เจอแล้ว

…รินะ เจออะไรงั้นเหรอ?

คุณมีอาหายตัวไป คุณไอเลยมาขอร้องให้ช่วยกันตามหาน่ะ
ไม่ได้เข้าชุมนุมแล้วก็ไม่ได้เข้าเรียนด้วยใช่ไหมล่ะ?
ทุกคนเค้าเป็นห่วงนะ

…เพราะว่าเพลงใหม่ยังไม่เสร็จน่ะสิ คงเป็นห่วงกันแค่เรื่องนั้นแหละ

เพลงใหม่? ไม่เห็นได้ยินเค้าพูดถึงเรื่องนั้นเลย
ทั้งคุณไอ คุณคาริน ชิโอริโกะจัง แล้วก็พวกเรา
เป็นห่วงที่คุณมีอาหายตัวไปต่างหาก

เราเขียนเพลงไม่ได้ จะมาเป็นห่วงทำไม
มีอา เทเลอร์ที่แต่งเพลงไม่ออก
ไม่ได้มีคุณค่าขนาดนั้นสักหน่อยไม่ใช่เหรอ

…ฉันว่าคุณค่าไม่จำเป็นต่อการเป็นห่วงใครนะ
ถ้าหายตัวไปก็รู้สึกเป็นห่วง แค่นั้นเอง

แต่มันจำเป็นสำหรับเรา!
เราที่เป็นคนของตระกูลเทเลอร์
จะสูญเสียคุณค่าในเรื่องนั้นไปไม่ได้…

……

มานั่งข้างๆ ทำไม

อยากนั่งด้วยน่ะ

อย่ามาทำเป็นเห็นใจแบบแปลกๆ เลย

เห็นใจไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่รู้ว่าเจอเรื่องอะไรมานี่นา

เพราะงั้นช่วยเล่าทีสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอ?

…shit!

…เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ถือว่าเราบ่นคนเดียวนะ
ถ้าพูดอะไรแทรกขึ้นมา จะหยุดเล่าทันทีเลย

……

จู่ๆ เราก็แต่งเพลงไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน
ก็ไม่ออกมาเป็นเพลงอย่างที่เราหวัง

ที่ผ่านมาเราเคยทำทุกอย่างได้เหมือนกับหายใจเข้าออก

รวบรวมข้อมูล หาเบาะแส แล้วเอามาประกอบกันตามทฤษฎีของตัวเอง
แค่ทำแบบนั้น เราก็สร้างสรรค์เพลงที่มีแววดังออกมาได้มากมายแล้ว

แต่ตอนนี้กลับทำไม่ได้ ตั้งแต่ดูไลฟ์ที่ชิสึคุกลับไปอยู่ชมรม…
ตั้งแต่เราดูไลฟ์ครั้งนั้น ทุกอย่างก็ผิดเพี้ยนไปหมด

เพลงนั้นมันไม่เท่าไหร่หรอกนะ
เรียบเรียงแบบหยาบๆ คุณภาพถูกๆ…
เพลงที่เราแต่งสมบูรณ์แบบกว่าตั้งหลายเท่า

แต่พอได้เสียงร้องของชิสึคุเข้าไป
มันกลับฟังดูเหมือนเป็นคนละเพลงเลย…

เราเนี่ยนะแต่งเพลงไม่ออก ทั้งที่เราจะเป็นแบบนั้นไม่ได้แท้ๆ

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ต้องสร้างสรรค์เพลงชั้นเยี่ยมออกมาให้ได้
ไม่งั้นเราจะไม่มีที่ให้อยู่… ทั้งที่เป็นอย่างนั้น…

เอ่อ…

บอกแล้วไงว่าให้อยู่เงียบๆ น่ะ!

อ๊ะ ขอโทษ แต่มันทนเงียบไม่ได้จริงๆ
ขอโทษที่ผิดสัญญานะ

ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคุณมีอาทุกข์ใจมาตลอด
ความทุกข์ใจมันทรมานเนอะ

แต่ที่บอกว่าไม่มีที่ให้อยู่ ไม่มีคุณค่าเนี่ย…
แค่แต่งเพลงไม่ออก ทำไมถึงต้องเจอกับเรื่องแบบนั้นด้วยล่ะ?
เรื่องแบบนั้นมัน…

แค่เหรอ!? พูดออกมาได้หน้าตาเฉยเลยนะ!

ขะ ขอโทษ

รินะไม่เข้าใจหรอก
ความคาดหวังของสังคมต่อตระกูลเทเลอร์ที่ว่ากันว่า
ได้รับความรักจากดนตรี และแรงกดดันในฐานะคนของตระกูลน่ะ…

ดนตรีคือสิ่งที่ผูกมัดเรา เราเกลียดมันที่สุดเลย

ถ้าเกลียดคงแต่งเพลงที่สุดยอดแบบนั้นออกมาไม่ได้หรอก

แต่งได้สิ เพราะเราเป็นอัจฉริยะไง

ไม่นะ ฉันว่าแต่งไม่ได้แน่
ที่จริงคุณมีอาน่ะรักดนตรี เพียงแต่คุณไม่คิดว่ามันสนุกเท่านั้นแหละ
ถ้าสนุกกับมันได้เมื่อไหร่ จะต้อง…

สนุกเหรอ…? เรื่องนั้นไม่มีทางหรอก
เพราะเราเคยยุ่งเกี่ยวกับดนตรีด้วยความรู้สึกตื้นๆ แบบนั้น
จนต้องเสียใจทีหลังอย่างหนักหน่วงมาแล้ว

…ทำไมล่ะ?

ก่อนหน้านี้ เคยถามเราว่าทำไมไม่ร้องเพลงเองบ้างใช่ไหม?

อะ อืม

สมัยก่อนเคยร้องนะ เราชอบร้องเพลงมาก ร้องทุกวันเลยล่ะ
ทุกคนในครอบครัวพากันชมว่าอย่างกับเสียงของนางฟ้าแน่ะ

แล้วก็บอกว่า รอวันที่พวกเราจะได้ขึ้นเวทีกันครบทั้งครอบครัวนะ

แล้ววันนั้นก็มาถึงอย่างง่ายดาย
คอนเสิร์ตของตระกูลเทเลอร์ ซึ่งเราต้องรับหน้าที่ร้องเพลง
ตอนนั้นตั้งตารอคอยมากๆ เลยล่ะ จนกระทั่งได้ขึ้นไปยืนบนเวทีที่ว่า

เค้าบอกว่าทุกคนกำลังเฝ้ารอเพลงของเรา
แล้วเราก็ขึ้นเวทีไปโดยไม่รู้สึกสงสัยอะไรเลย

…รู้ไหม ความรู้สึกตื่นเต้นตอนตั้งตารอมันหายไปในพริบตาเลยนะ

สายตานับพันจับจ้องมาที่เรา
ทุกคนกำลังเฝ้ารอดีว่าคนใหม่ของตระกูลเทเลอร์

…แล้วตัวเราที่คิดแค่อยากสนุกไปกับดนตรี
จะตอบรับความคาดหวังเหล่านี้ได้เหรอ…?

ถ้าร้องเพลงได้อย่างยอดเยี่ยมในสถานการณ์แบบนั้น
เราก็คงได้รับการยอมรับในฐานะดีว่าคนใหม่…

แต่เรากลับทำไม่ได้
ขามันสั่นไปหมด ได้ยินแต่เสียงลมหายใจหนักๆ ของตัวเอง
แค่จะเดินลงจากเวทีแบบไม่ให้ล้มก็เต็มกลืนแล้ว

อะไรกัน…

เราทำให้ชื่อของตระกูลเทเลอร์ที่ได้รับความรักจากดนตรีต้องมัวหมอง

เพราะงั้นเราจึงต้องค้นหาเส้นทางอื่นนอกจากการร้องเพลงเพื่อกู้ชื่อคืน
เราลองทำอะไรมาหลายอย่าง จนเป็นอย่างที่เห็นในตอนนี้

แต่เส้นทางนี้ก็ไม่เลวนักหรอก
เพราะทั่วโลกต่างตื่นเต้นกับเพลงของเรา
แถมยังรักษาหน้าของตระกูลเทเลอร์ไว้ได้

เข้าใจใช่ไหม?
เราอยู่ด้วยความรู้สึกอ่อนหัดที่เพียงแค่ “สนุกกับมัน” ไม่ได้หรอก

อ้อ แต่ขนาดไม่ได้มีความคิดอ่อนหัดแบบนั้นยังกลายเป็นแบบนี้ได้เลย
เราสูญเสียความเป็นตัวเอง แม้แต่แต่งเพลงก็ทำไม่ได้…

เราสูญเสียคุณค่าไปหมดแล้วจริงๆ
…ไม่มีใครต้องการเราอีกแล้ว

ฉัน…ฉันต้องการนะ!

ฉันสนใจเพลงที่คุณมีอาแต่ง
แล้วฉันก็ชอบกินแฮมเบอร์เกอร์กับเล่นเกมเหมือนกันด้วย
พวกเรามีจุดร่วมกันตั้ง 2 อย่าง เพราะงั้นมาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ

หา? ไหงเป็นงั้นไปได้เล่า เราลืมตัวจนความน่าสมเพชออกมาให้เห็นนะ
รินะจะรังเกียจเราก็ได้ เพราะโดนเราระบายอารมณ์ใส่นี่นา
ได้ฟังเรื่องพิลึกๆ ไปแล้วด้วย เอาเป็นว่าจบแค่นี้เถอะ

ไม่หรอก การได้เห็นตัวตนที่น่าสมเพชนี่แหละ…
คือหลักฐานของความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

หมายความว่าไงน่ะ? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้

เหมือนฉันจะเข้าใจขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ
คุณมีอาคิดอะไรหลายๆ อย่าง ก้าวข้ามมันมา
แล้วเก็บไว้ในใจตัวเองมาตลอด

คล้ายๆ กับเพลงของคุณมีอาเลย
เพลงของคุณมีอา มีเสียงหลายแบบซ้อนทับกันจริงไหม

ขนาดใช้หูฟังก็ยังแยกออกไม่หมด
มีกระทั่งเสียงที่ต้องใช้อุปกรณ์เฉพาะทางถึงจะได้ยินด้วย

……

แต่ถึงจะไม่ได้ยิน แต่ถ้าไม่มีเสียงเหล่านั้น
ก็คงไม่ใช่เพลงของคุณมีอาที่ฉันชอบนะ

เหมือนกับเรื่องนั้นแหละ
ถ้าไม่มีความรู้สึกที่คุณมีอาเก็บเอาไว้
ก็คงไม่ใช่ตัวคุณมีอาหรอก

ทั้งเสียงที่ไม่ได้ยิน และความรู้สึกที่เก็บไว้ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ต้องมีนะ
ถ้าหากไม่มีละก็ ก็คงมันก็ไม่ใช่เพลงของคุณมีอา
แล้วก็ไม่ใช่ตัวตนของคุณมีอาด้วย!

คือว่านะ จะว่าไปก็คล้ายๆ กับเพลงที่ประธานชมรมเราแต่งเลย

เพลงที่คนคนนั้นแต่งน่ะ มีเสียงจากใจของพวกเราอยู่ด้วย
เสียงจากใจของพวกเราที่ทั้งมองไม่เห็นและไม่ได้ยินอัดแน่นอยู่

เพลงของคุณมีอาก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ฉันถึงได้ชอบไง

เพลงของคุณมีอาอาจจะเข้าใจยากสักหน่อย
แต่มันมีเสียงจากใจของคุณมีอาอัดแน่นอยู่เต็มเปี่ยมเลยล่ะ

เป็นอย่างนั้น…จริงเหรอ…

ก็ใช่น่ะสิ! คุณมีอาสุดยอดจริงๆ นั่นแหละ!
ฉันชอบเพลงของคุณมีอามากเลยนะ!

อึก ฮือ…โฮーー!

[Fade in/out.]

ฮึก…ฮึก…

เอ้านี่ ทิชชู่

ขออีกแผ่น…

หมดแล้ว รอแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวไปเอามาให้

…เราลุกเดินไหวแล้วล่ะ… มัวแต่นั่งอยู่ตรงนี้คงไม่ได้อะไร
แล้วก็อยากได้ทิชชูทั้งกล่องด้วย เดี๋ยวไปแล้วล่ะ

เข้าใจแล้ว จะไปเอามาให้นะ รออยู่นี่แหละ

…ทำไมล่ะ?

ที่เงียบๆ ที่ไม่มีใครอยู่เลย มันทำให้ใจสงบดีใช่ไหมล่ะ
ฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

หืม… มีจุดร่วม 3 อย่างแล้วสิเนอะ

อื้อ!