แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว
รินะจังบอร์ด “หงึกๆ”

เกิดอะไรขึ้นเหรอ รินะจัง เป็นอะไรรึเปล่า?
ใจเย็นๆ แล้วเล่าให้ฉันฟังทีสิ

คือว่านะ ชมรมเกมเขียนบทหนังสั้นเสร็จแล้ว
ฉันก็เลยได้อ่าน แล้วเหตุการณ์ในเรื่องก็สุดยอดมากเลย…

เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการแต่งเพลงด้วยสินะ?
เล่าเนื้อหาให้ฉันฟังได้รึเปล่า?

แทนที่จะเล่า อ่านเองคงเร็วกว่า
ฉันได้ตัวบทมาด้วย เพราะงั้นลองอ่านดูนะ

[Fade in/out.]

นะ เนื้อเรื่องสุดยอด…จริงๆ ด้วย…
ชวนให้ใจเต้นแท้ๆ แต่น้ำตาจะไหล…

สิ่งที่ซ่อนอยู่ในเครื่องบินกระดาษลำนั้น
ไม่ใช่จุดเริ่มต้นของการผจญภัยอันแสนสนุก…

อืม เครื่องบินกระดาษที่ตัวเอกเก็บได้
จะมีถึงหมายเลข 5 ทุกครั้ง
แล้วเนื้อหาที่เขียนก็เหมือนเดิมทุกครั้ง

พอคิดว่ามันประหลาด
ก็ออกตามหาคนที่ร่อนเครื่องบินกระดาษแล้วก็พบว่า…

[Fade in/out.]

คนที่ส่งให้คือเพื่อนสมัยเด็กที่เมื่อก่อนเคยอยู่บ้านใกล้ๆ กัน
แต่เค้าป่วยเป็นโรคร้ายแรง
ที่พอเป็นแล้วจะมีความทรงจำอยู่เพียง 1 วันเท่านั้น

ตัวเอกรู้สึกสับสนก็จริง
แต่เพื่อนสมัยเด็กเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากเลย

บอกว่า “จากนี้ไป ทุกครั้งที่เธอมาหาฉัน ฉันก็จะบอกว่า
'ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ' ด้วยความคิดถึงได้ตลอดยังไงล่ะ!”…

เด็กคนนั้นเองก็ไม่ได้คิดว่า
การที่ตัวเองมีความทรงจำแค่ 1 วันเป็นเรื่องไม่ดีสินะ

ถึงจะน่าเสียดายที่ลืมเรื่องสนุกสนานไป
แต่ก็ลืมเรื่องที่ทำพลาดไปด้วย
แล้วก็บอกว่าจะได้ท้าทายเรื่องต่างๆ ได้หลายครั้งด้วยสินะ…

ถ้ายังไงก็ต้องลืม ก็จะไม่ต้องกลัวความผิดพลาด
และอยู่ได้ด้วยความตื่นเต้นไปตลอด…

ไม่ไหว อ่านถึงตรงนั้นแล้วจะร้องไห้เลย…

ฉันด้วย รินะจังบอร์ด “กระซิก”

แต่น่าจะเป็นหนังที่ดูแล้วได้รับความกล้ามานะ

อืม ฉันดีใจนะที่ได้ช่วยโปรโมตหนังสั้นเรื่องนี้

แล้วก็อยากลองท้าทายกับทุกอย่าง
เหมือนตัวละครในหนังสั้นเรื่องนี้ด้วย

โธ่ แล้วคิดอยู่เหรอว่าจะทำอะไร?

ที่จริงคิดไว้แล้ว ฉันอยากลองแต่งเพลงดู

เอ๊ะ?

พอเห็นสิ่งที่เธอทำแล้วฉันก็อยากลองทำอย่างนั้นบ้าง
ถึงจะคิดว่าจู่ๆ จะทำทั้งหมดเลยคงไม่ไหว…
แต่ก็อยากลองท้าทาย

สุดยอด!
ฉันว่าก็ดีนะ งั้นเราสองคนมาช่วยกันแต่งเพลงนี้กันเถอะ

ขอบคุณนะ…
ฉันนึกเมโลดี้ขึ้นมาในหัวได้ก็เลยอัดเสียงมาด้วย
เธอช่วยฟังหน่อยได้ไหม?

ได้อยู่แล้วล่ะ! ขอฟังหน่อยนะ!

ถึงจะอายนิดหน่อยแต่ก็…รับไปสิ
รินะจังบอร์ด “เขินอาย”