ทะ ทุกคน!!

อ้าว เชิญเลย
มีอะไรเหรอ ทำไมลนลานขนาดนั้นล่ะ

เหงื่อโชกอีกแล้วเมี้ยว

เอ้า ผ้าขนหนูกับน้ำจ้ะ

ขะ ขอบคุณนะ

เอ๊ยไม่ใช่! ดูนี่สิ!!
มีจดหมายมาจากเด็กที่เคยขอคำปรึกษาน่ะ!!

เอ๊ะ!? มาแล้วเหรอ!?

ไหนดูหน่อย!

นิโกะ รีบอ่านเร็วๆ สิคะ!

รู้แล้วน่า…เฮ้อ~…ฉันก็ตื่นเต้นเหมือนกันแหละ…

[Fade out.]

จะอ่านแล้วนะ

อืม!

[Fade in.]

“สวัสดีค่ะ μ's ทุกคน
ฉันคือคนที่เคยส่งมาปรึกษาเรื่องโรงเรียนไม่สนุกเมื่อก่อนหน้านี้”

“ได้ดู PV ที่อัปขึ้นเว็บ School Idol Exhibition แล้วค่ะ
และมีความรู้สึกว่านั่นอาจจะเป็นข้อความถึงฉัน
ก็เลยเขียนจดหมายฉบับนี้มา”

“ก่อนอื่นฉันมีเรื่องหนึ่งที่ต้องขอโทษ
เมลปรึกษาที่ส่งไปทีแรกน่ะ
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันตั้งใจจะถามจริงๆ หรอกค่ะ”

“ที่ฉันอยากถามจริงๆ
คือต้องทำยังไงถึงจะรู้สึกสนุกขึ้นมาได้น่ะค่ะ”

เหมือนที่โฮโนกะจังบอกเลยเนอะ

อืม…

“ฉันชอบหมากรุกญี่ปุ่นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ
และคอยเล่นหมากรุกญี่ปุ่นกับผู้สูงอายุ
ที่ศูนย์หมากรุกญี่ปุ่นในท้องถิ่นอยู่ตลอด”

“พอขึ้นชั้นม.ต้นก็คิดว่าจะมีคนที่เล่นหมากรุกญี่ปุ่นเหมือนกัน
เลยตั้งใจจะสร้างชมรมหมากรุกญี่ปุ่นขึ้นมา”

“แต่ไม่มีใครมาเข้าชมรมเลย
คิดว่าทุกคนคงรู้สึกว่ามันยาก หรือไม่ก็เหมือนงานอดิเรกคนแก่”

“หลังจากนั้นมา ฉันเลยปิดบังว่าตัวเองชอบหมากรุกญี่ปุ่นค่ะ
ตอนขึ้น ม.ปลายก็เองก็ด้วย
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้มีงานอดิเรกเหมือนกับคนอื่นๆ”

“เพราะงั้นโรงเรียนเลยไม่สนุกสำหรับฉัน แต่ละวัน
ฉันรู้สึกแค่อยากกลับบ้านไปฝึกทำโจทย์หมากรุกญี่ปุ่น
หรือไม่ก็ไปที่ศูนย์ไวๆ”

“แต่พอได้ดู PV ของ μ's แล้วมันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
จนอยากลองทำอะไรดูสักอย่างเหมือนกับทุกคนค่ะ”

“ผลอาจจะออกมาเหมือนที่ผ่านๆ มา
แต่ฉันก็ลองเปิดอ่านหนังสือโจทย์หมากรุกญี่ปุ่นที่โรงเรียน
อย่างเปิดเผยดูค่ะ แล้วจากนั้นก็มีเด็กคนหนึ่งเข้ามาทัก”

“เค้าบอกว่าไม่เข้าใจกฎ
แต่ระยะนี้เห็นคนพูดถึงกันเยอะเลยรู้สึกสนใจขึ้นมา
อยากให้ฉันช่วยสอนน่ะค่ะ”

ว้าว! ดีจังเลย!

“ฉันเลยได้สอนหมากรุกญี่ปุ่นให้เด็กคนนั้นตอนพักเที่ยง
พอมีคนเห็นก็มีคนเข้ามาทักอีก”

“แม้เพื่อนจะไม่ได้เยอะถึงขนาดตั้งชมรมได้
แต่ตอนนี้ฉันก็มีเพื่อนเล่นเกมหมากรุกญี่ปุ่นในสมาร์ตโฟน
ด้วยกันแล้ว โรงเรียนสนุกมากเลยค่ะ”

“ฉันเข้าใจถึงความรู้สึกที่โรงเรียนสนุก
กับความรู้สึกที่ชอบโรงเรียนแล้ว
วันนี้ส่งรูปที่ถ่ายกับเพื่อนมาด้วย ช่วยดูด้วยนะคะ”

ว่างั้นน่ะ!

ฮึก…ฮึก เด็กดีนี่นา!! สำเร็จแล้วนะ!!
ถ้าจะลงมือทำก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ!!

อย่างที่คิดเลย
เด็กคนนั้นก็มีสิ่งที่ชอบและอยากทำเหมือนกันสินะคะ

อืม นั่นสิ

เด็กคนนี้สุดยอดเลย พวกเราแทรกข้อความลงไป
เพราะอยากให้เค้าออกตัวก้าวไปข้างหน้าก็จริง
แต่การจะลงมือจริงๆ มันต้องอาศัยความกล้าอยู่นะ

ฉันยังมีอุมิจังกับโคโทริจัง
แต่เด็กคนนี้เค้าออกเดินด้วยตัวเองคนเดียวเลยนะ

เป็นเด็กที่มีความกล้ามากกว่าฉันเยอะเลย สุดยอดจริงๆ

เรื่องนั้นก็อาจจะใช่…
แต่ที่แน่ๆ คือคนที่จุดประกายให้กับเค้า
ก็คือพวกโฮโนกะจังนั่นแหละ

นี่ไง ดูรูปสิ สีหน้าดูดีมากเลยล่ะ

ว้าว! จริงด้วย!

ท่าทางมีความสุขนะเมี้ยว

สีหน้าของพวกพ้องที่ชอบในสิ่งเดียวกันสินะ

ค่อยยังชั่วเนอะ โฮโนกะ
ไม่เสียแรงที่กลุ้มกับคำตอบมานาน

แหะๆๆๆ~ ต้องขอบคุณทุกคนนั่นแหละ!

นี่ ฉันขอเขียนตอบกลับไปให้เด็กคนนี้ได้ไหม?

อืม ได้อยู่แล้วสิ เค้าน่าจะดีใจนะ

อย่างฉันจะเล่นหมากรุกญี่ปุ่นเป็นไหมนะ~?
อ๊ะ แต่ถ้าเป็นเกมก็น่าจะพอไหว!

ถ้าเขียนไปว่า
“ฉันจะจำกฎให้ได้ แล้วมาแข่งกับฉันบ้างนะ” ดีไหมนะ

ฉันว่าดีนะคะ

ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าอุมิจังจะเห็นด้วย ทั้งที่เป็นเกมแท้ๆ

หมากรุกญี่ปุ่นเป็นเกมที่ต้องใช้สมองเยอะ
ถ้าได้ลับสมองบ่อยๆ ในชีวิตประจำวัน
ก็น่าจะส่งผลดีต่อการเรียนนะคะ

เอ๋~!? เกมกับการเรียนมันไม่เหมือนกันซะหน่อย!!