ห้องดนตรี โรงเรียนโอโตโนะคิซากะ

…

(เสียงเปียโนของมากิจัง… ฟังกี่ครั้งก็ยังเพราะเหมือนเดิม)

เธอเองก็เล่นเปียโนได้แท้ๆ…
แต่ก็มาหาฉันได้ตลอดไม่เบื่อเลยนะ

ฮะๆ… มาทุกวันเลยเนอะ
ฉันก็คิดอยู่ว่าต้องซ้อมเปียโนเหมือนกัน

ไม่รังเกียจที่จะมาซ้อมด้วยกันหรอก…
แต่ทำไมถึงมาฟังทุกวันเลยล่ะ?

นั่นน่ะ…

แบบนี้นี่เอง เข้าใจสิ่งที่เธอพูดแล้วล่ะ

คิกๆ ชอบฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ?

อื้อ!

เดี๋ยวสิ! เมื่อกี้ล้อเล่นน่ะ อย่าคิดจริงจังสิ

งั้นเหรอ? แต่เรื่องที่ชอบมากิจังเป็นเรื่องจริงนะ――

พอเถอะ! เธอนี่เซ้าซี้จริงๆ

(โดนโกรธซะแล้ว…)

ช่วงเวลาแห่งความสุข… สินะ

ถ้าได้ใช้ช่วงเวลาแบบนั้น อาจจะมาดูไลฟ์ก็ได้สินะ

พูดถึงใครเหรอ?

คนที่จะมาดูไลฟ์แบบโซโล่น่ะ

จำเรื่องที่พูดก่อนหน้านี้ได้ไหม?
ที่เคยบอกว่าไลฟ์แบบโซโล่มีเพื่อแสดงผลการฝึกของตัวเองน่ะ…

อืม ตอนคุยเรื่องไลฟ์แบบโซโล่กับนิจิกะซากิทุกคนสินะ

พอได้ฟังเรื่องของนิจิกะซากิกับเรื่องของเธอแล้ว….
ก็คิดมาตลอดเลยล่ะ

แต่ในที่สุดตอนนี้ก็รู้ตัวแล้วว่าที่ตัวเองคิดมันผิดน่ะ

ผิดเหรอ?

คนที่มาดู ไม่ได้อยากดูผลของการฝึกซ้อมในไลฟ์แบบโซโล่
แต่อยากใช้ช่วงเวลานั้นอย่างมีความสุขน่ะ

งั้นเหรอ… นั่นสิเนอะ การแสดงไลฟ์แบบโซโล่
เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขคงสุดยอดไปเลยเนอะ!

ใช่แล้ว ฉันตั้งใจจะตอบรับความคาดหวังนั้นน่ะ

อยากส่งช่วงเวลาแห่งความสุขให้คนที่มาดู

อื้อ! ถ้าเป็นมากิจังละก็ต้องทำได้แน่!

เดี๋ยวสิ อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่นได้ไหม?

เอ๊ะ?

เธอจะช่วยสนับสนุนฉันใช่ไหมล่ะ?
เธอกับฉัน… จะส่งไปให้ถึงคนดูด้วยกันนะ?

มากิจัง…!
นั่นสินะ มาส่งไปให้ถึงคนดูด้วยกันเถอะ!