้าหน่อยก็จะไม่ค่อยชาน่ะซึระ

ที่เหลือก็ความเคยชินมั้ง
เพราะนั่งเป็นประจำเลยช่วยได้เยอะซึระ~♪

นี่แน่ะๆๆ♪

อ๊า!! ยะ อย่ามาแตะนะ…!

ที่บอกว่าเคยชินนั่นมันโกงกันสุดๆ เลย!

…กรี๊ดดด~! มะ ไม่ต้องมานวดเลยนะ~!!