วันนี้จะไปเดินเล่นแถวไหนดีนะ…

(หืม? อะไรกันน่ะ ตึกสูงใหญ่นี่ ฮอลคอนเสิร์ตเหรอ…?)

(หืม~ วันนี้มีคอนเสิร์ตเปียโนด้วย
จะมีคนแบบไหนแสดงบ้างนะ? น่าสนใจนิดๆ แฮะ…
ตอนนี้จะยังซื้อตั๋วได้รึเปล่านะ…?)

[Fade in/out.]

(ว้าว ถึงจะมาหลังเวลาเปิดโรงก็เถอะ
แต่คนเยอะชะมัดเลย… เอ ที่นั่งฉัน…)

ขอโทษนะ ขอผ่านเข้าไปหน่อยได้มั้ย?

อ๊ะ ค่ะ เชิญเลย

ขอบคุณ… เอ๊ะ?

เอ๋? อ๊ะ เอ๋!?

ริโกะจัง? ทะ ทำไมถึงมาอยู่นี่ล่ะ?

เธอนั่นแหละ ทำไมถึง…
สนใจคอนเสิร์ตแบบนี้ด้วยเหรอ?

อืม ตอนที่ผ่านหน้าฮอลล์ ฉันบังเอิญเห็นโปสเตอร์เข้าน่ะ…

งั้นหรอกเหรอ ที่นั่งอยู่ข้างฉันสินะ
บังเอิญสุดๆ เลย…

ริโกะจังมาคอนเสิร์ตแบบนี้บ่อยเหรอ?

ตอนที่อยู่โตเกียวก็มาดูบ้างน่ะ

อ๋อ งั้นเหรอ ริโกะจังเองก็เคยเรียนเปียโนอยู่นี่นะ
งั้นอย่างในงานแสดงดนตรี ก็ต้องขึ้นเวทีอยู่บ้างล่ะสิ

ใช่ค่ะ ฉันโดนเสนอชื่อจากอาจารย์ที่เคยสอน
เคยขึ้นแสดงตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ประหม่าสุดๆ เลยล่ะ~ ตอนนั้นน่ะ

คงจะประหม่าจริงๆ นั่นแหละ

ก็ประหม่าน่ะสิ เด็กคนอื่นเล่นได้ดีสุดๆ เลยด้วย
อย่างตอนที่รอคิวอยู่ในห้องรับรองน่ะ หัวใจแทบจะระเบิดออกมาเลยล่ะ

ได้แต่จินตนาการเรื่องแย่ๆ
อย่างถ้าเล่นพลาดคนดูจะไม่ปรบมือให้

ตอนงานแสดงดนตรีครั้งแรกเนี่ย
ทั้งมือทั้งขานี่สั่นไปหมด แย่มากเลยล่ะ

วะ เหวอ… แต่ฉันน่าจะเข้าใจความรู้สึกนั้นนะ
ไอ้ตอนรอให้ถึงคิวเนี่ย แค่นึกภาพตามท้องก็ปั่นป่วนขึ้นมาเลยล่ะ…

แต่ก็แปลกดีเนอะ พอขึ้นเวทีอาบแสงสปอตไลท์ไปสักพัก
ความประหม่ามันเลือนหายไปหมดแล้วรึไงนะ…
ถึงได้รู้สึกสงบใจขึ้นมา

กลายเป็นความรู้สึกที่ว่า “มาถึงที่นี่แล้วมีแต่ต้องทำให้สำเร็จ!” น่ะ

จะว่าตัดขาดก็ไม่เชิง…
เหมือนเตรียมใจได้แล้วรึเปล่า?

ประมาณนั้นล่ะมั้ง
แถมระหว่างที่ดีดเปียโน ความสนุกของการแสดงดนตรี
มันช่วยปัดเป่าความประหม่าไปไหนหมดไม่รู้

งั้นเหรอ… รู้สึกเหมือนจะเข้าใจแล้ว
ว่าทำไมริโกะจังถึงได้ดูสง่างามบนเวที

เอ๋ หมายความว่ายังไงน่ะ?
เวทีที่ว่านี่ หมายถึงเวทีของ Aqours เหรอ?
สง่างามเนี่ยนะ ยังทำไม่ได้หรอก~!

จะเป็นงั้นหรือเปล่านะ…
แต่ฉันว่าทั้งการเต้นทั้งการแสดงสีหน้าก็กระตือรือร้นดีออก…

ฉันคิดมาตลอดเลยว่า “ปกติดูเรียบร้อยแท้ๆ แต่ผิดคาดแฮะ”
สมัยที่เล่นเปียโนได้รับการขัดเกลาความกล้ามาสินะ

ที่ว่ากระตือรือร้นเนี่ย…
ฉะ ฉันมีอิมเมจแปลกๆ รึเปล่า!? ฉันน่ะ……!