หืม? คนที่อยู่ตรงนั้น…

(ถ้าแบบนี้มันจะเหมือนเพลงก่อนหน้านี้หรือเปล่านะ…)

…นี่ ฟังอยู่หรือเปล่า?

(แต่งเพลงเนี่ยยิ่งแต่งยิ่งยากจัง)

เดี๋ยวเถอะ! ฟังที่คนอื่นเค้าพูดหน่อยสิ!

เอ๊ะ? มากิจัง?

คุยด้วยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ไม่ได้เมินกันใช่มั้ย?

ขะ ขอโทษนะ! ไม่รู้ตัวเลยสักนิด…

ใช้สมาธิขนาดนั้นเนี่ย กำลังศึกษาอะไรอยู่เหรอ?

อ๊ะ ไม่ใช่เรื่องเรียนหรอก กำลังคิดเพลงใหม่อยู่น่ะ

…เธอแต่งเพลงที่ห้องสมุดเหรอ?

อื้อ
(หรือว่ามันแปลกหรือเปล่านะ?)

ฮิๆ แม้แต่ในที่เงียบๆ แบบนี้
แต่เธอก็ยังมีเรื่องดนตรีอยู่เต็มหัวสินะ

ก็สมเป็นเธอดีนะ…มากๆ เลยล่ะ

มากิจัง…

ตะ แต่ว่า พอลองคิดทำนองแล้ว
ก็รู้สึกว่ามันจะคล้ายกับเพลงก่อนหน้ารึเปล่า
ก็เลยตันๆ ไปต่อไม่ได้อยู่น่ะ

ได้ลองเขียนโน้ตแล้วหรือยัง?
ไปเปลี่ยนบรรยากาศข้างนอกสักหน่อย
แล้วค่อยๆ คิดกันเถอะ

[Fade in/out.]

♪~

(มากิจังกำลังฮัมโน้ตเพลงที่ฉันเขียน)

(ทั้งอายทั้งดีใจปนกัน…
ยิ่งกว่านั้นมันเหมือนกำลังโดนตรวจข้อสอบต่อหน้าเลย)

ก็ดีออกนี่นา? เพลงที่เธอแต่ง… ก็ไม่เลวนะ

จริงเหรอ!? ดีจัง…

พอได้ยินมากิจังพูดแบบนี้
ค่อยรู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ

“นิดหน่อย” งั้นเหรอ?
ฉันคนนี้อุตส่าห์พูดทั้งที มั่นใจขึ้นมาแค่นิดเดียวเนี่ยนะ?

มากิจัง…

เธอน่ะมีพรสวรรค์มากกว่าที่ตัวเองคิดนะ
มั่นใจให้มากกว่านี้หน่อยสิ

ขอบคุณนะ พอมากิจังพูดแบบนั้น
ฉันก็รู้สึกว่าเป็นเพลงที่ดีขึ้นมาเลย!

ใช่มั้ยล่ะ? ฮิๆ♪

(ทั้งเพลงและคำพูดของมากิจัง ช่วยมอบกำลังใจให้ฉัน
ขอบคุณนะมากิจัง…!)