อืม…

เอ็กสคิวซ์มี~☆

อ๊ะ อยู่จริงๆ ด้วย ไดยะ

คุณมาริ…
ช่วยพูดคำขออนุญาตก่อนจะเข้าห้องให้มันดีๆ หน่อยสิคะ

การไม่มัวใส่ใจกับเรื่องหยุมหยิม
คือเคล็ดลับที่ช่วยให้ทุกวันผ่านพ้นไปแบบไม่ต้องมาเครียดนะ

การระวังไม่ให้เครียด
กับการไร้สามัญสำนึกน่ะมันคนละประเด็นกันนะคะ

โธ่ ไดยะละก็
พอพูดอะไรไปเป็นต้องพูดยอกย้อนใส่กันทุกทีเลย~

แล้วที่ทำหน้าปั้นยากอยู่นั่น เครียดเรื่องอะไรอยู่เหรอ?

คนที่ชอบพูดจายอกย้อนคือคุณมารินั่นแหละค่ะ

เฮ้อ ช่างเถอะค่ะ กำลังคิดคำที่ต้องใช้ในงานอำลาพรุ่งนี้น่ะค่ะ

ต้องหาคำพูดเหมาะๆ เพื่อปลุกขวัญและกำลังใจ
เหล่านักเรียนที่แบกชื่อเสียงของโรงเรียนไปเข้าร่วมการแข่ง…

คิดมาตลอดหนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะ แต่ยังหาคำที่ถูกใจไม่ได้เลย…

งานอำลา…

อ๊ะ~ จะว่าไปก็มีงานแบบนั้นอยู่ด้วยนี่เนอะ! งี้นี่เอง~
ประธานนักเรียนอย่างไดยะเลยต้องขึ้นไปกล่าวสปีชในงานเนอะ

นี่คุณลืมไปแล้วสินะคะ…!

ฟังให้ดีนะคะ
คนที่ต้องขึ้นไปกล่าวคำทักทายน่ะไม่ได้มีแค่ดิฉันหรอกนะคะ
ท่าน ผู้ อำ นวย การ!

ว้อต…?

อ๊ะ จริงด้วย มาริก็ต้องขึ้นพูดด้วยนี่เนอะ สปีชน่ะ
ลืมไปซะสนิทเลย~♪

กะแล้วเชียว! แต่จะว่ายังไงดี นั่นมันอะไรกันคะ
ปฏิกิริยาแบบทองไม่รู้ร้อนนั่น! พรุ่งนี้ต้องขึ้นไปพูดแล้วนะคะ!?

เอาน่า~
แค่คิดออกก่อนจะเริ่มงานก็ โอเคแล้ว โนพรอเบิม!

ก่อนเริ่มงานเหรอคะ……
อย่าบอกนะคะว่าคุณยังไม่ได้คิดไว้เลย
นี่คิดจะขึ้นไปพูดโดยไม่เตรียมการอะไรเลยงั้นหรือคะ?

มาริอยากพูดโดยอาศัยความรู้สึกที่เกิดในตอนนั้น
มากกว่าใช้คำพูดที่แต่งขึ้นล่วงหน้าไว้จนสมบูรณ์แบบน่ะ

เพราะต่อให้เป็นคำพูดที่ไม่ได้ขัดเกลา
แต่นั่นก็เป็นคำพูดที่มาจากตัวตนของมาริเอง

คุณมาริ…

ไม่รู้ทำไมนะคะ… แต่ตีลังกาฟังยังไง
มันก็เหมือนคำแก้ตัวเพราะลืมว่าจะต้องขึ้นไปพูดในงานอำลาน่ะค่ะ

อะฮ้า☆ มองออกด้วยเหรอ?
สมแล้วที่เป็นคุณประธานนักเรียน~♪

คุณ~ มาริ~!

คุณน่ะรีบมานั่งคิดคำที่จะพูดด้วยกันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!