อ๊ะ เซ็ตสึนะจัง! ฉันมาให้กำลังใจแล้วล่ะ~♪

ว้าว มากันด้วยสินะคะ ขอบคุณค่ะ!

คนแน่นเลยเนอะ

ค่ะ คิดถูกแล้วค่ะที่ขอให้คุณอายูมุช่วย
ถ้าฉันทำคนเดียวคงจัดการไม่ได้แน่ๆ

พอคิดแบบนี้แล้วก็เข้าใจความสุดยอดของคุณคานาตะ
ที่ทำได้ด้วยตัวคนเดียวมาตลอดเลยค่ะ
สมกับเป็นนักเรียนทุนเลยนะคะ

แต่ทั้งสองคนก็อยู่แผนกอื่นแล้วมาร่วมงานแทนใช่ไหม?
ฉันว่าทำได้เต็มที่แล้วล่ะ

รูบี้ก็คิดงั้นเหมือนกันค่ะ
เพราะทุกคนที่ได้กินขนมมีแต่รอยยิ้มนี่นา!

นั่นสิ อาจจะมีนักชิมมากินแต่ก็ทำให้พอใจได้นี่สุดยอดเลยนะ
เซ็ตสึนะจัง!

เพราะได้สูตรของคุณคานาตะกับคุณอายูมุต่างหากค่ะ
ฉันคนเดียวคงไม่ไหวหรอกค่ะ

ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ แต่มาร่วมงานเพราะมั่นใจใช่ไหมล่ะ?

ไม่ค่ะ ฉันไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อยเลยค่ะ

แล้วทำไมถึงรับหน้าที่นี้แทนล่ะ?

เพราะเห็นว่าคุณคานาตะพยายามแค่ไหนเพื่อวันนี้ค่ะ…

จะไม่ได้แสดงสูตรขนมที่อุตส่าห์ตั้งใจคิดเนี่ย
นึกแล้วก็เศร้าเหมือนเป็นเรื่องตัวเองเลยค่ะ

ฉันรู้สึกไปเองว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วน่ะค่ะ…!

ทุกคนในนิจิกาคุนี่สนิทกันดีเนอะ

เป็นพวกพ้องที่อยู่ชมรมเดียวกันนี่คะ
ยิ่งเห็นคนพยายามแล้วก็อยากเอาใจช่วยไม่ใช่เหรอคะ

อื้อ ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นนะ

อ๊ะ ฉันนี่ละก็เผลอคุยเพลินไปซะได้…

เชิญชิมเค้กทางนี้ได้เลยค่ะ

ขอบคุณ…นะ?

…เอ๊ะ รู้สึกว่าต่างจากเค้กที่อายูมุจังทำลิบลับเลยนะ…

เชิญเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ

เอ๊ะ ให้รูบี้จะดีเหรอคะ?

ค่ะ เค้กชิ้นนี้เป็นผลงานที่ฉันมั่นใจ เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้เลยค่ะ♪

งั้นก็กินเลยนะคะ
อ้ำ…

…!?

รสชาติเป็นไงบ้างคะ?

ปะ ปิกี๊!!

รูบี้จัง!?

อะ เอ๊ะ? คะ คุณรูบี้!?

อ๊ะ! เซ็ตสึนะจัง ไปเอาเค้กก้อนนั้น… มาจากไหนจ๊ะ?

เอ๊ะ… กะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?