เหนื่อยหน่อยนะ ชิสึคุจัง!
ฉันประทับใจการแสดงวันนี้มากเลยล่ะ

รุ่นพี่! มาดูด้วยสินะคะ ขอบคุณค่ะ

คือว่า…การแสดงของฉันเป็นยังไงบ้างคะ?

เป็นการแสดงที่ใส่อารมณ์จนอินไปกับมันเลยล่ะ

จริงเหรอคะ!?

แสดงเป็นเด็กสาวผู้ตามหาคนในฝันไปเรื่อยๆ สินะ

ค่ะ เป็นเด็กสาวที่เชื่อว่าคนที่ตนไม่ทราบชื่อและเคยพบกันเพียงครั้งเดียว
คนนั้นคือคนในฝันของตัวเองค่ะ

เพราะละครจบลงที่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เจอคนคนนั้นอีก
เลยรู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้สิ…

จนตอนนี้ฉันยังอินไม่หายเลย
เป็นการแสดงที่สุดยอดขนาดนั้นแหละ

โล่งอกไปที…!

ฉันลองทำให้มีอิมเมจชัดเจน
เพื่อที่จะแสดงการขับอารมณ์อ่อนไหวล่ะค่ะ

ทำให้มีอิมเมจชัดเจน?

คิดว่าคนที่ทำให้เราคำนึงถึงอยู่เรื่อยไปขนาดนั้น
จะเป็นคนแบบไหนน่ะค่ะ

คงจะเป็นคนที่วิเศษมากแน่ๆ แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้น…

เด็กสาวอาจมีคำพูดอันแสนสำคัญที่ได้รับมา
คำพูดที่เปล่งประกายระยิบระยับในใจเธอตลอดไปก็ได้

สำหรับฉันแล้วคงเป็นรุ่นพี่…

อ๊ะ มะ ไม่มีอะไรค่ะ!

ชิสึคุจัง หน้าแดงเชียว เป็นอะไรรึเปล่า?

มะ ไม่เป็นไรค่ะ…

แต่นั่นสินะ ถ้าจินตนาการว่าคนในฝันเป็นคนแบบนั้น
ก็คงหวังให้ได้กลับมาเจอกันมากขึ้นสิเนอะ

ถ้าสมมุติว่า…สองคนนั้นได้กลับมาเจอกันใหม่
คิดว่าพวกเค้าจะคุยอะไรกันนะคะ?

“ฉันตามหาคุณมาตลอดเลยค่ะ”

ชิสึคุจังร้องไห้อยู่เหรอ…?

อ๊ะ ฉันนี่ละก็ ขอโทษค่ะ!
เผลอเข้าถึงบทบาทไปซะได้

ไม่ต้องขอโทษหรอก
แต่ได้จินตนาการถึงฉากต่อของเรื่องราวก็สนุกดีเนอะ

สนุกใช่ไหมละคะ!
พอจินตนาการมากเข้าก็พบสิ่งใหม่ๆ…

เพราะรุ่นพี่ฉันถึงนึกเรื่องราวตอนต่อไปได้แล้วค่ะ!

รุ่นพี่คอยมอบคำพูดแสนสำคัญให้ฉันอยู่เสมอเลยสินะคะ

จะเป็นงั้นเหรอ?
ฉันว่าฉันก็ไม่ได้พูดอะไรยิ่งใหญ่สักหน่อย

ไม่หรอกค่ะ! ว่าแล้วเชียวว่ารุ่นพี่เนี่ยเป็น…

ไม่มีอะไรค่ะ…
ไว้ฉันจะบอกประโยคถัดไปตอนเราเจอกันคราวหน้านะคะ

จากนี้ไปก็ช่วยดูการแสดงของฉันด้วยนะคะ รุ่นพี่!

อื้อ! แน่นอนอยู่แล้ว