เฮ้อ…

ไหวหรือเปล่า? พักสักนิดไหม?

ไม่ค่ะ ยังพักไม่ได้ค่ะ

เพื่อให้งานโรงเรียนอุระโจประสบความสำเร็จ
ต้องทุ่มเททุกอย่างให้เต็มที่ค่ะ

ก็สมเป็นคุณไดยะที่มีความรับผิดชอบสูงอยู่หรอก
แต่การพักผ่อนบ้างก็เป็นเรื่องสำคัญนะ

จริงสิ! เดี๋ยวฉันรินชาให้นะ ฉันเอาชาอร่อยๆ มาด้วยล่ะ

โธ่ คุณนี่ละก็…
อย่าเอาใจดิฉันมากเกินไปแบบนั้นสิคะ

เวลาแบบนี้ยอมทำตามคำชวนของฉันเถอะ
แบบนั้นฉันจะดีใจมากกว่านะ

คุณนี่จริงๆ เลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นละก็ไม่เกรงใจกันแล้วค่ะ

[Fade in/out.]

เอ้า เชิญเลย ชาเขียวร้อนๆ กับขนมกินคู่กัน

ขอบคุณค่ะ เฮ้อ…ผ่อนคลายดีนะคะ

ค่อยยังชั่ว รอยย่นระหว่างคิ้วของคุณไดยะหายไปสักที

เอ๊ะ! ดิฉันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้นเลยเหรอคะ?

อือ สุดๆ ไปเลยล่ะ

เฮ้อ…ยังอ่อนหัดจริงๆ ด้วยสินะคะ
ที่แสดงออกมาทางสีหน้าเนี่ย…

ไม่เป็นไรหรอก เพราะทุกคนก็รู้ว่าคุณไดยะ
เป็นคนที่กำลังพยายามสุดๆ เลยนี่นา

คิกๆๆ ขอบคุณค่ะ เอาล่ะ ต้องพยายามให้มากขึ้นแล้วล่ะค่ะ

อะ…เจ็บๆๆๆ

เป็นอะไรเหรอ?

เหมือนว่า…ไหล่จะตึงนิดหน่อยน่ะค่ะ

…คุณเนี่ยเป็นคนที่แปลกดีจริงๆ นะคะเนี่ย

แปลก? ตรงไหนเหรอ?

ทุกๆ คำพูดในบทสนทนาที่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
กลับช่วยสร้างกำลังใจให้ดิฉันค่ะ

เป็นยาขนานพิเศษของดิฉันเลยล่ะค่ะ

ได้ยินแบบนั้นแล้วดีใจจัง

จากนี้ไปฉันก็อยากทำให้คุณไดยะร่าเริงนะ

จากนี้ตลอดไป…สัญญานะคะ?

หืม? พูดอะไรหรือเปล่า?

มะ ไม่มีอะไรค่ะ

เอาล่ะ ต้องกลับไปทำงานต่อแล้วล่ะค่ะ!