วันนี้ไปกินมื้อเที่ยงข้างนอกดีกว่า~♪
อากาศก็ดี ต้องรู้สึกว่าแซนด์วิชอร่อยขึ้น 100 เท่าแน่ๆ!

ไปกินที่ไหนดีนะ~
บนดาดฟ้า? หรือว่าในสวน…

อ๊ะ โฮโนกะจัง

รินจัง! รินจังก็จะไปกินมื้อเที่ยงเหรอ?

อื้ม อากาศก็ดี เลยว่าจะออกไปข้างนอกน่ะ

จริงเหรอ!? ฉันก็ด้วย ไปกินด้วยกันเถอะ!

จะดีเหรอ? ดีใจจังเมี้ยว~♪

แหะๆ♪ งั้น…ในสวน!
ไปนั่งกินในสวนกันเถอะ!

อื้ม

[Fade in/out.]

จะกินละนะคะ♪ ง่ำง่ำ… ฮื้ม~♪
แซนด์วิชอร่อยจัง! นุ่มๆ แบบนี้ เยี่ยมที่สุดเลย! ง่ำง่ำง่ำ…

คิกๆ
โฮโนกะจัง ชอบขนมปังมากเลยเนอะ

อื้ม! ชอบสุดๆ ทั้งแซนด์วิชทั้งขนมปังฮ็อตดอกแล้วก็เบเกิลด้วย!
เวลาที่ได้กินของที่ชอบเนี่ย มีความสุขจริงๆ เลยเนอะ~♪

นั่นสินะ
การได้กินของที่ชอบเนี่ย มีความสุขเมี้ยว…

รินจัง… ดูไม่ค่อยร่าเริงเลยนะ มีอะไรรึเปล่า?
หรือว่ากินราเม็งไม่พอ? ว่าไปนั่น

…อืม

งั้นเหรอ~ แย่เลยนะ

…เอ๊ะ กินราเม็งไม่พอจริงๆ เหรอ?
กินล่าสุดเมื่อไหร่น่ะ?

สองอาทิตย์ก่อน…

สะ…สองอาทิตย์!?
รินจังที่ชอบราเม็งมากๆ ไม่กินราเม็งตั้งสองอาทิตย์เนี่ยนะ…
กะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ!? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า…?

มะ ไม่ใช่หรอก คะ คือว่า…ที่จริงน่ะ…

รินน่ะ มีร้านอาหารจีนที่ไปกินบ่อยๆ ตั้งแต่เมื่อก่อน
แต่ว่า ก่อนหน้านี้พอไปที่ร้านก็เจอกระดาษแปะไว้ว่า
“ขอปิดร้านชั่วคราวด้วยเหตุบางประการ”

อย่างนี้นี่เอง
น่าเสียดายจังนะ…

ราเม็งที่นั่นวิเศษมากเลยนะ ไม่ว่าจะเหนื่อยจากการซ้อมขนาดไหน
ถ้าได้กินสักคำก็หายเหนื่อยเลย
คุณพนักงานก็ใจดี รินชอบร้านนั้นมากเลย

เหตุผลที่หยุดไปคืออะไรกัน
พอคิดว่าคนในร้านมีเรื่องอะไรหรือเปล่าก็เป็นห่วง…
ถึงจะไปกินราเม็งที่ร้านอื่น ก็ไม่ทำให้ร่าเริงขึ้นเลย

รินจัง…

ขอโทษนะ!!

เอ๊ะ? โฮโนกะจังขอโทษทำไม?

ฉันน่ะ ไม่รู้สึกตัวเลยว่ารินจังทุกข์ใจขนาดนี้
ไม่รู้สึกตัวเลย…

อะ อะไรกัน…โฮโนกะจังไม่ผิดเลยนะเมี้ยว!
รินเองก็ไม่เคยบอกใครด้วย…

…ตัดสินใจแล้ว!
ฉันจะคิดหาวิธีที่ทำให้รินจังร่าเริงได้อีกครั้งเอง!

โฮโนกะจัง…!

ทั้งๆ ที่เพื่อนคนสำคัญกำลังเป็นทุกข์ขนาดนี้แท้ๆ
จะให้อยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก
รอยยิ้มของรินจังน่ะทำให้ μ's รวมถึงฉันร่าเริงไงละ

ไว้ใจฉันได้เลย!
ถ้าร่าเริงขึ้นแล้วก็ไปกินราเม็งกันเถอะเนอะ!