แฮ่ก…แฮ่ก…ขอพักสักครู่ได้ไหมคะ…

เป็นอะไรไหมคะ? นี่น้ำค่ะ

…ขอดื่มนะคะ…อึก…

คุณไดยะหน่วยก้านดีมากเลยค่ะ
ไม่นึกเลยค่ะว่าจะจำบทพูดเยอะขนาดนั้นได้จากการอ่านรอบเดียว

เพราะคุณชิสึคุสอนดีต่างหากค่ะ
ว่าแล้วว่าพอเป็นคำพูดจากผู้ที่ฝักใฝ่ในการแสดงก็มีน้ำหนักดีนะคะ

เอ๊ะ! งะ งั้นเหรอคะ? ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจนะคะ

ไม่ค่อยมีเวลาแล้วด้วยสิ…
สุดท้ายนี้ช่วยบอกอะไรสักอย่างได้ไหมคะ

ค่ะ อะไรเหรอคะ

ดิฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของนางเงือกเลยค่ะ
ทำไมเค้ากลายเป็นฟองคลื่นโดยไม่ได้พูดสิ่งที่อยากพูดล่ะคะ

ตอนสวมบทบาทเป็นตัวละครที่ต่างจากตัวเองมากๆ
นี่เราต้องทำอย่างไรถึงจะใส่อารมณ์ลงในบทพูดได้เหรอคะ?

นั่นสินะคะ…ลองเพลิดเพลินไปกับส่วนที่แตกต่าง
ระหว่างตัวเองกับตัวละครละก็เป็นไงคะ

เพลิดเพลินกับส่วนที่แตกต่าง…?

ค่ะ! ถ้าเราฝืนสวมบทบาท
ยังไงก็ต้องแสดงออกมาไม่เป็นธรรมชาติอยู่แล้วค่ะ

เพราะฉะนั้นตัวคุณไดยะเองต้องสนุกสนาน
กับการจินตนาการว่า “ทำไมเด็กคนนี้ถึงพูดแบบนี้นะ?” ค่ะ

สนุกสนานเหรอคะ… คิกๆ เข้าใจแล้วค่ะ
ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะสนุกสนานให้เต็มที่เลยค่ะ

ค่ะ ขอให้สนุกนะคะ!

อ๊ะ! แย่ล่ะสิ ต้องเปลี่ยนชุดแล้วไปสแตนบายแล้วสินะคะ

ฉันจะคอยบอกว่าต้องพูดเมื่อไหร่
ต้องยืนตรงไหนจากด้านข้างเวทีเองค่ะ
ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณไดยะตลอดเวลาเอง ฉะนั้นวางใจได้เลยนะคะ

ถ้าประหม่าก็หายใจเข้าลึกๆ นะคะ!

ขอบคุณค่ะ คุณชิสึคุ เอาล่ะ จะทำให้เต็มที่เลยค่ะ!

[Fade in/out.]

“ดิฉัน…คือผู้ช่วยชีวิตคุณที่ถูกคลื่นพัดพามาในวันนั้น
ในยามอาทิตย์อัสดงเปล่งประกายเป็นสีเหลืองทองค่ะ”

“ทำไมคุณถึงไม่ทราบว่านั่นคือดิฉันละคะ?”

“เพียงดิฉันได้อยู่เคียงข้างคุณ…แค่นั้นดิฉันก็มีความสุขแล้วแท้ๆ”

ต่อไปเป็นฉากสุดท้ายแล้ว…! สู้เค้านะคะ คุณไดยะ!

“อา ในยามนี้ ร่างของดิฉัน
จะแปรเปลี่ยนเป็นฟองคลื่นในท้องทะเลที่เป็นประกายค่ะ”

“ในสักวันหนึ่ง
ขอเพียงสักวันหนึ่งที่คุณมองท้องทะเลที่ไม่หลับใหลแล้ว
โปรดนึกถึงดิฉันด้วยนะคะ ลาก่อนค่ะ เจ้าชายของดิฉัน…”

[Fade in/out.]

จะ จบแล้วสินะคะ…?

วิเศษมากเลยค่ะคุณไดยะ!!

ดะ เดี๋ยวเถอะค่ะ! อย่าอยู่ๆ ก็เข้ามากอดอย่างนี้สิคะ!

ขอโทษค่ะ! แต่วิเศษมากจริงๆ นะคะ
พอคิดว่าคุณไดยะจะหายกลายเป็นฟองคลื่นจริงๆ
น้ำตาก็ไหลออกมาเลยค่ะ…

ดิฉันไม่หายไปไหนหรอกค่ะ
นี่ค่ะ ซับน้ำตาสิคะ ต้องไปเรียกคุณริโกะกับคุณมากิ
มาทักทายผู้ชมหลังปิดม่านการแสดงแล้วสิคะ

ค่ะ!