ไม่นึกเลยว่าจู่ๆ จะให้เรียนด้วยตัวเอง แต่ก็เอาเถอะ
ตอนนี้ไปอ่านหนังสือประวัติดนตรีที่ห้องสมุด… อ้าว?

มีอาจัง!?

เอ๊ะ? เบบี้จัง?

มาทำอะไรเนี่ย ยังอยู่ในเวลาเรียนอยู่เลยนี่?

ห้องฉันให้เรียนด้วยตัวเอง ก็เลยกำลังไปห้องสมุดน่ะสิ
มีอาจังก็เรียนด้วยตัวเองเหรอ?

เอ ก็ทำตามใจตัวเองนั่นแหละ…

? เรียนด้วยตัวเองแบบตามใจตัวเองเนี่ย…
คือโดดเรียนไม่ใช่เหรอ?

โธ่เอ๊ย! ทำไมถึงมีคนจับได้เนี่ย~

โดดเรียนมันไม่ดีนะรู้ไหม?

จะโดดคาบพละก็ไม่เห็นเป็นไร
เราไม่เข้าใจการวิ่งมาราธอนเลย

วิ่งมาราธอนนี่เอง…
เอาเถอะ ฉันเข้าใจแหละว่าวิ่งมาราธอนมันลำบาก
แต่ก็โดดเรียนไม่ได้อยู่ดีนะ

คือว่านะ! เอาจริงๆ เราเรียนจบไฮสคูลตอนอยู่อเมริกาแล้ว
เพราะงั้นไม่มีอะไรต้องเรียนรู้จากที่นี่หรอก

ยิ่งเป็นวิ่งมาราธอนก็แล้วใหญ่เลย

อืม~~~… พอมีอาจังบอกว่าเรียนจบแล้ว
ก็คิดว่าเป็นอย่างที่พูดรึเปล่านะ…

ใช่ๆ เป็นอย่างที่เราพูดนั่นแหละ แล้วก็นะ เราเองก็ไม่ได้อยาก
เคลื่อนไหวร่างกายไปงั้นๆ แต่ถ้าเป็นการเรียน
ที่ต้องใช้สมองวางกลยุทธ์มากกว่านี้ก็จะเรียนอยู่หรอก

วางกลยุทธ์ในคาบพละ? ของแบบนั้นจะมีเหรอ?

เพราะแบบนี้ไงถึงเป็นได้แค่เบบี้จัง…
ก็มีกีฬาที่ต้องใช้ความรู้ กลยุทธ์ เทคนิค
แล้วก็ทักษะต่างๆ ใช่ไหมล่ะ?

ใช่แล้ว เบสบอลไงล่ะ…

เบสบอล…

ต้องวิเคราะห์ข้อมูลฝ่ายตรงข้ามให้หมดเปลือก
และนำข้อมูลที่ได้วาดหนทางสู่ชัยชนะไงล่ะ

ไม่มีกีฬาไหนตื่นเต้นเร้าใจเท่านี้แล้วใช่ไหมล่ะ
ถ้าวางแผนได้เฉียบขาด ก็จะเป็นการแข่งที่วิเศษสุดๆ

แต่ว่าเทพธิดาแห่งชัยชนะน่ะเดาใจไม่ได้
ถึงจะเตรียมตัวมาดีแค่ไหน
ก็มีสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้เรื่อยๆ

ถึงเวลานั้นผู้เล่นแต่ละคน
ก็ต้องใช้ความสามารถของตัวเองพลิกเกมให้ได้

แล้วซูเปอร์เพลย์ที่เกิดขึ้น
ในขณะนั้นก็จะถูกกล่าวขานให้คนรุ่นหลังรู้!
จะกลายเป็นตำนานเลยนะ!

เธอเคยเห็นมิวเซียมสนามแข่งที่นิวยอร์กไหมล่ะ?
ที่นั่นอัดแน่นไปด้วยตำนานเลยนะ!

ได้เห็นใบหน้ามีชีวิตชีวาก็ดีใจล่ะ! อยากให้เล่าอีกเยอะๆ จัง!

สนใจ…เบสบอลเหรอ?
ถ้างั้นเราจะเล่าให้ฟังอีกเยอะๆ เอง!