เอาล่ะ ขอฟังความเห็นของคุณหน่อยได้ไหมคะ
ว่าต่อไปควรจะทำยังไงกับการประชุมเรื่องงานเปิดเข้าชมโรงเรียน
ที่ต้องเรียกตัวแทนแต่ละชมรมมารวมกัน

ฉันดูเอกสารครั้งก่อนแล้ว เขียนอธิบายสิ่งที่ชิโอริโกะจังอยากทำ
และอยากให้โรงเรียนเป็นได้เข้าใจง่ายมากๆ เลย

รู้สึกได้เลยว่ามีความตั้งใจพร้อมแก้ไขปัญหาจริงๆ แต่…

แต่อะไรคะ? คุณชมฉันก็จริง
แต่ไม่มีคำพูดไหนที่รู้สึกว่าเห็นด้วยกับเอกสารนั่นเลย

ฉันประทับใจในสิ่งที่ชิโอริโกะจังคิดเพื่อโรงเรียนจริงๆ นะ
แต่มันมีบางส่วนที่ไม่ใช่ รู้สึกเหมือนบังคับกันเกินไปน่ะ

พวกฉันเองก็คิดแบบนั้น
ไม่ว่าชมรมไหนก็มีสิ่งที่ละทิ้งไม่ได้ในการทำกิจกรรมทั้งนั้นแหละ
เพราะงั้น…

สิ่งที่ละทิ้งไม่ได้น่ะ ฉันเองก็มีเหมือนกันค่ะ

อืม เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก
ฉันคิดว่าปัญหาคือการที่ไม่ได้เปิดอกคุยกันให้รู้เรื่องมากกว่า

…หมายความว่ายังไงคะ?

อายูมุจังกับเซ็ตสึนะจังเล่าให้ฟังว่าประชุมเมื่อวันก่อน
ต่างฝ่ายต่างก็เถียงกันน่าดูเลยสินะ?

ถ้าพูดประมาณว่า“ฉันอยากจะทำแบบนี้ คิดว่ายังไงบ้างคะ?”
ก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ชิโอริโกะจังกลับพยายามยัดเยียดความคิด
ของตัวเองให้คนอื่นโดยไม่ยอมฟังความเห็นจริงไหม?

…ฉันก็บอกไปแล้วนะคะว่าถ้ามีความเห็นอะไรให้พูดออกมาเลย

แต่ได้ลองเอาความเห็นที่พวกเค้าพูดมาคิดไหมล่ะ?

ถ้าเป็นความเห็นที่ควรค่าแก่การพิจารณา ฉันจะตั้งใจฟังอย่างดีค่ะ

เรื่องที่ไม่มีค่าแก่การพิจารณาสำหรับชิโอริโกะจัง
อาจไม่เป็นอย่างนั้นสำหรับอีกฝ่ายก็ได้นะ

บางทีอีกฝ่ายคงคิดว่าความเห็นของชิโอริโกะต่างหาก
ที่ไม่มีค่าควรแก่การพิจารณา แต่คนเราจะมีความเห็นร้อยแปด
ก็ไม่แปลกหรอก

แต่เพราะอย่างนั้น เราถึงต้องหาจุดที่ลงตัวของทั้งสองฝ่ายให้เจอ
ขืนผลักไสว่าไม่ควรค่าแก่การพิจารณาก็คงจบเห่
ไม่มีใครรู้สึกดีกับคำพูดแบบนั้นหรอกจริงไหม?

ฉันเข้าใจที่คุณพูดนะคะ แต่ถ้าให้ฟังความเห็นหมดทุกคน
เรื่องที่ควรสรุปได้จะกลายเป็นสรุปไม่ได้แทน
ทุกคนจะพูดแต่เรื่องที่ตัวเองต้องการ แล้วก็โยนทุกอย่างมาให้ฉัน

ฉันตั้งใจนำเสนอแผนที่ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับโรงเรียน
และนักเรียน ส่วนคนที่ไม่พอใจ จะต้องคิดว่าการทำตามที่ฉันบอก
คือเรื่องที่ถูกต้องในภายหลังแน่ๆ ค่ะ

อืม… มนุษย์น่ะไม่ได้ซื่อตรงขนาดนั้นหรอก
ต่อให้รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์
แต่ก็ยังมีคนที่อยากทำแบบนั้นอยู่ดีนั่นแหละ

ยังไงฉันก็ไม่เข้าใจค่ะ

ถ้าไม่เข้าใจแล้วหยุดอยู่แค่นั้น ก็ไม่มีใครเข้าใจชิโอริโกะจังหรอก

ทั้งที่ชิโอริโกะจังเองก็ตั้งใจทำเพื่อทุกคน
ถ้าไม่มีใครเข้าใจเธอ มันจะทั้งน่าเสียดายและน่าเสียใจมากเลยนะ

อีกอย่าง ฉันว่าถ้าเป็นชิโอริโกะจังจะต้องทำได้แน่
เพราะขนาดกิจกรรมสคูลไอดอลที่เธอมองว่าไร้ประโยชน์
เธอก็ยังตั้งใจทำอย่างเต็มที่เลยนี่นา

ระ เรื่องนั้น…

แต่ก็เข้าใจที่บอกว่าถ้ารับฟังทุกความเห็นของทุกคน
จะกลายเป็นหาข้อสรุปไม่ได้แทน
ฉะนั้นเรามาจัดลำดับความสำคัญของเรื่องที่ละทิ้งไม่ได้กันเถอะ

จัดลำดับ… เหรอคะ?

อืม เพราะฉันคงรับข้อเรียกร้องทั้งหมดของทางนี้ไม่ไหว
บอกเฉพาะส่วนที่ชิโอริโกะจังละทิ้งไม่ได้มาก่อนเถอะ

นั่นสินะคะ อันดับแรกก็การวางโปรแกรมบอกถึงเสน่ห์ของชมรม
แบบเข้าใจง่าย ต่อมาคือถ้าเข้าชมรมจะได้รับผลประโยชน์แบบไหน
ส่งผลถึงอนาคตยังไง แล้วก็ความเหมาะสม…

เดี๋ยวก่อน! เหมาหมดไม่ได้สิ!
ถ้าให้พูดถึงเรื่องที่ละทิ้งไม่ได้เด็ดขาดเรื่องเดียว จะเลือกเรื่องไหน?

ถ้าแค่เรื่องเดียวก็…

เน้นที่ความเหมาะสม
และผลการทดสอบอาจทำให้ไม่ได้เข้าชมรมที่หวังไว้
เรื่องนี้ยังไงก็ทิ้งไม่ได้เด็ดขาดค่ะ

…การทำให้พวกเค้ายอมรับในเรื่องนั้นน่าจะยากที่สุดเลยนะ?

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่เป็นส่วนที่ฉันละทิ้งไม่ได้มากที่สุดค่ะ

ไม่ว่าชมรมไหนก็อยากได้สมาชิกใหม่กันทั้งนั้น
ขืนพูดออกไปแบบนั้นจะมีแต่ผลเสียนะ
แล้วมันจะส่งผลเสียต่อโรงเรียนด้วยจริงไหม?

ที่สำคัญ การไปกำหนดให้มีการทดสอบก่อนเข้าชมรมเนี่ย
ต่อให้เป็นประธานนักเรียนก็ไม่มีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ?

ฉันจะเกลี้ยกล่อมพวกเค้าให้ได้ค่ะ

อืม~ ทำไมต้องยึดติดกับความเหมาะสมขนาดนั้นด้วยล่ะ?
ตอนเลือกตั้งประธานนักเรียนเธอก็พูดถึงเรื่องนี้ตลอดเลยนี่นะ?

เพราะการทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับตัวเอง
จะไม่มีทางมีความสุขน่ะสิคะ

“แค่ได้ทำในสิ่งที่ชอบก็มีความสุขแล้ว” “แค่ตอนนี้รู้สึกสนุกก็พอแล้ว” การทำอะไรตามความรู้สึกชั่ววูบน่ะ มันไม่เกิดผลดีหรอกค่ะ
ฉันไม่อยากเห็นใครต้องพบกับความโชคร้ายจากการทำแบบนั้นอีกแล้ว

“ไม่อยากเห็นอีกแล้ว” แปลว่าเคยมีใครเป็นแบบนั้นมาก่อนงั้นเหรอ?

…ค่ะ มีรายชื่อเขียนเอาไว้ในนี้ค่ะ

อะไรกัน สมุดรายชื่อหนาขนาดนี้… มีทั้งหมดกี่หน้าเนี่ย?
ให้ตายเถอะสมุดนี่…

ถ้าให้ตัวอย่างก็เช่นคุณยามางุจิชมรมเทนนิสที่มีชื่ออยู่ในหน้านั้น
เธอพยายามหนักมากค่ะ เพราะอยู่ปี 3 แล้ว
การแข่งเมื่อวันก่อนจึงเป็นเหมือนการแข่งครั้งสุดท้ายของเธอ

แต่คนที่ถูกเลือกเป็นตัวแทนกลับเป็นเด็กปี 1 คุณยามางุจิทำ
เหมือนไม่ได้เสียใจอะไร แต่ฉันรู้ค่ะว่าเธอแอบร้องไห้ตอนอยู่คนเดียว
ความพยายามที่ไม่ได้รับผลตอบแทนทำให้เธอเสียศูนย์อย่างแรง

นอกจากนั้นก็ยังมีคุณยาเบะชมรมเครื่องเป่า
คุณนานามิชมรมกรีฑา แล้วก็…

อ๊ะ เอ่อ…ไว้ก่อนเถอะค่ะ โรงเรียนนิจิกะซากิให้ความสำคัญกับ
สิ่งที่เหมาะกับตัวนักเรียน ถ้าไม่แจ้งเรื่องนี้ให้คนที่อยากสมัครเข้าเรียนมันจะไม่แฟร์ มีแค่เรื่องนี้ที่ฉันยอมทิ้งไม่ได้ค่ะ ยอมไม่ได้เด็ดขาดค่ะ

ชิโอริโกะจัง…

[Fade in/out.]

เงื่อนไขแบบนั้นไม่น่าจะดีนะคะ!

ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าอยากจะบอกอะไร แต่แบบนี้มันเกินไปหน่อยนา~

จะให้พูดกับเด็กที่อยากเข้าชมรม
ว่า “ไม่ไหวหรอกค่ะ คุณไม่เหมาะกับชมรมนี้” เนี่ยนะ
ทำไม่ได้หรอก…

ฉันก็ไม่โอเคเหมือนกันค่ะ…
พอคิดถึงความรู้สึกของคนที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ทำในสิ่งที่ชอบแล้ว
มันพูดไม่ออกหรอกค่ะ

ทีแรกนึกว่าช่วงนี้เริ่มดีขึ้นมานิดหนึ่งแล้วซะอีก
หัวแข็งจริงๆ เลยนะ ชิโอโกะเนี่ย!

แต่ชิโอริโกะจังก็จริงจังมากเลยนะ
เหมือนเค้าไม่อยากให้ใครต้องพบกับความโชคร้ายจริงๆ
ฉันเองก็อยากจะให้ความสำคัญกับความรู้สึกนั้นของเค้านะ แต่…

ยากจริงๆ เลยเนอะ

ยากแต่ก็เป็นปัญหาที่ต้องเผชิญจริงๆ แถมเวลาก็แทบไม่เหลือแล้วด้วย
ต้องหาทางให้ทั้งประธานแต่ละชมรมและชิโอริโกะจังยอมรับให้ได้
…ทุกคน ขอแรงช่วยหน่อยได้ไหม?

ได้อยู่แล้วล่ะ~

ถ้างานนี้พวกเราไม่เอาด้วย ก็อดจัดไลฟ์น่ะสิ

จะลองคิดดูนะว่ามีไอเดียอะไรดีๆ ไหม

ขอบคุณนะ ทุกคน