เอาล่ะ เช็กสถานที่ซ้อมเสร็จแล้วก็กลับกันเลยไหม

นั่นสินะคะ

คือว่า พี่ๆ คะ!

อ้าว? เด็กคนเมื่อกี้นี่…?

ค่ะ ขอบคุณที่เมื่อกี้ดูแลน้องให้นะคะ

ด้วยความยินดีจ้ะ แต่ไม่ต้องขอบคุณขนาดนั้นก็ได้
ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย

ไม่ค่ะ ขอบคุณจริงๆ นะคะ

น่าชื่นชมนะคะ ยังเด็กอยู่แท้ๆ มารยาทดีมากเลย

นั่นสินะ

นี่ๆ พี่คะ!

หือ? ฉันเหรอ? มีอะไรจ๊ะ?

พี่เป็นผู้ใช้เวดมนเหรอ?

ผู้ใช้เวทมนตร์?

อื้อ!
เมื่อกี้ทำให้หนูหายเจ็บนี่นา!

อ๋อ เรื่องนั้นนี่เอง

อื้อ ใช่แล้วล่ะ ฉันกับพี่คนนี้เป็นผู้ใช้เวทมนตร์ล่ะ

เอ๊ะ? ดะ ดิฉันด้วยเหรอคะ!?

จริงเหรอ!? สุดยอด~!!
งั้นโตขึ้นหนูจะเป็นผู้ใช้เวดมนบ้าง!

งั้นเหรอ เหมือนกับพวกพี่เลยเนอะ

อื้อ!

ป่านนี้แล้วเหรอ… กลับกันเถอะ?

ไม่เอาอะ! อยากเล่นกับพวกพี่ๆ ผู้ใช้เวดมนอะ!

น่าเสียดายนะคะ พวกดิฉันก็ต้องกลับแล้วเหมือนกันค่ะ
พวกคุณเองก็กลับบ้านด้วยนะคะ?

ม่ายอาว! จาเล่นอ่า!

คิกๆ… ช่วยไม่ได้นะคะ มาทางนี้สิคะ
ขอกอดแทนที่อยู่เล่นด้วยไม่ได้แล้วกันค่ะ

อือ…

ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีกค่ะ
เพราะฉะนั้นวันนี้กลับบ้านก่อนนะคะ?

…อือ

เป็นเด็กดีมากค่ะ งั้นมาบ๊ายบายกันนะคะ

อื้อ บ๊ายบาย!

ขอบคุณนะคะ

คุณไดยะเนี่ยสมเป็นพี่สาวจริงๆ
ดูเข้าใจความรู้สึกเด็กเล็กๆ ดีนะ

เห็นแล้วนึกถึงรูบี้ตอนเด็กๆ อย่างบอกไม่ถูก…
เลยปล่อยไว้ไม่ได้น่ะค่ะ