――――เอ้า จบแล้ว

~~~~อึก!
ขออีกเพลง! ช่วยเล่นอีกแค่เพลงเดียวนะ~!

ไม่ได้ ใกล้จะถึงเวลากลับบ้านแล้ว
ต้องเอากุญแจห้องดนตรีไปคืนด้วย

โธ่ ก็เปียโนของริโกะจังมันเพราะจริงๆ นี่นา…
น่าจะอัดเสียงเอาไว้…

หยุดเลย มันน่าอายออก!

ขี้ตืด~

…แต่ว่า ริโกะจังเหมือนจะกลับมาสดชื่นแล้วสินะ
ความร่าเริงยินดีมันส่งผ่านมากับเสียงเพลงเลยล่ะ

งั้นเหรอ? ได้ยินอย่างนั้นฉันก็ดีใจนะ

การแต่งทำนองของ Aqours ก็ราบรื่นดีใช่ม้า?

ก็ไม่ได้จะราบรื่นสักเท่าไหร่หรอก
ตอนนี้เองก็กังวลว่าจะแต่งยังไงดี
บางเวลาก็มือนิ่งไปบ้างแหละ แต่…

แต่?

ความทุกข์ที่มีต่อการทำเพลงเหมือนเมื่อก่อน
มันหายไปแล้วล่ะ

แน่นอนว่า ฉันยังรู้สึกถึงหน้าที่ที่ถูกฝากฝังอยู่เหมือนเดิม
ต้องเรียกว่าสามารถคิดเรื่อง Aqours ได้อย่างเป็นธรรมชาติ
กว่าเมื่อก่อนก็ได้มั้ง…

ทั้งฉันและทุกคน ก็อยากจะสร้างเพลงที่ร้องได้ด้วยรอยยิ้ม
ก็เลยอยากพยายามเพื่อการนั้น ฉันเริ่มคิดแบบนี้น่ะ

งั้นเหรอ… ดีจัง เพลงของ Aqours หลังจากนี้
ต้องเป็นเพลงที่วิเศษมากกว่าเพลงที่ผ่านมาแน่ๆ เลยเนอะ!
ฉันตั้งตารอฟังตั้งแต่ตอนนี้เลยล่ะ♪

อื้อ รอฟังด้วยล่ะ♪
ถ้าเพลงเสร็จแล้ว จะบอกให้เธอรู้ด้วยให้ได้เลย
เพราะที่ฉันมุ่งมั่นในการทำเพลงขึ้นมาได้ก็เพราะเธอนี่แหละ

อะไรกัน ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

ไม่ใช่ที่ไหนกัน
มุมหนึ่งในใจฉันคิดมาตลอดว่าตัวฉันผิดแผกจากทุกคน…
เธอช่วยทำให้ฉันที่หลงคิดอะไรผิดๆ ได้ตาสว่างขึ้นมา

เธอทำให้ฉันรู้ว่า ต่อให้ความเป็นมาต่างกัน
แต่ความรู้สึกอันแน่วแน่นั้นยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

ที่ฉันสามารถสนุกกับเปียโนโดยไม่มีความรู้สึกอื่นมาเจือปนได้แบบนี้
ก็เพราะ… ได้เล่นเพลงนั้นกับเธอเมื่อตอนนั้นนั่นล่ะ

ริโกะจัง… อุตส่าห์คิดถึงขนาดนั้นก็ดีใจอยู่นะ
แต่รู้สึกเขินยังไงไม่รู้สิ…
ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันน่าจะพูดประโยคที่เท่กว่านี้หน่อย

คิกๆ ไม่กังวลไปหรอก เท่านั้นก็เท่พอแล้วมั้ง?
ฉันไม่เคยใจสั่นหวั่นไหวขนาดนั้นมาก่อนเลยนะ♪

ริโกะจัง ใจร้าย! ฉันเจ็บปวดนะ!

ก็ขอโทษแล้วไง

เอาเถอะ เพราะว่าใจที่บอบช้ำนี่จะหายดีด้วยเพลงของริโกะจัง

เพลง?
ก็บอกแล้วไงว่าต้องกลับแล้วเลยไม่เล่นน่ะ

ฉันอัดเพลงที่ริโกะจังเล่นสดให้ฟังก่อนหน้านี้เอาไว้
เลยจะฟังอันนั้นแหละ

ก่อนหน้านี้?
ยะ อย่าบอกนะว่าเพลงในตอนนั้น อัดไว้ด้วยเหรอ~!?