งือ…สุนัขดุร้ายน่ากลัว…อย่าออกมานะ~

ถ้าเดินช้าแบบนั้น
จะยิ่งมีโอกาสเจอมากกว่าไม่ใช่เหรอ?

กรี๊ด! แบบนั้นไม่เอาค่ะ! จะเดินไวๆ ค่ะ!

ไม่ต้องห่วงนะ
รินจะปกป้อง——

บรู้ววว~!

กรี๊ดดด!

อะ ออกมาแล้ว!

กรี๊ด ขอโทษนะเมี้ยว~~

เอ๊ะ? อ้าว?

โฮ่งๆ!

ชิโอโกะ ทำอะไรอยู่เหรอ?

คะ?

เอ๊ะ! ชิโอโกะเป็นน้องหมานี่เอง~ น่ารักจัง!

ขอจับหูกับหางหน่อยน้า~

ว้าว~ นุ่มนิ่มจัง~

เดี๋ยวค่ะ…อยู่ๆ ทำอะไรกันคะเนี่ย!

นุ่มๆ~ ดีจังเลยน้า~

ฉันคือสุนัขดุร้ายที่มีเกียรติสูงส่ง ชิโอริโกะค่ะ!
ไม่เกรงกลัวฉันหน่อยเหรอคะ!?

ไม่กลัวอยู่แล้วสิ ก็เป็นเพื่อนกันนี่นา

พะ เพื่อน?

ไม่ใช่แบบนั้นสิ!
ดูเหมือนว่าคุณจะยังไม่เข้าใจความน่ากลัวของสุนัขดุร้ายสินะคะ

ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำให้เข้าใจเดี๋ยวนี้เอง

จงออกมา!

โฮ่งๆ!

โฮ่งโฮ่งโฮ่ง!

กรี๊ด!

หึๆๆ…ดูเหมือนจะมี
คนที่ไม่ยอมส่งเสียงร้อง
แห่งความหวาดกลัวออกมาด้วยสินะคะ…

ดะ โดนล้อมแล้ว~

ริน ไม่กล้าลืมตาแล้วเมี้ยว…

เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ!
ไม่เห็นจะน่ากลัวเลยนะคะ!!