เฮ้อ~ คิดไม่ออกสินะ…

มากิ มาอยู่ตรงนี้นี่เอง ใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะ

ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย?
เข้าใจแล้ว จะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้แหละ

[Fade in/out.]

――ก็มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นล่ะ

เกิดเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอคะ?
ก็สมกับเป็นรุ่นพี่จิกะดีนะคะ

โฮโนกะก็สะเพร่าอยู่หรอก แต่จิกะก็พอตัวเหมือนกันนะ

ช่างคล้ายกันจริงๆ เลยนะ

แต่ว่าตรงจุดนั้นก็น่ารักดีจนเผลอยกโทษให้ทุกทีเลย
เนอะ มากิจัง

……

มากิ? มากิเนี่ยละก็!

เอ๊ะ อะไรนะ?

มา “อะไรนะ” อะไรกันเล่า
มีอะไรหรือเปล่า เหม่อมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ?

ไม่ได้เหม่อสักหน่อย

ได้ยินว่าถ้าใช้ความคิดมากไปจะทำให้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนะ
แล้วเวลาแบบนั้นก็ต้องกินของหวานเนี่ยแหละ

งั้นแค่กินของหวานเยอะๆ ก็พอแล้วนี่นา!

เท่านี้มากิโกะก็จะจ้ำม่ำ…คิกๆ

ก็บอกว่าไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย
แค่เพลงที่กำลังแต่งมีจุดที่ติดอยู่นิดหน่อยเท่านั้นเอง

แบบนั้นละก็บอกให้เร็วๆ หน่อยสิยะ
นิโกะจะช่วยเอง!

เอ๊ะ?

เข้าใจเลยล่ะ มากิ เวลาที่มันคิดไม่ออกเนี่ย
ไม่ว่าจะทำยังไงก็คิดไม่ออกจริงๆ แหละเนอะ…

มากิจังกับโยชิโกะจังก็มีช่วงเวลาแบบนั้นเหมือนกันเหรอ?
เวลาที่เป็นแบบนั้นจะต้องไปเปลี่ยนบรรยากาศนะ!

ใช่เลยล่ะ การทำให้ตัวเองผ่อนคลายเองก็สำคัญนะคะ!

ก่อนอื่นพวกเราไปกินแพนเค้กกันดีไหม?
โยจังบอกว่าตอนที่ใช้ความคิดเยอะๆ
ต้องกินของหวานใช่ไหมล่ะ

พอได้กินอะไรหวานๆ แล้วละก็~
จะรู้สึกว้าวแล้วในหัวก็มีแต่คำว่า “อร่อยจัง~” นี่นา

แพนเค้กของที่นี่ทั้งหวานอร่อยทั้งฟูนุ่ม
อร่อยสุดๆ ไปเลยล่ะ เอ้ามากิจัง อ้าม~

มะ ไม่ต้องหรอกน่า

ไม่ต้องเกรงใจไปนะ อ้าม~

ก็บอกว่า…

อ้าม~

เข้าใจแล้ว…
แค่กินก็พอใช่ไหม แค่กินน่ะ ง่ำ…

อร่อยใช่ไหมล่ะ~

กะ ก็นะ ก็ใช่ ขอบคุณนะ เอ็มม่า